Strand Of Oaks: feesten en slikken op nieuwe plaat 'Hard Love'

Met ‘HEAL’ belandde Strand Of Oaks in 2014, tot grote verbazing van drijvende kracht Tim Showalter, op de tweede plaats in Humo’s eindejaarslijst. Het was de muzikale wederopstanding na een moeilijke periode, ‘Hard Love’ is het uitbundige feest dat daarop volgde, met de kater er in één adem bij.

''Mama, ik neem alleen de beste drugs.' Dat stelde haar wel gerust'

Showalter is het soort man dat, als wij hem in een Brusselse lobby ontmoeten, geen vraag nodig heeft om van wal te steken.

Tim Showalter «Toen ik aan ‘Hard Love’ begon, was ik net in dub verzeild geraakt. Diepe dub, straight outta Kingston-seventies stuff. Mijn plaat klinkt in geen geval als een dub-plaat, maar het wilde van die muziek zit er zeker in.»

HUMO ‘Hard Love’ is een rockplaat waarop bijna niets conventioneel klinkt. Veel te luide gitaarsolo’s, misplaatste tamboerijnen en geluidseffecten, noem maar op. En toch heb ik bij elke uitspatting gedacht: joepie!

Showalter (enthousiast) «Dat is dus die dub-invloed! Als je voor het eerst naar Lee ‘Scratch’ Perry of King Tubby luistert, dan schrik je je bij momenten ook te pletter (lacht). Wat de mix van de plaat betreft, mag ik echter niet met alle eer gaan lopen: mijn producer Nicolas Vernhes (zie ook Spoon en The War On Drugs, red.) heeft geweldig werk geleverd. Meer dan eens zei hij: ‘Nu ga ik iets heel geks doen.’ Waarop ik: ‘Te gek!’ (lacht) De beste platen zijn die waarop iets maar één keer gebeurt. Als je iets afwijkends hebt gevonden dat goed klinkt, sla er de luisteraar dan niet mee om de oren. Doe het één keer, en dan nooit meer. Jonny Greenwood is daar fenomenaal goed in. Er zijn songs van Radiohead die ik al twintig jaar ken, maar waarin ik nog altijd nieuwe dingen ontdek.

»Aanvankelijk probeerde ik een plaat te maken waarop ik alles exact aanpakte zoals op ‘HEAL’. Sterker: die plaat was klaar, maar telkens als ik ernaar luisterde, verveelde ik me te pletter. En om eerlijk te zijn, verveelde ik me al terwijl we ze aan het maken waren. Ik heb ze gewoon weggegooid. Voor we aan deze begonnen, hebben we ons in de handen gewreven en gezegd: ‘Laten we ons eens goed amuseren.’

»Met ‘HEAL’ heb ik veel mensen in de war gebracht. Wie mij voor het eerst boekte, dacht dat hij een depressieve zombie op bezoek zou krijgen. Maar ik hou van mensen, en I love having a good fucking time. Het was tijd om dat eens op plaat te zetten. We hebben nu wel genoeg mannen met baarden gehoord wiens lief het net heeft uitgemaakt, tijd voor een man met een baard die zin heeft in een feestje (lacht). Dit is een plaat voor bij de milkshake na een nacht vol xtc. ’t Is het enige wat ik dan binnenkrijg: kauwen gaat niet, want je krijgt je kaken niet meer van elkaar (lacht).»

HUMO Op de hoes van de plaat hang je er behoorlijk scheefgesmurft bij.

Showalter «De meeste hoezen zijn zo sáái, man! Perfecte kleuren, alles netjes binnen de lijntjes, het juiste lettertype, allemaal computergestuurd. De foto op de hoes van ‘Hard Love’ is genomen na een nacht met Hunter S. Thompson-allures. Mijn haar is nat omdat ik net uit de rivier kom, het is zeven uur ’s ochtends en ik wacht op mijn eerste pint van de dag. Ik hang half onder de tafel, half op mijn stoel, en aan de stand van mijn kaak en mijn gebetonneerde glimlach kun je aflezen wat ik allemaal heb gepakt. I love that picture! We hebben er wel vijfhonderd genomen waarop ik enigszins, euh, knap stond afgebeeld. Naar mijn normen dan (lacht). Maar ik vond ze allemaal niks. (Tikt op het cd’tje dat voor hem ligt) Dit was ’m. De mensen van de platenfirma verklaarden me voor gek, maar ik verzekerde ze: ‘Deze foto zegt alles over de plaat.’

