StuBru-furies Linde Merckpoel en Michèle Cuvelier: 'Het leven is hilarisch kort: een uitstekende reden om toch een béétje je best te doen'

Ik heb het onbarmhartig warm, en elke vierkante centimeter huid is geannexeerd door rellerige bergbeekjes van zweet. ‘Nog even volhouden,’ hoor ik. ‘En iets stoerder graag.’ Maar ik lijd niet. Ik geniet. Want in deze tropische hallucinatie word ik steeds inniger geknuffeld door twee cadeautjes van God, twee vrouwen over wie ik weleens droom.

Wacht, het ís geen hallucinatie: ik ben op een covershoot van Humo, ik heb me in een ijsberenpak gewurmd, en Linde Merckpoel (35) en Michèle Cuvelier (27) drukken zich gulzig tegen me aan. Kon ik mijn 16-jarige zelve maar vertellen dat het leven later zo belachelijk verrukkelijk zou zijn.

>>> Alle winnaars van Humo's Pop Poll vind je hier

Voor Linde Merckpoel was 2019 het jaar waarin ze een hashtag kreeg: als #Linde maakt ze op haar YouTubekanaal voor Studio Brussel vlogs over wat haar verwondert – niet zelden zijn het video’s die meer beklijven dan de prut op het klassieke televisiescherm. Als politievrouw van het ochtendblok op Studio Brussel werd Merckpoel opgevolgd door Michèle Cuvelier. Niemand die mooier een ochtendhumeur wegpoetst dan de gewezen presentatrice van ‘Zender’, dus hoeft het niet te verbazen dat ze vandaag een medaille draagt: in Humo’s Pop Poll werd Cuvelier verkozen tot Bekwaamste Radiofiguur.

LINDE MERCKPOEL «Michèle en de radio, dat is een huwelijk zonder kans op een echtscheiding. Ze is de hardste werker van Studio Brussel, ze heeft een prachtige stem en ze vóélt hoe je het best iets vertelt aan een luisteraar. Ze is een betere radiomaker dan ik.»

MICHÈLE CUVELIER «Komkom, niet liegen.»

MERCKPOEL «Ik méén het. Toen ik de ochtend deed en jij af en toe iets kwam vertellen, was het mij al duidelijk. Je was toen al iemand die weigert om half werk af te leveren en maniakaal op de details let.»

CUVELIER «Ik hoop wel dat dat perfectionisme niet te zeer opvalt en dat ik niet gekunsteld klink – dat zou ik heel erg vinden.»

HUMO Voor je naar het ochtendblok sprong, presenteerde je ‘Zender’. Van een muziekmagazine laat op de avond naar een druk beluisterd spitsprogramma: dat is geen kleine verandering.

CUVELIER «’Zender’ was mijn kleine, gezellige speelplaats: het ging er over muziek, en dat was ook precies wat de luisteraar verwachtte, terwijl ik nu mensen door hun ochtend moet gidsen. Het gaat zoveel breder: ik moet vlotjes over politiek, sport en het nieuws van het moment praten, terwijl dat dingen zijn waar ik vroeger minder mee bezig was.

»Het ochtendblok heeft ook luisteraars die actief communiceren. Net vóór zes uur komen de eerste berichtjes binnen: ‘Hallo, hier zijn we weer!’ Terwijl ik vroeger niet wist dat dat bestond, mensen die om zes uur ’s ochtends al wakker zijn.»

MERCKPOEL «Stiekem vond ik dat het leukste deel van de ochtendshow: dat schemerige uur ergens tussen de nacht en de ochtend.»

CUVELIER «Ja! In het eerste uur kan er ook het meest.»

HUMO Toen je in februari met het ochtendblok stopte, Linde, was dat best opmerkelijk. Het gebeurt bij Studio Brussel haast nooit midden in een seizoen.

MERCKPOEL «Het was de periode van de grote reboot van de zender: Studio Brussel zou meer de wereld ingaan, nadrukkelijker inzetten op inhoud en online nog een paar versnellingen hoger schakelen. Toen ik dat hoorde, dacht ik: fuck! Dat is helemaal wat ik wil! Ik ben toen naar Jan Van Biesen (nethoofd, red.) gestapt en heb hem gezegd dat ik op de verkeerde plek zat. Online: dáár wilde ik zijn. Hij schrok, maar hij ging wel akkoord. En het was logisch dat hij vervolgens Michèle vroeg voor de ochtend. De reboot hield ook in dat het op de radio allemaal wat meer mocht schuren – qua muziekprogrammatie zijn we weer opgeschoven richting het ambetante Studio Brussel. En uiteráárd kom je dan bij Michèle uit.»

