'Tabula rasa': de schone lei van Veerle Baetens en Malin-Sarah Gozin
Krijg ze maar eens aan je tafel, deze twee topvrouwen: scenarist en showrunner van ‘Tabula rasa’ Malin-Sarah Gozin, die verraste met ‘Clan’, en de internationaal bejubelde actrice Veerle Baetens, die mee het scenario heeft geschreven en in de reeks weergaloos het totaal verloren hoofdpersonage Mie speelt.
'Ook al ben je hysterisch en maak je domme fouten, toch kunnen mensen nog van je houden'
Gedurfd, omdat het voor een stuk ook hun persoonlijke verhaal is. Ze onderzoeken er hun persoonlijke angsten in: wat gebeurt er en hoe gedraag ik me als ik nergens meer houvast heb? Als ik niet meer weet wie ik wel of niet kan vertrouwen, zelfs niet zeker weet of ik zelf wel ben wie ik denk dat ik ben? Dat is wat de twee vrouwen het meest vrezen en waar ze – misschien wel als therapie – met ‘Tabula rasa’ een zenuwslopende psychologische triller over hebben gemaakt.
Het begon in december 2013.
Malin-Sarah Gozin «Neen, toen zijn we samen met Christophe Dirickx het scenario beginnen te schrijven. Onze blind date was veel eerder.»
Veerle Baetens «Weet jij nog wat voor haar ik had tijdens onze eerste ontmoeting?»
Gozin «Je had blond haar met een uitgroei.»
Baetens «Echt? Dan was het nog vóór ‘The Broken Circle Breakdown’.»
Gozin «Klopt. Dan moet het eind 2011 zijn geweest. An Rydant, toen hoofd fictie bij VTM, dacht dat een samenwerking tussen ons tot iets bijzonders kon leiden.»
HUMO Wat dachten jullie de eerste keer van elkaar?
Gozin «Ik was heel zenuwachtig. Ik wist niet zeker of ze me wel een toffe ging vinden.»
Baetens «Ik weet nog dat ik dacht: ‘Veerle, je mail niet afronden met een smiley! Dat is kei-onliterair.’ En toen stond er één onder haar mail. ‘Yes!’ dacht ik. Het mág. Ik heb altijd veel ontzag gehad voor mensen die schrijven. En Malin heeft ook Germaanse filologie gestudeerd. Ik ben niet zo heel belezen, ik kom altijd woorden tekort. Ik ben altijd bang dat ik tegenover literair geschoolde mensen door de mand val.»
Gozin «Maar ik denk dat we allebei naar huis zijn gereden met een gevoel van: ‘Jééé! Dit was leuk!’ Ik herkende in jou ook meteen de drang om vér te gaan. Jij bleef maar mailen en bellen, films en boeken delen. Weekdag of weekend, je stopte nooit. We hebben eerst onze bestaande ideeën aan elkaar afgetoetst, maar het werd al gauw duidelijk dat we samen van nul moesten beginnen.»
Baetens «Ja? Dat weet ik niet meer.»
HUMO Je vertelde me vorige keer, Veerle, dat je altijd al een verhaal wilde maken over een vrouw die eens níét én slim, én belezen, én kunstminnend, én lief én sterk was. Over een vrouw die domme dingen doet, hysterisch of depressief is, maar van wie ook gehouden wordt. Kortom: iemand zoals Mie, en misschien een beetje zoals jij.
Baetens (lacht) «Weet je dat ik er vroeger van overtuigd was dat ik in een vorig leven een heks was? Echt! Ik deed hypnosespelletjes met vriendinnen en dan zag ik mezelf altijd met een puntmuts en giftige appels. Ik lag op school niet goed in de groep en vroeg iedereen altijd of ze me wel leuk vonden. Als ik niet mee mocht doen, dacht ik meteen dat er iets ernstig mis met me was.»
Gozin «Nu, we wilden in ‘Tabula rasa’ allebei absoluut een vrouw in al haar complexiteit tonen.»