»Voor ik naar hier kwam voor de promotie, heeft mijn vrouw me goede raad gegeven: ‘Zeg niet in elk interview dat het alleen maar een party-plaat of een drugsplaat is.’ En ze heeft gelijk, het ís een feestplaat, maar zelfs op het uitbundigste feest is er altijd wel een moment dat je met iemand in een hoekje kruipt en de meest gevoelige, intiemste dingen zegt, gewoon omdat je zo open bent als de pest. En na elk feest komt de zon weer op. Ik heb de tracklist zo opgesteld dat het uitbundige gedeelte van de party zich op kant 1 afspeelt, op kant 2 is het back to reality. De songtitels spreken boekdelen: ‘Cry’, ‘Quit It’, ‘Rest of It’… En alles moest in een ritme zijn waarop Bez van Happy Mondays zou kunnen dansen. Al die Happy Mondays-songs zijn trager dan je ze je herinnert. Of ‘Fools Gold’ van The Stone Roses, of ‘Loaded’ van Primal Scream: zo fucking zompig traag, man.»

HUMO Leven je ouders nog?

Showalter (lacht) «Ja hoor. Na ‘HEAL’ belde mijn moeder: ‘Gaan jullie scheiden?’ Ik ben al eeuwen gelukkig samen met mijn vrouw, maar blijkbaar had mijn creativiteit in sommige teksten op ‘HEAL’ een beetje te hard een loopje met de waarheid genomen. Een tijdje geleden heeft ze ook gevraagd: ‘Tim, neem jij harddrugs?’ Ik heb geantwoord: ‘Mam, ik neem alleen de beste drugs.’ (lacht) Daarmee was ze gerustgesteld, denk ik. Ze is er in ieder geval nooit meer op teruggekomen. Waar ik ben opgegroeid, is het niet de gewoonte dat je zo open bent tegenover elkaar. Nog nooit heb ik bijvoorbeeld met mijn vader gezellig een biertje opengetrokken en een praatje gemaakt. Ik vraag me weleens af of ik ooit een open gesprek met mijn ouders zal hebben. Soms wil ik met Kerstmis stiekem MDMA in hun drankjes doen om te zien wat er dan gebeurt. Misschien ben ik daarom wel open in mijn muziek en mijn teksten.»

HUMO De slotsong op ‘Hard Love’ kan wat dat betreft tellen: ‘Taking Acid and Talking to My Brother’.

Showalter «Mijn kleine broertje – hij is een paar jaar jonger dan ik – heeft een hartaanval gehad. Hij heeft het overleefd, maar hij heeft wel een tijdlang in coma gelegen. Het zorgde ervoor dat mijn familieleden ineens met elkaar gingen praten, en dingen zeiden die ertoe deden. Terwijl mijn broer in coma lag, stuurde mijn pa hem sms-berichten, dat was zijn manier om eindelijk met hem te praten. Ellenlange berichten… (Showalter krijgt het moeilijk, valt stil en loopt dan vol) Sorry, man, dit overkomt me niet vaak. Het betekent dat ik me veilig voel bij jou. Maar neem me toch maar niet in huis (lachje).»

HUMO Jij hebt ook een ongeval gehad.

Showalter «Ik heb de hele tijd ongevallen.»

HUMO Ik heb het autowrak gezien op Facebook: dat zag er niet uit alsof er iemand levend uit was geraakt.

Showalter «Gesandwicht door twee pick-uptrucks, mijn vrouw en ik. Het lokale tv-station dacht ook dat niemand het had overleefd: ‘Two people died.’ Maar hier zit ik, vibrerend en wel.»

HUMO Om op een vrolijke, ietwat nerdy noot te eindigen: als gitarist ben je altijd een Fender Telecaster-man geweest, maar ik zag op Facebook dat je twee Stratocasters hebt gekocht.

Showalter «Het is er maar eentje, hoor. Op de eerste foto ligt er een witte slagplaat op, maar zo leek ze veel te hard op een Eric Clapton-strat, en ik háát Eric Clapton. Dat mag je zo opschrijven: I can’t stand that guy. Niemand kan zo virtuoos saai zijn als hij. Zijn beste moment vond ik toen zijn gitaarriem losschoot in ‘The Last Waltz’: ineens begon hij coole shit te spelen. Hoe dan ook: ik heb de witte slagplaat vervangen door een zwarte.»

HUMO En nu lijkt het een David Gilmour-strat.

Showalter «Exactly. Véél beter! Niemand die lead- en ritmegitaar tegelijk kan spelen zoals David Gilmour. Nu, wat mijn gitaar betreft: mijn vriend John Baizley van Baroness heeft ze geleend, dus wie weet hoe ze er intussen uitziet (lacht).»

‘Hard Love’ komt op 17 februari uit bij Dead Oceans.

Strand Of Oaks speelt op 27 februari in de AB in Brussel en op 4 maart in De Zwerver in Leffinge.