'Still Walking', de nieuwe smaragd van Hirokazu Kore-eda (zijn 'After Life' is nog steeds één van de mooiste films aller tijden), gaat van start als een heel klassiek familiedrama. Op een gloeiende zomerdag komen enkele verwanten samen in het ouderlijk huis voor de jaarlijkse herdenking van de dood van de oudste zoon. Zoals op alle goeie familiereünies wordt er naar hartenlust gekletst, gegeten sushi en tempura en gedronken, maar onder het vredige oppervlak voel je bittere conflicten klotsen. Hoe herkenbaar!

Erik Stockmanzaterdag 6 juni 2009, 13:00

Het klinkt wat terneerdrukkend, maar zoals sommige meisjes je met één simpele oogopslag kunnen betoveren, zo snijdt ook 'Still Walking' recht door je ziel. De film werd zoals zoveel mooie films - geboren uit verdriet: Kore-eda schreef het scenario in een poging om de dood van zijn ouders te verwerken. Je voelt dat zijn smart hem naar een creatief hoogtepunt heeft gedreven: hij observeert het gezin met veel humor, laat de melancholie als een malse regen op je neersprenkelen, en pakt uit met een zacht langs je heen strijkende lyrische beeldtaal die aanvoelt als een troostende koelte.

'Zelfs wanneer ze sterven, gaan mensen nooit écht weg,' hoorden we iemand zeggen. 'Still Walking' het zoveelste meesterwerkje van 2009 - zal nooit meer helemaal uit onze hartkamer weggaan.

undefined

Bekijk de trailer