Baetens «En hoe toon je die beter dan door haar vast te laten zitten in haar hoofd, en weer te geven wat daarin allemaal aan de gang is?»
Gozin «Alleen hou je met zo’n puur psychologisch verhaal de aandacht van de kijkers niet een hele serie lang vast. Dus moest er een spannende plot bij.»
undefined
HUMO Daar ben jij goed in, vertelde regisseur Jonas Govaerts: de puzzelstukken tot op het laatste moment in de lucht houden en ze dan ingenieus op hun plaats laten vallen. Met Veerle, die een kei is in psychologisch graven, vorm je volgens hem een uniek duo.
Baetens «Malin kan ook goed graven, hoor. Dat heeft ze met ‘Clan’ bewezen.»
Gozin «En Veerle is ook met de plot bezig. Maar het klopt wel dat we heel complementair zijn.»
Baetens «Ik kan niet in mijn eentje een plot uitdenken. Ik verlies mezelf snel in details. Ik heb Malin nodig om het hele plaatje te blijven zien. (Tegen Gozin) Jij bent toch autodidact, hè? Kon jij vanaf het begin al zo goed het overzicht behouden?»
Gozin «Neen, daarom begreep ik jouw wanhoop zo goed toen de verhaallijnen en scènes nog op een hoop lagen: komt dat ooit wel goed? En daarom kon ik je ook met zekerheid zeggen: ‘Ja, het komt goed.’
»Eigenlijk is dít waar ‘Tabula rasa’ over gaat, hè: de angst geen vat meer te hebben op wat je doet. Dat is een angst die we allebei goed kennen. Daarom wilden we onderzoeken wat er gebeurt als je niets meer onder controle hebt. Nergens nog houvast of veiligheid.»
Baetens «Ja. Dat is onze grootste nachtmerrie.»
HUMO Wat gebeurt er dan, denk je?
Baetens «Je hebt mijn huis gezien. Sinds ik mijn voet heb gebroken, bijvoorbeeld, heb ik de controle volledig losgelaten en nu ziet het eruit alsof er een bom is ontploft. Op de één of andere manier is het bij mij óf controle, óf chaos. Ik vind moeilijk een tussenweg (lacht).»
undefined
undefined
'Mijn vader was een heel autoritaire man. Ik had bij hem altijd het gevoel dat ik niet goed genoeg was' Veerle Baetens
HUMO Jullie zijn allebei controlefreaks.
Gozin «Voor de balletscène heeft Veerle zes maanden geoefend.»
Baetens «Er was wel een stand-in, hè.»
HUMO Maar die heeft niets mogen doen. Je wilde het zelf doen.
Baetens «Die stand-in heeft zes maanden met mij op drie passen gewerkt. Maar ik stond erop dat ze haar been zouden filmen op het moment dat ik een grand battement moest doen: zij gooit dan haar been tot aan haar oor, terwijl dat van mij halverwege blijft steken.»
HUMO Je hebt zes weken geleden je voet gebroken. Ook het gevolg van verregaand perfectionisme, geloof ik.
Baetens «Mja. Of noem het enthousiasme. Natuurpunt vroeg of ik aan een filmpje wilde meewerken. Ik sta achter hun zaak, dus ik zeg ja. De eerste opnamedag dacht ik: ‘Jongens, laat mij dat filmpje maken.’ Dus ik maak een nieuw plan, ik breng snel The Broken Circle Bluegrass Band bijeen en besluit tijdens één van de scènes uit een boom te springen. Alles moest snel en goedkoop, dus we hadden geen schuimrubbermat om de sprong te breken. ‘Maakt niet uit,’ zeg ik. Dus ik spring en… krak!
