'De oorlog is een beetje mijn geluk geweest,' zei Willy Vandersteen, op z'n zeventigste, in het mooiste interview dat ik van hem ken - Paul Koeck nam het af. De oorlog had hem kansen gegeven, bedoelde de vader van Suske en Wiske: de toevoer van buitenlandse strips was stilgevallen en men ging vertwijfeld op zoek naar tekenaars op de binnenlandse markt.

Mark Schaeversmaandag 4 oktober 2010, 13:54

Lees enkele quotes uit het artikel:

Vandersteen zelf heeft nooit wat over zijn medewerking aan collaborerende bladen gelost. Kijk maar eens mee hoe hij met zijn verleden omspringt in één van zijn vroegste interviews, voor Ons Volk in 1947. Op de vraag of hij ook vóór de bevrijding in '44 al iets getekend had, is zijn antwoord: 'Jawel, reeds voor den oorlog had ik voor enkele kinderbladen gewerkt. En onder den oorlog ontmoette ik een uitgever die me een teekenverhaal voor een boek vroeg. Ik kreeg vijf dagen tijd.'

Toen Peter Van Hooydonck zijn Vandersteen-biografie publiceerde, stond daar geen woord in over Kaproen. Wist hij dan van niks? Toch wel, zei hij in 1997 aan Het Belang van Limburg: 'Als je mij als expert vraagt: 'Denk je dat die Kaproen Vandersteen is?' Dan zeg ik ja. Ook al omdat er Kaproen-cartoons in De Nationaal-Socialist (het weekblad van VNV, red.) zijn verschenen in 1943, en die tekeningen zijn zo mogelijk nog duidelijker Vandersteen. Maar ik druk er wel op dat dit alles puur speculatie is. Er zijn wel aanwijzingen, maar zeker geen harde bewijzen.'

Vandersteen zelf had Van Hooydonck overigens wandelen gestuurd toen die, als jonge twintiger nog, met de bewuste brochure naar Studio Vandersteen was gestapt.
Van Hooydonck «Ik heb hem gevraagd: 'Meneer Vandersteen, is dit uw werk?' 'Nee,' zegt hij, 'dat heb ík niet gemaakt.' Daar is het bij gebleven. Ik bewonderde die man, ik heb hem toen niet op de rooster gelegd.
»Ik ben ook naar Bert Peleman gestapt, die de tekst geschreven had. 'Die tekeningen zijn niet van Willy Vandersteen,' zei die, 'maar van Gard Van Mechelen.' Die kende ik van wervingsaffiches en brochures van de Zwarte Brigade, maar hij had een heel andere stijl. Ik had het gevoel dat Peleman Vandersteen wou indekken.'

Helena Vandersteen «Dit nieuws hadden we helemaal niet verwacht. Maar als de bewijzen er zwart op wit zijn, moet je je daarbij neerleggen. Er waren al zolang geruchten en insinuaties. Eerst denk je: gaat wel over. Maar 't ging niet over, bij elk interview begon men er weer over. Daar wilden we dus een einde aan maken: 'Wat is het nu, wit of zwart?' Nu weten we het. Waarom zouden we 't nu onder de mat vegen? Zodra ik de documenten gezien had, wou ik ook dat er een persbericht uitgestuurd werd. Je moet dan niet beginnen te prakkiseren. Recht door zee! Zo ben ik opgevoed.»

Paul Geerts gebeld. Het is toch meegenomen te weten wat Vandersteens opvolger, tekenaar van Suske en Wiske van 1971 tot zijn pensioen in 2002, vandaag van de affaire vindt.
Paul Geerts «Meneer, ik kan daar één zin over zeggen. We waren eens alleen onderweg in de auto, en we hadden het over de oorlog. En meneer Vandersteen - voor mij is hij mijn leven lang menéér Vandersteen gebleven - zei me toen: 'Paul, je kunt niet geloven wat je zou doen als je je kinderen ziet hongerlijden!' Dat zegt voor mij alles. Dieper heeft dat bij hem nooit gezeten: een centje bijverdienen om de kinderen eten te kunnen geven.
»Ik heb hem 23 jaar bijna elke dag meegemaakt, we zijn vrienden geworden, en daar blijf ik trots op. Ik heb hem altijd bewonderd, ook als mens. Nu nog. Hij was niet zoals men hem nu afschildert. Politiek gezien was hij een kleurloze figuur: het maakte hem niet uit met wie hij zijn whisky aan de toog dronk, als hij zich maar amuseerde.»

U leest het volledige artikel op dinsdag 5 oktober in Humo 3657/40.

Arbeit Macht Frei

undefined