CUVELIER «Ik vond dat zelf helemaal niet zo vanzelfsprekend. Raar, dát is het woord: ik vond het raar dat er aan mij werd gedacht. En soms, op een onbewaakt moment, denk ik dat nog: wat heerlijk ráár toch dat ik hier mag zitten.»

MERCKPOEL «Jij bent ook geen hengelaar, hè. Ik heb je nooit horen zeggen dat je graag het ochtendblok wilde.»

CUVELIER «In een Humo-interview heb ik zelfs eens gezegd dat ik mezelf nóóit de ochtend zag doen.»

HUMO Mis je het niet, Linde?

MERCKPOEL «Mensen vragen me dat vaak, meestal op de bezorgde toon waarmee je informeert naar het geëuthanaseerde maltezertje van de bomma. Terwijl het een uitdrukkelijk positieve keuze was: video is wat ik wíl doen. Sommige mensen blijven denken dat ik naar een goelag ben verbannen, terwijl ik in werkelijkheid op een alpenweide aan het picknicken ben. Dat zeg ik hen ook, met een glimlachje erbij.

undefined

undefined

'Michèle Cuvelier (links): 'Te fanatiek zijn maakt een mens onsexy, en ik vrees dat ik weleens onsexy ben (lacht).''

»Ik heb het ochtendblok lang heerlijk gevonden, maar onvermijdelijk sloop er na verloop van tijd routine in. Het werd een stramien, en daar wilde ik uitbreken. Hoe interactief radio ook is geworden, je blijft in een afgeschermd kamertje zitten, omringd door mensen die je kent en geholpen door de vaste regels die bij het vak horen. Het kost maar een paar passen om uit die bubbel te stappen. Létterlijk, want de eerste reportage die Arnout (Bracke, red.) en ik hebben gemaakt, ging over een dakloze die in een bos op 500 meter van de VRT woont. Toen kon ik het nog niet onder woorden brengen, maar nu besef ik heel goed dat ik iemand ben die naar buiten moet. De wereld in trekken en daar nieuwsgierig rondkijken: dat is wat ik het liefst doe en het best kan.»

CUVELIER «Voor ons allebei geldt dat onze wereld groter is geworden. Dat is onze winst van 2019.»

HUMO Het siert je dat je het obligate praatje over de magie van de radiostudio overslaat, Linde.

MERCKPOEL «O, maar die bestaat écht, hoor. Af en toe val ik nog in bij Studio Brussel, en dan vind ik het altijd weer verrukkelijk. Alleen: beeldtaal ligt me beter dan radiotaal. Ik ben nooit een Peter Van de Veire geweest, die met z’n knopjes, z’n jingles en z’n onverslaanbare enthousiasme van elk radiomoment iets groots maakt.»

CUVELIER «Maar radio hoeft toch niet altijd de grote jingleshow te zijn? Er zijn toch verschillende goeie vormen?»

MERCKPOEL «Da’s waar. In die zin is mijn vergelijking met Peter Van de Veire ook ongelukkig gekozen, want ik kom uit een andere school. Die van Tomas De Soete: met taligheid het verschil proberen te maken. Ik geniet er zó van om naar het juiste woord te zoeken. (Denkt na) Ja, dat definieerde me als radiomaker, en misschien moet ik daar niet zo krampachtig bescheiden over doen.»

TOLSTOJ & DE ROMEO’S

HUMO Uit welke school kom jij, Michèle?

CUVELIER «Min of meer dezelfde, geloof ik. De subtiele vondst, het geschikte woord, het juiste muziekje op het juiste moment: dat zijn de radiomomenten waarvoor ik leef. Voor mij is een show geslaagd als er een paar van die momenten in zitten. Volgens Jonas (Decleer, haar sidekick, red.) krijg ik dan een schandelijk triomfantelijke blik in mijn ogen (lacht).»

