SuperHeavy - SuperHeavy

Niets zo makkelijk als een supergroep met de grond gelijk maken. De geruchten kloppen wel: SuperHeavy, het nieuwe project van Mick Jagger, Dave Stewart, Joss Stone, Bob Marleys jongste zoon Damian en 'Slumdog Millionaire'-componist A.R. Rahman, heeft geen fantastische plaat gemaakt. Maar SuperHeavy als helemaal overbodig afschrijven zou niet eerlijk zijn - en ook gewoon niet waar.

'Miracle Worker', de eerste single, is toch bijvoorbeeld al een zalig lied? Altijd blij als het op de radio passeert, met dat heerlijk zomerse refrein. En als je je intermezzo's zo gezongen moet hebben, door wie anders dan Jagger zou je 't dan laten doen? Met zoveel bite gebracht dat je het speeksel van zijn lippen hóórt vliegen.

Dat laatste heb ik van iemand anders, maar het klopt wel. Het was ook iemand anders die over de ballad 'Never Gonna Change' zei: 'Hoe kan zo veel verzameld talent zoiets saais verzinnen?' Ik vroeg het mij ook af.

Maar eerst nog even over wat blijven mag. 'Beautiful People' is het feestelijke halfbroertje van 'Miracle Worker', de titeltrack is perfect afgeproducete powerpopragga, en 'I Don't Mind' een mooi popliedje waarin de vocalen netjes verdeeld worden tussen Jagger en Stone - niks gevaarlijks, niks vernieuwends, niks mis mee. Daarmee hebben we het zowat gehad, toch wat volledige songs betreft.

Het pijnpunt ligt op 'SuperHeavy' namelijk net waar de kracht van de groep zou moeten zitten. Ofwel: hoe een veelvoud aan talent een overdaad aan stemmen en sterren wordt. 'One Day One Night' heeft bijvoorbeeld meer dan genoeg aan een prachtig gezongen melodie van Sir Mickster. Maar hop, daar moet in een verderop gelegen couplet zonodig Damian nog komen toasten of Joss nog komen kreunen.

In 'Rock Me Gently' voelt de jongste Marley zich dan weer meer in zijn sas. Dat hij de song mag openen, zal er ongetwijfeld voor iets tussenzitten - 't is nooit leuk om na Jagger te moeten zingen. Maar dan komen ook Stone en Rahman zich vocaal nog mengen en wordt het weer een ondoordringbaar zootje.

Helemaal overbodig vanaf de eerste seconde kan ook. Neem 'Satyameva Jayathe', waarin Jagger in het Urdu zingt. Voor méér zal dit hutsepotje nooit bekendstaan. Of 'Energy', iets onbestemds waarin diezelfde Jagger om de verkoopswaardigheid wat de hoogte in te jagen pardoes begint te rappen. En die streep mondharmonica, zou dat een antwoord zijn op 'Life', de autobiografie van Keith Richards?

Overigens, Nico Dijkshoorn, ik heb 'Life' ook gelezen, en dat van die heroïne was me compleet ontgaan. Wel heb ik er de blues aan overgehouden. Niet het gevoel maar het genre, dat een veel opwindendere muziekvorm blijkt te zijn dan ik altijd heb gedacht. Door 'Life' en het inzicht van Keith ben ik het anders gaan horen. Waarvoor heel veel dank.

Of de Stones ooit nog op tournee gaan, kan me bitter weinig schelen, en een tweede plaat van 'SuperHeavy' hoeft ook niet. Maar zo'n boek van Jagger, dat wil ik wel.