»Die gebroken voet dwingt me nu om de controle los te laten. En weet je wat mijn man Geert vanmorgen zei: ‘Je kunt het niet aan, Veerle. Je kúnt de controle niet afgeven. Je kunt niet hulpeloos zijn.’ Hij heeft gelijk. Ik vind het vreselijk om van anderen afhankelijk te zijn. Ik heb veel bewondering voor mensen die het aandurven…»
Gozin «...zich te laten bedienen. Ja, ik ook.»
HUMO Maar wat is er zo erg aan hulp vragen?
Baetens «Dan denk ik meteen: ‘Je bent lui, Veerle! Te lui om zelf een oplossing te zoeken.’»
Gozin «Ja, dat heb ik ook wel.»
Baetens «En als je op anderen bent aangewezen, hoe weet je dan zeker dat ze je niet opeens aan je lot overlaten? Niets of niemand is onberekenbaarder dan de mens.»
Gozin «Ik ben gewoon graag zelfstandig. Dat heb ik altijd gehad.»
undefined
'Net als tijdens de Koude Oorlog leven we weer in een klimaat van angst. Psychologische thrillers en horrorfilms helpen ons die angst te bezweren'
HUMO ‘Maar,’ zegt Mies moeder Rita – een rol waarin Hilde Van Mieghem echt mag schitteren, ‘als je alles alleen doet, weet je waar dat op uitdraait.’
Baetens «Rita zegt dat omdat ze denkt dat iedereen haar nodig heeft – en ze wil ook graag onmisbaar zijn. Daar put ze haar bestaansrecht uit. Als mensen zonder haar zouden kunnen, zou ze niemand meer zijn. Dat is de keerzijde van alles zelf willen doen: denken dat je onmisbaar bent.»
Gozin «Weet je, we hebben ontdekt dat wij dezelfde terugkerende nachtmerrie hebben. We hebben allebei een konijntje gehad toen we klein waren. We dromen allebei dat we als volwassene in ons ouderlijk huis terugkomen en zien dat we dat konijntje bij ons vertrek zijn vergeten, dat het daar nog zit, helemaal verkommerd. Die overgevoeligheid voor verwaarlozing en verantwoordelijkheid moet er bij ons als kind in zijn gekropen en is altijd blijven hangen. Als ik uit die droom wakker word, voel ik me verschrikkelijk en ben ik uren bezig om dat gevoel uit mijn lijf te krijgen.»
HUMO Dat is bijna horror. Een genre waar jullie allebei fan van blijken te zijn.
Gozin «Met horrorfilms bezweer je je angsten, hè.»
BAETENS «Ja, je komt dan buiten met het gevoel: ik heb nu zoiets vreselijks meegemaakt dat ik op het ergste ben voorbereid. En dan kun je het leven weer even aan.»
Gozin «Mensen hebben altijd hun angsten bezworen met griezelverhalen rond het kampvuur.»
Baetens «Sprookjes.»
Gozin «Ja, de originele versies zijn heel grimmig.»
Gebruik me
HUMO Veerle, jij speelt ook een personage in de stijl van de oude Britse horrorfilms van het productiehuis Hammer, in de Australische prent ‘The Rabbit’, die binnenkort uitkomt.
Baetens «Maar wel een Hammer-figuur met diepgang, hè. Daarover heb ik met regisseur Luke Shanahan wel zwaar aan gewerkt. Horror is trouwens geen niche meer. Vroeger meden acteurs het genre, maar een paar jaar geleden speelde Brad Pitt de hoofdrol in ‘World War Z’, en series als ‘Les revenants’ volgen elkaar in ijltempo op.»
Gozin «Dat heeft te maken met de tijdgeest. Sinds de terroristische aanslagen hebben we het gevoel dat de maatschappij de controle heeft verloren en leven we net als tijdens de Koude Oorlog weer in een klimaat van angst. Psychologische thrillers en horrorfilms helpen ons die angst te bezweren.»
HUMO ‘Tabula rasa’ is beide: een superieure psychologische thriller die bij momenten neigt naar het haunted house-genre – wat ook je keuze voor horrorbezetene Jonas Govaerts als regisseur verklaart. Al beweerde hij, Malin, dat jij zo doorwrocht te werk gaat dat je de serie ook in je eentje had kunnen maken.