MERCKPOEL «Ik heb dat gevoel nu als we erin slagen om met onze video’s iets zichtbaar te maken waar doorgaans weinig licht op valt. Het glorieuze parcours van Emma Meesseman in het Amerikaanse basketbal, bijvoorbeeld – haar volgen is het waanzinnigste wat ik ooit heb gedaan. De mooiste reactie kwam van één van mijn beste vriendinnen. Ze is totaal niet met sport bezig – ze is het type dat je kunt wijsmaken dat Tom Boonen de allereerste socialistische premier van België was. Een paar dagen na mijn terugkeer uit Amerika belde ze me: ‘Linde, ik heb zo moeten huilen toen Emma MVP werd.’ Mijn vriendin, allergisch voor alles wat maar een béétje naar sport ruikt, die het over de Most Valuable Player had en eraan toevoegde dat Emma Meesseman die bekroning zó had verdiend: dat was het moment waarop ik definitief besefte dat ik met iets waardevols bezig ben. Natuurlijk hadden alle basketballiefhebbers mijn video’s gevolgd, zeker omdat er eerst maar anderhalve sportjournalist aandacht aan wilde besteden. Iemand meekrijgen die niet door het onderwerp begeesterd is, dat is wat ik probeer te doen.»

HUMO Michèle, wat typeert Linde het meest?

CUVELIER «Haar oeverloze nieuwsgierigheid en het enthousiasme waarmee ze haar omgeving altijd weer in brand zet. (Tot Merckpoel) Je hebt in ‘Winteruur’ voorgelezen uit ‘Oom Oswald’ van Roald Dahl, toch? Wel, je had niets treffenders kunnen kiezen.»

MERCKPOEL «Dat fragment ging over enthousiasme, ja, over levenshonger. Roald Dahl schrijft dat lauw niet goed genoeg is, dat zelfs gewoon warm niet volstaat. Neen, je passie moet kokend heet zijn. En dat is inderdaad hoe ik in het leven sta: laat de wereld maar naar binnen gutsen.»

CUVELIER «Ik heb te weinig energie voor dat soort grote passie (lacht). Bij mij is het geconcentreerder: ik leef van muziek. Als ik met mijn lief de afwas doe en hij zet plots een fantastisch nummer op, dan sta ik euforisch te jubelen (slaakt ter illustratie krolse kreetjes).»

MERCKPOEL «Ze doet dat ook op de redactie: iedereen zit geconcentreerd te werken en het is heel stil, en plots hoor je een orgastische gil: ‘O! O! The Weeknd heeft een nieuwe single!’ Dan heeft Michèle een nieuw mooi muziekske gevonden.»

HUMO Zou je bevriend kunnen zijn met iemand voor wie muziek hoogstens ruis op de achtergrond is, Michèle?

CUVELIER «Ja, ik heb zulke vrienden. Maar dat zijn mensen die ik al lang ken, en met wie ik dus genoeg gemeenschappelijk heb om over dat verschil heen te stappen.

»Ik heb ooit iemand gekend die zei dat muziek haar niets deed – ze slaagde er niet in om er ook maar iets bij te voelen. Dat vind ik… gek. Onbegrijpelijk, zelfs. Ik snap dat mensen uitgepuurde muzikale voorkeuren hebben – dat iemand alleen van De Romeo’s houdt, of van hiphop, of van klassiek. Maar dat je nóóit iets voelt bij om het even welke muziek? Dat is als niet kunnen ruiken.»

MERCKPOEL «Ik begrijp dat ook niet. Maar ik moet wel zeggen dat het almaar vaker stil is bij mij thuis. Uit mijn Spotify-overzicht bleek dat ik in 2019 minder naar muziek heb geluisterd dan in de jaren ervoor.»

CUVELIER «Ik heb zelf ook vaak nood aan absolute rust en stilte, omdat ik in mijn werk zo hard ga.»

MERCKPOEL (fluistert) «Michèle is een strever!»

CUVELIER (fluistert) «Ja, maar je mag dat niet zeggen, want mensen houden niet van strevers. En, ernstig: ik snap dat onbegrip wel. Er is niets mis met je best doen, maar te fanatiek zijn maakt een mens snel onsexy – en ik vrees dat ik weleens onsexy ben (lacht). Ik ben erg met mijn werk bezig, op een mentaal uitputtende manier. Als ik dan thuiskom, heb ik nood aan ‘Say Yes to the Dress’ en ‘Body Fixers’ op TLC.»

