Steve Earle - Townes

'Townes Van Zandt is de beste liedjesschrijver ter wereld: ik zou zelfs met mijn cowboylaarzen op de koffietafel van Bob Dylan klauteren om dat uit te roepen' - Steve Earle over het getroebleerde genie dat hem als losgeslagen tiener onder zijn hoede nam.

Van Zandt toonde hem zijn gitaarspel (afgekeken van Lightnin' Hopkins) en gaf hem raad: steeds propere naalden gebruiken en altijd de dop op de fles whisky schroeven, vooral 's nachts, als de slijterijen gesloten zijn. 'Goede leermeester, slechte invloed' zou Steve later over Townes zeggen.

Vandaag is Earle 54, een jaar ouder dan zijn mentor toen die stierf. Na een saluut in de vorm van een song ('Ft. Worth Blues') en één in de vorm van een zoon (die de naam Justin Townes Earle draagt) is er nu de coverplaat 'Townes'. Hoewel weinigen ooit wanhoop verklankten als Van Zandt, heerst er op deze tribute geen treurnis. Zijn eigen liedjes rammelt Earle weleens eerder zuchtend dan zingend af, maar met dit gevarieerde kunststukje brengt hij zijn grote voorbeeld méér dan hulde: hij blaast 's mans oeuvre nieuw leven in. Met een elektriserende bluesharp ('Where I Lead Me') of een bluegrassband ('White Freight Liner Blues', 'Delta Momma Blues') bijvoorbeeld. 'Lungs' krijgt dan weer door stemvervorming, scratching en Tom Morello een bijna beangstigende bolwassing, Earls echtgenote Allison Moorer is her en der haar zalvende zelf als achtergrondzangeres, en vader en zoon Earle spelen vocaal haasje-over in het magnifieke 'Mr. Mudd and Mr. Gold'. Moraal van dat verhaal: 'If you feel like mud, you'll end up gold / If you feel like lost, you'll end up found.'

undefined

We kunnen niet wachten tot Earle in het oeuvre duikt van die met zijn koffietafel.