Gozin «Onzin! Jonas is een wandelende filmencyclopedie. De Hitchcock-referenties, het levende huis: allemaal zijn bijdrage. We wisten al heel snel dat we wilden wegblijven van de grijze wereld van de Scandinavische thrillers die nu zo hip zijn. De nachtmerrie van Mie moest centraal staan en die is zo surrealistisch, dat we die wilden tonen als een uitvergrote werkelijkheid, in ouderwetse, felle kleuren. Dat heeft Jonas mooi ingevuld.»
HUMO Maar hij was toch diep onder de indruk van jullie samenwerking: ‘Ik ken niemand die zo doorgaat als Malin. Ze heeft niet alleen mee aan de serie geschreven, ze was ook alle dagen op de set, heeft alle muziek en alle special effects mee bepaald, en intussen heeft ze een kind gebaard.’
Gozin «Ook dat nog, ja (lacht).
»Maar jij bent in ‘Tabula rasa’ óók tot op het bot gegaan, hoor, Veerle. Ik heb dikwijls tijdens de montage met verbijstering naar je zitten kijken. ‘Fuck, man,’ dacht ik dan, ‘dit is pure emotie.’»
HUMO Veerle, al sinds ‘Code 37’ voer je legendarische gevechten met de regisseurs van je films en series om je personages precies te kunnen vertolken zoals jij wilt.
Baetens «Legendarisch? Zo’n vaart neemt het ook weer niet, hoor (lacht). Maar ik vind dat ik een regisseur moet kunnen gebruiken om de emoties in mezelf los te maken die ik nodig heb om te spelen. Als hij iets met mij wil bereiken, dan moet hij bereid zijn om mijn sparringpartner te zijn. De spanning die ik moet opbouwen, is soms zo heftig dat ik even op hem wil kunnen kakken en roepen: ‘Help! Ik weet het niet meer!’ Dat is geen kritiek op de regisseur, maar op mezelf. Ik schreeuw uit onmacht, ik word kwaad als ik mijn beperkingen voel. Eigenlijk wil ik dan dat hij me vastpakt en zegt: ‘Veerle, het komt allemaal goed.’»
HUMO ‘Maar,’ zei Luke Shanahan, ‘iedereen op de set was verliefd op haar.’ Het is afstoten en aantrekken met Veerle, zei Jonas ook: een woelige liefdesrelatie dus.
Baetens «Daar zit wel iets in. Ik dwing een regisseur om mij zover te drijven dat ik tot echte emoties kom. Want het is niet vanzelfsprekend om die een hele draaiperiode lang boven te halen, en ik wil dat hij dat beseft. Ik zeg dus: ‘Gebruik me! Maar alsjeblieft, wéét wat je allemaal van me krijgt. En geef me daar wat liefde voor terug.’
»Er zijn ook acteurs die zonder dat gevecht kunnen. Die zeggen vaak tegen mij: ‘Why don’t you just act?’ Maar ik kan dat niet. Als ik een masker opplak, komt het fake over. Dus moet ik wel de diepte in, spijtig genoeg. Het vergt veel van mijn gezondheid.»
HUMO Jullie zijn allebei al moeten stoppen met werken op aandringen van de dokter.
Gozin «Mijn huisarts heeft me al twee keer tot rust gedwongen omdat ik óp was. Maar ook nu weer ben ik twee weken na de bevalling opnieuw in de geluidsstudio gekropen voor de afwerking van de laatste afleveringen. Ik heb er wel van geleerd, hoor. Ik trap niet meer blindelings in de valkuil van mijn perfectionisme. Ik zie het gebeuren en denk dan: deze keer stap ik eroverheen. Maar dan…»
Baetens «...spring je toch en breek je je voet (lacht).»
HUMO Twee perfectionisten samen: dat zal wel geknetterd hebben op de set.
