Summer of Love, deel 10: The Who met 'I Can See for Miles'
Vijftig jaar geleden woedde in San Francisco en omstreken The Summer of Love. Vrijheid, blijheid, vrede en een hoop fantastische muziek leken vanuit die stad aan de Amerikaanse Westkust de wereld te gaan overnemen. Negen weken lang presenteerden we u de songs die daarbij de soundtrack vormden. Hieronder krijgt u de tiende en laatste: ‘I Can See for Miles’ van The Who.
undefined
De laatste beelden van de levende John Entwistle staan, hoe kan het anders, op het slecht gekadreerde collectieve visuele geheugen van de wereld: YouTube. Het betreft een repetitie van The Who voor hun tournee van 2002. Op de vierde dag repeteren ze ‘I Can See for Miles’. John zit in een hoekje, op een kruk. Te dik om goed te zijn, vaal. Aan zijn vingers scheelt niets: Thunderfingers blaft en bast zoals altijd. Twee weken later is hij dood. De hartproblemen – te wijten aan drugs, drank, dikke steaks – waar hij zich geen fluit van aantrok, werden hem fataal. Hij werd 57. Dat hij stierf in een hotelsuite in Las Vegas, bovendien in het gezelschap van een stoet lekkere dames, maakt hem, na Michel De Coster van De Mens, de meest notoire bassist uit de rockgeschiedenis. En één van de beste: zijn donderende baslijnen zijn nooit overtroffen.
Aaaaah, de sixties! Swinging Londen liep vol geparfumeerde hipsters, Mary Quant was de koningin van de mode en George Best de Ronaldo van toen. ‘Ready Steady Go!’ was het enige tv-programma waar de jonge popliefhebbers zich aan konden laven. The Who waren mods: punks in parka’s op Vespa’s. Onder die parka’s droegen ze scherpe Italiaanse pakken.
In 1967 was de groep al groot in de UK, maar in Amerika hadden ze nog geen deuk in een pakje margarine gestampt: dat verveelde Pete Townshend zeer. Hij dacht een wereldhit geschreven te hebben met ‘I Can See for Miles’ – de eerste en enige single uit hun derde plaat ‘The Who Sell Out’ – maar was bitter toen het op nummer 10 in de Engelse charts strandde: ‘To me it was the ultimate Who record, yet it didn’t sell. I spat on the British record buyer.’ Aan de kwaliteit van het nummer lag het niet: het kleinood met de zingende melodie en het naar de hemel opstijgende refrein sprong uit de boxen, en was onmiskenbaar het hoogtepunt van wat men voor de rest maar een rare plaat vond.
In 1967 bestond de Engelse Radio 1 – zeg maar: de wat bravere Engelse StuBru – nog niet. De openbare omroep was dus geen fan van die tjingeltjangelmuziek; ze werd alleen getolereerd in enkele reservaten. Lees: de piratenzenders, die op wankele bootjes voor anker lagen, net buiten de territoriale wateren. Bij ons had je Mi Amigo, over het kanaal waren het Radio Caroline en Radio London (John Peel debuteerde bij die laatste) die de sound of the sixties ziekelijk heen en weer én op en neer deden gaan, dankzij het kwakkelende bereik van de onstabiele AM-zenders.
‘The Who Sell Out’ wilde de piraten een hart onder de riem steken: de Labour-regering had hen zopas verboden en gedecreteerd dat alleen de zenders van de BBC legaal waren. De plaat klinkt als een radioprogramma, inclusief commercials, met nieuwe songs die de wereldmarkt moesten openbreken. Manager Chris Stamp was met het fabuleuze idee gekomen om die commercials ook echt te verkopen – Coca Cola en co waren niet geïnteresseerd. Om maar te zeggen hoezeer de tijden veranderd zijn. En om nu te zeggen dat ook het publiek laaiend enthousiast was over het concept: mwah. En dat terwijl er allerlei fantastische dingen op staan, inclusief de whacko persiflages op radioreclame, die vele malen beter zijn dan alles wat ons nu de oren wordt ingepapt tijdens die reclameblokken voor, tijdens en na het nieuws.
De plaat bracht Townshend wel op het idee om verder te investeren in conceptalbums: ‘Tommy’ volgde, en later ‘Quadrophenia’. Ook de werelddominantie volgde, na hun legendarische concert in Woodstock in 1969.
The Who werd, na de dood van John Entwistle, en jaren daarvoor drummer Keith Moon, The Two. Aangevuld met talentrijk sessievolk blijven ze scherpe, snoeiharde concerten spelen. ‘I Can See for Miles’ klinkt dan nog steeds als de klok van Big Ben, maar met een beter refrein.
