Summer of Love, deel 4: The Kinks met 'Waterloo Sunset'
Exact vijftig jaar geleden werd in San Francisco de aftrap gegeven van The Summer of Love. Vrijheid, blijheid, vrede en een hoop fantastische muziek leken vanuit de stad aan de Amerikaanse Westkust de wereld te gaan overnemen. Tien weken lang presenteren wij u de songs die daarbij de soundtrack vormden. Nummer vier is ‘Waterloo Sunset’, een stiff upper lip-hit van twee ruziënde broers.
undefined
In het grote boek der toxische broederrelaties staat een apart hoofdstuk over Ray en Dave Davies, de neurotische nucleus van The Kinks. Vergeleken met de breed uitgesmeerde strapatsen van de Gallaghers of de gebroeders Finn zijn de gebroeders Davies onvergelijkelijk veel erger: handgemeen op het podium, levenslange ongefilterde haat in interviews, totale afkeer in duplo.
Dave over Ray: ‘Het is een narcist, een vampier en een klootzak, en dan hou ik mij nog in.’
Ray over Dave: ‘Toen Dave geboren werd, voelde ik me als een kind wiens ouders plots een hond hadden gekocht. Natuurlijk was ik jaloers.’
Dave: ‘Ik denk dat Ray maar drie jaar van zijn leven gelukkig is geweest: de drie jaar vóór ik geboren werd.’
The Summer of Love? The Summer of Hate, ja. Pure moordlust in beider ogen. Samen hebben ze nochtans songs geschreven waarmee ze de glorieus swingende jaren 60 kraak en smaak hebben gegeven. Met de riffs van ‘You Really Got Me’ – ere wie ere toekomt, die is van Dave – en ‘All Day and All of the Night’ vonden ze eigenhandig de heavy metal uit. ‘Lola’ was de eerste hit waarin een travestiet de hoofdrol mocht spelen, en onderweg maakten ze het concept conceptplaat acceptabel – ‘Muswell Hillbillies’ en ‘Schoolboys in Disgrace’ blijven fantastisch.
‘Waterloo Sunset’ was de eerste single van ‘Something Else by The Kinks’, de vijfde studioplaat van de groep – ‘Death of a Clown’ stond er ook op, het enige nummer van de hand van Dave dat een hit werd. Wandelende bas, catchy gitaarriff, zoemende koortjes en een romantisch verhaaltje: ‘As long as I gaze on Waterloo sunset, I am in paradise’. Op het eerste gehoor een doorslagje van hun ‘Sunny Afternoon’ van een jaar eerder, maar de teenagers lustten er pap van.
Op de zwart-witte beelden van die tijd zie je een verzameling beleefde schooljongetjes in dandy pakken, netjes hun hitje lippend. Hoewel het nummer eerder ‘Liverpool Sunset’ heette, bezingt Davies hier enthousiast zijn liefde voor Londen. Voor de eerste keer ook in echte stereo.
Alleen het ondraaglijk mierzoete ‘Silence Is Golden’ van The Tremeloes hield hen van de eerste plaats in het Verenigd Koninkrijk. Ook in de rest van Europa scoorden ze er een hit mee, maar in Amerika deed ‘Waterloo Sunset’ niets. Te Engels, te stiff upper lip, ongetwijfeld.
The Kinks waren misschien wel de meest Engelse groep van hun tijd. The Rolling Stones lieten zich inspireren door de Amerikaanse rhythm-and-blues en The Beatles door Little Richard, Buddy Holly en de vroege Dylan, maar The Kinks waren meer een luid Engels popcabaret: naast rechttoe rechtaan songs zong Ray veel over de Engelse working class van net na de Tweede Wereldoorlog. Music hall, soms zelfs in puur Cockney gezongen. Met heel veel humor en tongue in cheek. Hoewel zijn vader Welsh was en zijn moeder Iers.
‘Waterloo Sunset’ was ruim voldoende om in 1967 hun status als één van de grote bands van de swinging sixties te bevestigen. In Europa, tenminste, want Amerika mochten ze sinds 1965 niet meer binnen: bij een vorige tournee hadden ze hun bijdrage aan de muzikantenvakbond niet betaald.
In 1996 stopten de Kinks eindelijk. Ze hadden al sinds 1977 – met het dubieuze ‘Father Christmas’ – geen hit meer gehad. Dertig jaar touren en onophoudelijk geruzie hadden hun tol geëist.
Dave Davies hoopt nog steeds op een reünie: niet omdat hij zijn broer opnieuw graag ziet, maar omdat hij het geld nodig heeft. Zes jaar geleden kreeg hij een beroerte, waarvan hij slechts moeizaam is hersteld. De broers zijn weer on speaking terms, en ze hebben het dan over hun favoriete voetbalclub Arsenal. Wenger buiten!
Ray maakte dit jaar, uit het niets, zijn beste plaat sinds tijden, ‘Americana’. Sinds 2014 speelt zijn musical ‘Sunny Afternoon’ in de Londense West End voor volle zalen.
Tijdens de slotceremonie van de Olympische Spelen in Londen in 2012 mocht Ray ‘Waterloo Sunset’ spelen. Iedereen zong op zijn vraag de shalala’s luidkeels mee.
Er kon zelfs een lachje af.