MERCKPOEL «O, het brein van mevrouw levert zulke Olympische inspanningen dat ze na het werk nood heeft aan luchtige televisie? Dat probleem heb ik natuurlijk niet: ik gebruik mijn brein zó weinig voor mijn werk dat ik ’s avonds nood heb aan een stevig boek van Tolstoj (hilariteit).»

DRASTISCH KUT

HUMO Michèle, ik las dat je moest huilen toen David Bowie was gestorven.

CUVELIER «Ja. En de dag dat het de beurt is aan Paul McCartney…»

MERCKPOEL «...gaan we haar bijeen mogen vegen.»

CUVELIER «Dat is echt geen pose. En ik zie het absurde wel in van huilen om iemand die je nooit hebt gesproken, laat staan gekend, maar toch… Is het zo gek om verdrietig te zijn als iemand sterft die jou zoveel schoonheid heeft gebracht? (Denkt na) De beklijvendste uitzending die ik al heb gemaakt, was een aflevering van ‘Zender’ op de dag dat Prince was overleden. Ik kreeg toen snotterende luisteraars aan de lijn, en ik begréép dat – je favoriete artiest die sterft, dat is een rib die uit je lijf wordt getrokken.»

HUMO In die uitzending had je niets om op terug te vallen.

CUVELIER «Ja, ik was het goed voorbereide pietje-precies dat plots – het nieuws over Prince kwam net vóór de uitzending – in het diepe moest zwemmen. En paradoxaal genoeg is het net dat waar ik zo van hou: alle controle plots kwijt zijn. Ik ben de perfectionist die stiekem hoopt dat iemand m’n voorbereiding komt jatten.»

MERCKPOEL «Die momenten maken je echt tot een radiomaker. Mijn eerste keer ‘De Warmste Week’ – toen nog ‘Music For Life’ – was zó’n injectie van zelfvertrouwen. Uiteraard zit daar een hele organisatie achter, maar toch ben je als presentator behoorlijk weerloos, want elke keer weer staan daar mensen voor je met hun hart onder de arm. Dat zijn geen gesprekken waarvan je het scenario vooraf kunt uitschrijven. Als dat dan lukt zonder de trucs uit het grote radiohandboek, als je erin slaagt om radio te maken die tegelijk gevoelig en vrolijk is, dan weet je: ja, ik kan zwemmen.»

undefined

'Dat sommige mensen nóóit iets voelen bij muziek, vind ik onbegrijpelijk: dat is als niet kunnen ruiken'

HUMO Vorig jaar mocht jij voor het eerst mee ‘De Warmste Week’ presenteren, Michèle. Vind je het jammer dat je dit jaar niet bij de drie uitverkorenen was?

CUVELIER «Natuurlijk, ik was er graag bij geweest. Maar talent voor rancune heb ik niet: ik ben oprecht blij dat Joris (Brys, red.) en Fien (Germijns, red.) die kans hebben gekregen. Omdat ik weet hoe mooi het is. En geef toe: ze hebben het voortreffelijk gedaan, toch?»

HUMO Het kan je rijker maken, lijkt me, maar ook kwetsbaar: je krijgt onophoudelijk de drek en de smurrie van het leven op je afgevuurd.

CUVELIER «Klopt. Maar na die week staat je eigen kleine leventje weer te roepen – dat leventje waarin de vuilniszak buitengezet moet worden, een lief graag wat aandacht wil en er een programma voorbereid moet worden. Het is verbazend hoe snel je na die overrompelende emoties weer in de banale werkelijkheid wordt gesmakt. ‘De Warmste Week’ heeft me gevoed en aan het denken gezet, maar het zou pathetisch zijn om te zeggen dat het mijn leven heeft veranderd.»

MERCKPOEL «Voor mij is dat wel zo. Toen ik voor het eerst mee ‘Music For Life’ mocht presenteren, was mij nog niets ergs overkomen. Het leven had nog niets afgepakt van mij: ik was het meisje dat op blote voeten door de ochtenddauw danste. ‘Music For Life’ was de wekker die me wakker maakte. Plots zag ik hoe het leven voor veel mensen plots kut wordt, drástisch kut. En vooral: hoe zoveel mensen dan toch de kracht vinden om op te veren.»

HUMO Wat betekent vriendschap voor jullie?

CUVELIER «Dat de andere op elk moment al zijn geluk en al zijn shit bij mij kan deponeren – en dat ik op elk moment hetzelfde kan doen bij de andere.»

