Sterven zonder medische begeleiding: de opgang van zelfeuthanasie
Wie wil er een zachte dood sterven? Niet allemaal tegelijk! Misschien kan het als volgt: 'Als er erg weinig wordt gedronken, is er bijna geen urine of ontlasting meer en geen slijm om op te hoesten. Dit is wel comfortabel voor de stervende, omdat de kracht hiervoor afneemt. De dood wordt veroorzaakt door te stoppen met drinken, niet door met eten te stoppen. Vanwege het gebrek aan vocht kan het hart niet meer regelmatig kloppen, zodat je in de slaap aan een hartstilstand overlijdt.'
Het citaat komt uit 'Uitweg' (Uitgeverij Nijgh & Van Ditmar) van de
Nederlandse psychiater Boudewijn Chabot, een dik handboek met een
aantal indringende getuigenissen, maar vooral een hoop tips, middelen
en methodes om je eigen zachte dood efficiënt te organiseren zonder
hulp van artsen. Chabot noemt dat 'zelfeuthanasie'. VUB-professor Wim
Distelmans, pionier van de palliatieve zorg en het recht op euthanasie
in België, heeft gemengde gevoelens bij het boek.
Dat het thema brandend actueel is, blijkt uit een actie die bekende Nederlanders als Mies Bouwman, Paul van Vliet en oud-ministers Jan Terlouw, Hedy d'Ancona en Frits Bolkestein, vorige week hebben opgezet. Zij pleiten voor effectieve hulp voor oude mensen (vanaf zeventig) die hun leven voltooid vinden en waardig willen sterven. Met een petitie willen ze een wetswijziging afdwingen waardoor hulp bij zelfdoding niet langer strafbaar zou zijn. Al ruim 70.000 mensen - een groot succes - hebben 'm ondertekend.
HUMO Er is blijkbaar behoefte aan dat soort handleiding?
Boudewijn Chabot «Ja, ik denk het wel. Zelfmoord is doorgaans gewelddadig en verminkend: mensen verhangen zich of gooien zich van een flatgebouw of schieten zichzelf dood. Het gebeurt meestal ook in grote eenzaamheid, en het is traumatiserend voor wie achterblijft.
Een aantal jaren geleden heb ik onderzocht hoe vaak mensen hun leven beëindigden op een niet-gewelddadige manier, in samenspraak met familie of vrienden en zonder dat er een arts aan te pas komt. Resultaat: in Nederland maken elk jaar meer dan 4.000 mensen zo een einde aan hun leven.
Bovendien ontdekte ik nog twee opvallende zaken. Driekwart van die mensen koos voor versterving, dus bewust stoppen met eten en drinken. De rest gebruikte dodelijke medicijnen. De mensen die kozen voor versterving waren voor het overgrote deel zestigplussers. Ik ontdekte ook dat de meesten geen ernstige of dodelijke ziekte hadden, maar gewoon vonden dat ze klaar waren met het leven.
Ik heb nog in Vlaanderen gewerkt, en ook daar vind je in rustoorden hoogbejaarde mensen voor wie het leven een last is en die willen sterven, ook al zijn ze niet dodelijk ziek. Als je 85 bent en geen toekomst meer ziet en gewoon genoeg hebt van alles, waarom zou je dan blijven leven? Vooral die mensen wil ik met mijn boek de hand reiken.»
Het volledige interview leest u in Humo 3625 van 23-02-10