Gozin «Ja, maar dat wist ik vooraf. Het zou een heel zware rit worden en er zouden wrijvingen zijn. Maar we hebben elkaar in het begin plechtig beloofd: we gaan elkaar erdoor sleuren.»
Baetens «Malin wist altijd precies hoe ze op mijn hevigheid moest reageren.»
Gozin «Ik neem dan afstand en denk: ‘Oké, dit moet nu eventjes gebeuren.’»
Baetens «Jij kunt nadenken voor je iets zegt. Ik kan dat niet. Als jij ook iemand was geweest die elke emotionele verwarring moet uiten, dan was het niet goed gekomen.»
Gozin «Hoe moeilijk het soms ook was, altijd overheerste het plezier om met iemand te werken die óók niet vlug tevreden is. Alleen met zo iemand kun je dingen maken die boven het gemiddelde uitstijgen. Jonas is ook zo, en Kaat Beels (de tweede regisseur van ‘Tabula rasa’, red.) zeker.»
HUMO ‘Tabula rasa’ duikt ook in de psychologie van een familie die, zoals wel vaker, niet rimpelloos functioneert. Jonas zei dat jullie allebei excentrieke moeders hebben, en dat Rita, de moeder van Mie, een beetje op die van Malin is geïnspireerd.
Gozin «Neen, zeg! Wil je die twee alsjeblieft níét met elkaar vergelijken.»
HUMO Je hebt wel een bijzondere moeder, Malin.
Gozin «Een stérke moeder, ja. Maar ze is daarom géén Rita.»
Baetens «Rita is flamboyant en een flapuit. Daar is toch niks mis mee, hoop ik (lacht).»
Gozin «Maar mijn moeder draagt geen opvallende kleding en is niet zo hevig. Ze is kunstenares en ze werkt in stilte.
»Maar ‘Tabula rasa’ gaat ook over moederschap, hè, over de vraag wanneer je een goede moeder bent en wanneer niet. Op een bepaald moment zegt iemand: ‘Ouders verkloten hun kinderen. Ze bedoelen het goed en doen hun best, maar binnen hun eigen beperkingen. Wij zullen onze kinderen beïnvloeden, net zoals onze ouders een invloed op ons hebben gehad.’»
Autoritaire vader
HUMO Malin, je vertelde me de vorige keer dat jouw ouders niet volgens het boekje leefden.
Gozin «Ja, in de zin dat mijn moeder een ambitieuze vrouw is die altijd haar eigen ding heeft gedaan en niet de sidekick van mijn vader was. Mijn ouders behandelden ons ook van jongs af aan als volwaardige mensen. Ze hebben ons altijd meegenomen op verre reizen en maakten er een punt van dat we zoveel mogelijk indrukken opdeden.»
HUMO Je had als kind al veel last van angsten. Als je er niet eerst over aan je beer vertelde, kon je niet slapen.
Gozin «Dat is waar. Ik kon vaak ’s nachts niet slapen omdat ik de vele indrukken van de dag maar niet geordend en verwerkt kreeg. Ik heb gevoelige antennes die dingen tot in detail registreren, en al die info tolde rond in mijn hoofd. Ik denk dat daar mijn behoefte aan controle vandaan komt. Ik wil die stroom aan impulsen zoveel mogelijk beheersen.
»Nu, wat er ook zeker mee te maken heeft, is dat er van mij als oudste veel werd verwacht. Als mijn schoolresultaten tegenvielen, kreeg ik ook steevast te horen: ‘Malin, je hebt je best niet gedaan.’ Daarom ging ik steeds harder mijn best doen opdat er nooit nog een detail aan mijn aandacht zou ontsnappen.»
