Steve Earle & the Dukes (& Duchesses) - The Low Highway
Geen plaat bracht Steve Earle uit die het beluisteren niet waard was, en dat al sinds 1986. ‘The Low Highway’ is echter nog eens een Earle-plaat die boven zijn zelfgezaaide maaiveld uitsteekt.
Grotendeels uptempo, geen bluegrass, maar superieure honkytonk, brandende rootsrock, en de occasionele ballade. We leiden u via de klassieke opener (en titelsong), die niet zou misstaan in het oeuvre van Hank Williams (yep, de lat ligt meteen huizenhoog) snel langs de hel blinkende hoogtepunten.
‘Love’s Gonna Blow My Way’ is een liedje zo oud als de straat, ook al is het gloednieuw. Lekker de vaart erin, paard tussen de benen, mondharp tussen de tanden – paw-wów: pech van voren, tegenslag van achteren, maar met liefde in de borst en de zon in het gezicht.
‘Invisible’ is – nooit gedacht dat-ie dát nog uit zijn mouw zou schudden – Nirvana in MTV Unplugged-uitvoering, en ‘After Mardi Grass’ een heerlijke valse trage, lekker nonchalant zwalpen, zoals eigenlijk maar drie mensen dat kunnen: Steve Earle, Paul Westerberg, en met iets meer force: Springsteen.
Het hardverscheurendste heeft Earle voor het laatst gehouden: de aan zijn nageslacht gerichte mineurballade ‘Remember Me’. ‘Remember me on a stormy night / When there’s no sign of shelter in sight / And you soldier on through to the light / ‘Cause that’s all you see / Remember me’. Cliché op cliché op cliché: heerlijk!
