Sunn O))) - Kannon

Kunt u zich voorstellen dat twee metalheads de godganse dag naar Alice Coltrane luisteren en dan een nummer maken waarvan zij zelf vinden dat het op ‘In a Silent Way’ van Miles Davis lijkt? Nee? Probeer nog eens terwijl u naar ‘Alice’ van Sun O))) luistert. Op het monumentale, intussen zes jaar oude ‘Monoliths & Dimensions’ versneden Stephen O’Malley en Greg Anderson hun doommetal met jazz, hedendaags klassiek en filmmuziek, en dat leverde hen een groter publiek en niets dan lof op.

Een groter publiek, daar hadden de Sunn O)))- kopstukken lak aan: nadien volgde een tournee waarvoor ze het loodzware, compromisloze debuut ‘The Grimm Robe Demos’ (1999) vanonder het stof haalden, en ook op de vorig jaar verschenen ‘LA Reh 012’ zwaaiden gitaren erg nadrukkelijk de scepter (of was het drietand?). Dat is op ‘Kannon’, de eerste volwaardige studioplaat sinds 2009, niet anders. Hoewel de band deze muziek voor het met vrouwenkoren, harpen en trombones doorspekte ‘Monoliths & Dimensions’ schreef, is er van dat alles geen spoor. ‘Kannon’ klinkt uitgebeend, afgekloven en indrukwekkend. Door de dissonante synthdrones, logge gitaarriffs en de gorgelende grafzerkstem van de Hongaarse blackmetalzanger Attila Csihar zouden ‘Kannon 1’ en ‘Kannon 3’ zo op de soundtrack van ‘The Blair Witch Project’ kunnen. En bij het horen van de dreigende oscillators, jankende gitaren en creepy keyboards uit ‘Kannon 2’ zien wij telkens weer de IJsmuur uit ‘Game of Thrones’ voor ons opdoemen. Daar treden O’Malley en co. in het strijdperk: als Gezworen Broeders van de Nachtwacht leveren ze op ‘Kannon’ opnieuw een wreed gevecht met de gevaren achter de muur, genaamd Commercie, Toegeving en Melodie. Omdat Sunn O))) zich niet gewonnen heeft, verdienen ze ons respect. Maar het is omwille van de imposante teringherrie dat we fan zijn.