Baetens «Ik ben als kind níét bedolven onder de indrukken. Wij gingen naar de Ardennen, dat was onze vaste reisbestemming. En mijn moeder was een heel lieve moeder aan de haard. Ze is uiteindelijk wel gaan werken, maar toen is het thuis ook fout gegaan. Mijn vader was best wel een autoritaire man. Ik had bij hem altijd het gevoel dat ik niet goed genoeg was: op school presteerde ik niet volgens zijn normen – hij stond zelf in het onderwijs. En dat ik toneel wilde spelen, keurde hij ook af.
»Nu, het zat toen al niet goed meer tussen mijn ouders. En dat op het moment dat ik begon te puberen en uit te zoeken wie ik was. Als je dán van je vader het signaal krijgt dat je niet voldoet, begin je natuurlijk als een gek te presteren.»
Gozin «Ja, dat moeten presteren van jezelf, dat herken ik.»
Baetens «Ik heb nu wel meer begrip voor mijn vader. Je gaat als ouder sneller de mist in dan je denkt. Mijn dochter Billie heeft last van dyscalculie. Ze kan er niets aan doen dat ze het rekenen moeilijk onder de knie krijgt, maar toch heb ik haar ongewild het gevoel gegeven dat ze lui is. Ik wilde haar aanmoedigen, maar het kwam er verkeerd uit. Nu let ik erop dat ik haar vooral complimenten geef als het wél lukt, om haar gevoel van eigenwaarde de kans te geven om te groeien.»
HUMO Wel ironisch om je gebroken voet hier op een stoel te zien liggen, terwijl je als kind zo graag een been wilde breken. ‘Voor de aandacht, waarschijnlijk,’ zei je me. Want de aandacht van je vader ging naar mensen in binnen- en buitenland die in de problemen zaten en die hij wilde redden.
Baetens «Ja. Hij dacht altijd: ‘De wereld heeft mij meer nodig dan jullie.’ Het heeft natuurlijk ook allemaal te maken met zijn geschiedenis, snap ik nu. Hij was de middelste in een groot gezin, en ook geen hoogvlieger in de klas. Hij is voor zichzelf veel aan het rechtzetten geweest en hij wilde voor mij ook een grootse toekomst. Daarom wilde hij niet dat ik toneel ging spelen. Maar voor mij voelde dat als een aanslag op mijn wezen. Ik heb daarover lang in de clinch gelegen met mijn vader. Maar door al dat praten is er veel goedgemaakt. Hij doet nu echt zijn best, hij zegt nu ook soms: ‘Het was goed, hè, Veerle.’ (glimlacht) Hij is erg ziek geweest, zijn hart had het bijna begeven. Zijn leven heeft aan een zijden draadje gehangen. Sindsdien zijn we veel dichter bij elkaar gekomen.
»Maar goed, naar de wortels van mijn drang naar perfectie en controle hoef je niet verder te zoeken.»
HUMO Je bestreed jarenlang je onzekerheid door zoveel mogelijk applaus te oogsten. Publieke waardering was daar een goed medicijn voor, zei je altijd.
Baetens «Ja, maar van die nood raak ik stilaan verlost. Het is gevaarlijk je gevoel van eigenwaarde alleen maar uit je job te halen, en niet uit jezelf. Ik heb het applaus niet meer zo hard nodig. Ik heb door die gebroken voet twee héél mooie projecten gemist. Nee, ik zeg niet welke, dat schept alleen maar verwachtingen.»
undefined
'Ik heb het applaus niet meer zo hard nodig. Het is gevaarlijk je gevoel van eigenwaarde alleen maar uit je job te halen, en niet uit jezelf'
HUMO Dat is wel heel jammer.
Baetens «Néé! Dat is het ’m nu juist. Ik vind het helemaal niet zo erg. Ik was blij om thuis te kunnen zijn met mijn kind. Onze band is echt gegroeid. Ik ben ook kleine projecten gaan opzetten bij haar op school, en ik ben actief bij Natuurpunt. Dat voelt goed. Dat die nood aan applaus wegebt, is voor mij een teken dat het beter met me gaat. Ik heb wel nog ambitie, maar ik wil niet meer de liefde van de hele wereld veroveren. De reacties van mensen die mij totaal niet kennen, betekenen niks. Daar ben ik nu wel achter.