MERCKPOEL (knikt) «Voilà.»

HUMO En wat is voor jullie de basis van een mooie vriendschap: gedeelde geschiedenis of gedeelde passie?

CUVELIER «In mijn geval: het tweede. Ik heb geen vriendschappen die al een leven lang meegaan. Pas toen ik in 2010 van Ardooie naar Antwerpen verhuisde, ontdekte ik hoe heerlijk vól een hechte vriendschap kan zijn.»

HUMO Je had gelijkgestemden nodig?

CUVELIER «Ja, en die vond ik aan het conservatorium, waar ik woordkunst studeerde. Mijn vriendinnen van de academie zijn mijn vriendinnen van nu. We noemen onszelf De Kleine Meisjes, want we zijn geen van allen groter dan 1 meter 60 geworden (lacht).»

MERCKPOEL «De WhatsAppgroep met mijn vriendinnen heet ‘Tam en taffelachtig’. En de vlag dekt de lading, ja. Als we samen op weekend zijn in de Ardennen, is er op dag twee altijd wel iemand die voorstelt om iets te doen. Dat wordt dan een halve minuut overwogen, tot iemand anders de volgende fles wijn openmaakt, en blijkt dat er nog chips zijn (lacht).

»Ik heb mijn vrienden altijd gezien als de mensen die mijn leven wat kruidiger maken. Maar sinds een paar jaar weet ik dat het zoveel méér is. Toen mijn relatie strandde – ik ben meer dan tien jaar samen geweest, en in mijn hoofd was mijn zelfvertrouwen altijd gelinkt aan die liefde – dacht ik dat ik alles kwijt was. Maar dat was helemaal niet zo: al mijn vrienden kwamen rond mij staan. En niet achteloos, omdat het nu eenmaal zo hoort – neen, ze konden zich allemaal niets anders indenken dan dat ze bij mij moesten zijn. Je mag dat gerust flauwig vinden, een beetje te Disney. Maar nog elke keer als we samen op weekend gaan, zeg ik het hen: ‘Als polygamie wettelijk geregeld was, en ik een ietsje meer lesbisch, dan zou ik met jullie allemaal trouwen.’ (lacht) Naakt en kwetsbaar zijn, en me toch helemaal veilig voelen, dat kan ik alleen bij die vriendinnen.»

CUVELIER «Ik vind het mooi hoe jij je helemaal in een relatie kunt gooien, of die nu vriendschappelijk dan wel romantisch is.»

MERCKPOEL «Mja, maar die breuk heeft me wel voorzichtiger gemaakt. De zoete holderdebolder-verliefdheid, die zal ik nooit meer kennen. (Denkt na) Ik geloofde erg in de symbiose. Mijn lief en ik, wij waren niet te ontwarren. Wel, dat bleek dus niet te werken. Ik heb er geen achterdocht aan overgehouden, wel een kleine reserve: ik zal me nooit meer in de grote, romantische botsautoliefde gooien. Ik heb nu al een hele tijd een nieuw lief, en ’t is een ongelofelijk lieve, tedere fucker. Natuurlijk wil ik met hem oud worden, maar ik zal dat nooit als een zekerheid verkondigen. Omdat ik nu weet hoe onvoorspelbaar een mensenleven is.»

undefined

undefined

'Linde Merckpoel (links): 'Natuurlijk wil ik oud worden met mijn nieuw lief, maar ik zal dat nooit als een zekerheid verkondigen. Ik weet nu hoe onvoorspelbaar een mensenleven is.''

HUMO Michèle, jij hebt dit jaar samen met je vriend een huis gekocht.

CUVELIER «En daardoor mag je mij nu alles vragen over gascondensatieketels (lacht). Ik ben nu 27: het aangename niemandsland tussen jong en volwassen. Ik ben eigenlijk wel blij dat ik niet plots uit mijn jeugd ontwaak en me moet afvragen: ‘Oei, wat nu?’ Neen, ik heb een lief. En een huis. En een al bij al stabiele persoonlijkheid (lacht).»

HUMO Ik kan me vergissen, maar zit er niet ook een béétje een ongeleid projectiel in je? Zo’n raket waarvan vooraf niet becijferd kan worden waar ze precies zal landen?