»Het stoorde me ook al lang dat ik zo vreselijk bezig was met mezelf, met overal boven willen uitsteken en door iedereen graag gezien willen worden. Ik verlangde ernaar dat het in mijn leven meer over anderen kon gaan. Nu, mijn vriend ziet die verschuiving nog niet: ‘We komen in elk gesprek altijd weer bij jou uit.’ (lacht) Je kent het wel: mensen die, als je met een probleem komt, altijd meteen over zichzelf beginnen. Daar heb ik wel wat last van, vrees ik. Maar ik probeer ertegen te vechten.»
Kamer en Senaat
HUMO Dat doet me denken, Malin, aan een verhaal dat je vader jou als kind altijd vertelde: het verhaal van de Japanse steenhouwer, die probeerde iets belangrijkers te worden, om dan te ontdekken dat zichzelf zijn het belangrijkste is.
Gozin «Ja. Een verhaal uit ‘Max Havelaar’ van Multatuli: eerst wilde hij de keizer zijn, maar toen zijn wens vervuld was, bleek de zon veel machtiger. Hij veranderde in de zon, maar toen schoof er een wolk voor hem en wilde hij die wolk zijn. Als wolk merkte hij dat de rotsen zich niks aantrokken van zijn regen, dus veranderde hij in een rots. En daarna ontdekt hij dat de enige die vat heeft op de rots, de steenhouwer is. Om vol overtuiging zichzelf te durven zijn moet iedereen een weg afleggen, denk ik.»
HUMO Je hebt wel een bijzondere opvoeding gehad, hè.
Gozin «Ja, maar veel van de informatie die ik toen kreeg, heb ik pas later begrepen. Mijn vader noemde zijn slaapkamer, bijvoorbeeld, de Senaat, en onze kamer was de Kamer. Nu snap ik de woordspeling, maar als kind was ik er jarenlang van overtuigd dat de Senaat gewoon betekende: de ouderlijke slaapkamer. Als er bezoek was en mijn ouders waren boven, dan zei ik dus: ‘Mijn ouders zitten in de Senaat,’ en begreep ik totaal niet waarom ze me zo raar aankeken.»
HUMO En nu ben je moeder: voor iemand met zulke actieve voelsprieten moet dat multitasken een hel zijn.
Gozin «Ja! Ik word er ook woedend van dat iedereen zegt dat vrouwen dat van nature zo goed kunnen. Dat is bullshit. Wij doen dat alleen maar omdat het móét, met een kind en een job. Wij doen dat helemaal niet graag. Het is alleen maar frustrerend, want het is onmogelijk om die twee taken even goed te doen.»
Baetens «Ik kan dat ook niet. Ik ben daarvoor niet stressbestendig genoeg.»
HUMO Je dochtertje ligt nu in het ziekenhuis met een virus, en je moet over een paar dagen naar Cannes.
Baetens «Ik zou niet gaan als ik jou was.»
Gozin «Ik weet het nog niet. Alles is al geboekt. Ik woon en werk nu al een week in het ziekenhuis en ik merk dat het me zo goed doet om nu even hier te zijn. Juno Rose is bij haar vader in goede handen.»
Baetens «Het valt me op dat ik een vader nog nooit heb horen zeggen: ‘Ben ik wel een goede vader?’ Maar soit, dat kan misschien aan mij liggen.»
HUMO Nu je het zegt.
Gozin «Ja, maar het kind komt uit jouw buik. Ik denk dat je je daarom heel verantwoordelijk voelt.»
Baetens «Mja. Ik had dat niet zo sterk. Daar heb ik lang mee geworsteld. Ik dacht dat ik, zodra ik een baby kreeg, een moederkloek zou worden zoals mijn eigen moeder, maar dat gebeurde niet. Ik heb nu een heerlijke band met Billie, maar daar heb ik wel aan moeten werken.»
undefined
undefined
'Mijn zus en ik hebben veel gebouwd met Legoblokken. Misschien puzzel ik daarom zo graag een plot in elkaar' Malin-Sarah Gozin
HUMO Jullie hebben allebei mannen die klaarstaan als jullie de wereld in rennen.
Baetens «Het aandeel van Geert in ons gezin is onwaarschijnlijk. Hij is een fantastische gast en ik hou steeds meer van hem.»
Gozin «Toen ik uit het ziekenhuis kwam, moest ik meteen weer terug want ik had een zware borstontsteking. Mijn dochter was de eerste week thuis met Sam. Toen ik erbij kwam, kon hij beter badjes geven dan ik en trok hij haar kleertjes vlot aan, terwijl ik die kleine armpjes maar niet in de mouwtjes gewurmd kreeg. Ik moest ook veel rusten door die ontsteking. Dus Sam deed de nachten en ik sliep in de logeerkamer. Wat voor moeder ik ben, weet ik niet. Dat ben ik nog aan het uitzoeken.»
HUMO Hoop je er één te zijn zoals je eigen moeder?
Gozin «Ik denk wel dat zij de reden is waarom ik ook moeder wilde zijn. Ik wilde heel graag de open kijk op de wereld doorgeven die zij aan mij heeft meegegeven, en de creativiteit die ze in mij heeft aangemoedigd. Dat zal ik ook heel bewust doen. Wij kregen van Sinterklaas nooit alles wat we vroegen: geen barbiepoppen maar knikkerbanen, blokkendozen en ook auto’s. Kregen we het spel ‘Hotel’ niet? Dan maakten we het wel zelf. We pakten een stuk karton, brainstormden over wat we ons herinnerden van toen we het bij onze nichtjes hadden gespeeld, en begonnen het bord uit te tekenen.»
HUMO Neuropsycholoog Jelle Jolles zegt dat je meisjes geen groter cadeau voor hun ontwikkeling kunt geven dan ze te laten voetballen en met blokken te laten bouwen in de periode dat hun hersens zich ontwikkelen. Je schudt er het vermogen om ruimtelijk te denken mee wakker.
Gozin «Mijn zus en ik hebben veel gebouwd met Legoblokken. Misschien puzzel ik daarom zo graag een plot in elkaar. Jonas vindt me daarin heel mannelijk. Ik ben altijd iets aan het maken. Leg hier een omhulsel van een Babybel-kaasje en ik heb er in een paar seconden een mannetje van gemaakt.»
HUMO Koop dan plasticine en ga thuis zitten knutselen.
Gozin «Neen, ik wil wel graag iets maken waarmee ik inzichten kan delen met anderen. Ik vind het zelf ook prettig een boek te lezen en daarin plots iets perfect geformuleerd tegen te komen wat ik al lang onder woorden probeer te brengen. Die schrijver ben ik dan zó dankbaar.»
HUMO Wat wil je mensen meegeven met ‘Tabula rasa’?
Baetens «Ook al ben je hysterisch en maak je domme fouten, toch kunnen mensen nog van je houden (lacht).»
Gozin «Dat er iets bijzonders kan gebeuren als je de touwtjes loslaat.»
Gozin «Weet je, Veerle, dat ik nog duizend mails moet lezen?»
Baetens «Echt?»
Gozin «Ja, en ik denk gewoon: dan is het maar zo.»
Baetens «Goed! Geert heeft nu een geel scherm op mijn computer geïnstalleerd. Dat licht maakt me slaperig. Als ik nu doorwerk in mijn bed, dut ik vanzelf in.»
Gozin «Ik leer ook steeds beter neen te zeggen. Alleen kan ik mijn eigen hoofd niet uitzetten. Als ik in bad zit en ik krijg een idee, dan ben ik garanti weer vertrokken en zit ik in mijn hoofd nog allesbehalve in bad.»