CUVELIER «Ik ben doorgaans nogal evenwichtig en beredeneerd – de touwtjes zie ik het liefst in mijn handen. Maar... (Aarzelt) Je hebt wel gelijk: ik kan soms helemaal verdwijnen in een gevoel – in vreugde, of in ontgoocheling, of in stomme onrust. En dan moet mijn hele omgeving mee. (Verontschuldigend) Dan vraag ik mijn lief en mijn vrienden om even de orkaan te doorstaan.»

MERCKPOEL «Dat is volwassen worden, hè: naar jezelf durven te kijken in de spiegel, en leren leven met het beeld dat je daar ziet. Ik ben wat ernstiger geworden, wat minder wild. En vroeger was ik minder kwetsbaar. Maar ik geloof niet dat ik dat erg vind.»

CUVELIER «We zijn allebei wel bijterkes, denk ik.»

MERCKPOEL «Ja, we gaan er wel voor, hè?»

CUVELIER «Het leven is hilarisch kort: dat lijkt me een uitstekende reden om toch een béétje je best te doen.»

MERCKPOEL «Kijk, dat kan ik als kind van zelfstandigen alleen maar beamen (lacht).»

CUVELIER «Ik heb het dan vooral over ons werk. We worden allebei heel boos als er naast ons iemand zit die vindt dat een béétje goed ook wel genoeg is. Maar in mijn privéleven ben ik zachter. Er zit genoeg empathie in mijn lijf om te begrijpen dat er mensen zijn die omvergelopen worden door het leven: ik zal nooit iemand verwijten dat hij níét bruist van vitaliteit.»

MERCKPOEL «Dat is iets wat ik echt nog aan mezelf wil veranderen: ik ben te streng. Ik heb weinig geduld met mensen die het leven over zich laten komen.»

BUBBELS EN TEDERHEID

HUMO Helaas was 2019 ook het jaar van Christophe Lambrecht – jullie collega, maar vooral: jullie vriend.

MERCKPOEL «Neen, 2019 was niet het jaar van Christophe. Dat waren die 48 prachtige jaren ervóór.»

HUMO Het ontroerendste moment van ‘De Warmste Week’ was het eerbetoon van heel Studio Brussel toen de vrouw en de kinderen van Christophe Lambrecht voor de microfoon stonden.

MERCKPOEL «Weet je, wat er na de dood van Christophe is gebeurd, dat is van zó’n schoonheid… We zijn een familie geworden, al die mensen die Christophe zó graag zagen. Plots stond ik op een concert van Underworld, één van zijn favoriete bands, als deel van een groep mensen die ik een jaar eerder niet of nauwelijks kende, maar met wie ik me innig verbonden voelde. En op dat moment begreep ik hen, al die mensen die ik jaren eerder voor de microfoon had gezien in ‘Music For Life’. En ik begreep ook dat, als je wordt beroofd – want dat is het woord: Christophe is ons áfgepakt – de slechtst mogelijke reactie is om niet meer naar schoonheid en samenhang te willen zoeken.»

HUMO Maar de werkelijkheid blijft wel: jullie moeten verder zonder die mooie man.

MERCKPOEL «Ja. Ja. (Huilt zachtjes) Dat is een gemene streek van… Ik weet ook niet van wie of wat, maar geméén is het.»

CUVELIER «We moeten blijven vertellen hoe bijzonder Christophe was. Mensen overleven op smalltalk: we tateren ons beleefd door de dag. Maar dan kwam je Christophe tegen – iemand die van elk gesprek muziek maakte. Hij was altijd lief en attent, hij wilde altijd weten hoe het écht met je ging. Op zijn ‘Oewist?’ kon je niet gewoon ‘Ça va’ antwoorden.»

MERCKPOEL «In de dagen na zijn dood lag er een rouwboek op de redactie. Op een ochtend kwam ik vroeg binnen en werd ik heel bedeesd aangesproken door Youssef en Jean-Michel, twee poetsmannen van de VRT: ‘C’est ici pour Christophe?’ Dat zegt het helemaal: Christophe was één van die zeldzame mensen die voor iedereen die hij tegenkwam iets fundamenteels betekende.

»Dat hij er niet meer is, snap ik nog altijd niet. En ik wil het ook niet snappen.»

CUVELIER «Laten we Christophe in 2020 maar elke dag vieren.»

MERCKPOEL «Ja! Elke dag champagne, Prince en tederheid. Dat zijn we hem verdomme wel verschuldigd.»