Talkshow: Vive le vélo
De Tour de France slingert weer drie weken lang langs pittoreske kasteeltjes, kabbelende beekjes, hooggebergten met adembenemende vergezichten en schattige dorpjes met stralende freules op het trottoir (uit: 'Het Franse hinterland in 100 superlatieven' van Michel Wuyts).
'Vive le vélo' dropt vandaag Johan Boskampen rolstoelatlete Marieke Vervoort– onze nationale trots op de Paralympics 2012 – midden in de karavaan om zo'n Tourrit in het zog van de renners te beleven. Aan tafel bij Karl Vannieuwkerke doen ze vanavond kond van hun sport- én natuurimpressies.
Marieke Vervoort «Johan en ik kennen elkaar via Piet den Boer (Nederlandse oud-voetballer, red.), mijn sportpeter. We bellen elkaar weleens: heel fijne telefoontjes zijn dat. Als ik Johan hoor - 'Hé, missie! Hoe gaat-ie?' -, heb ik meteen een smiletot achter mijn oren. Maar ook als ik op een mindere dag aan de lijn hang, krijg ik altijd een stevige dosis peptalk van hem.
»Aan 'Vive le vélo' wou hij eerst niet meedoen, maar nu is hij er speciaal voor uit vakantie teruggekomen. Hij heeft zelfs een hele omweg gemaakt, omdat hij wist dat ik erbij zou zijn!»
HUMO Ben jij een koersfanaat?
Vervoort «Ik heb zelf aan triatlons meegedaan, zelfs aan de Ironman op Hawaï, maar chapeau hoe zij dagen aan een stuk in weer en wind afzien. Dat gezegd zijnde: ik volg de Tour niet op de voet en ik heb ook niet meteen een favoriet. Moge de sterkste winnen, want niets irriteert me meer dan wieltjeszuigers - die heb je in iedere sport, ook in de mijne. Je kent ze wel: kilometers lang teren ze op inspanningen van een ander, en twee kilometer voor de finish schieten ze je ineens voorbij. Aan zo'n onsportief gedrag heb ik een hekel.»
HUMO Zoals van die Canadese atlete die jij in 2012 op de Paralympics hebt afgetroefd?
Vervoort «Precies. Een paar dagen eerder had Michelle Stilwell goud behaald op de 200 meter, en ik zilver. Op het podium wou ik haar een knuffel geven, om haar proficiat te wensen. Krijg ik daar een gouden medaille onder de neus geschoven! 'Gij gaat mij niet vastpakken, loser,’die boodschap. Net voor het startschot zeg ik altijd tegen mijn concurrentes: 'Good luck, ladies!' Maar dat meisje was ons de hele tijd aan het treiteren, daarom wilde ik koste wat het kost vóór haar finishen op de 100 meter. En het ís mij gelukt. Vandaar ook die gierende overwinningskreet: ’Yes, ik heb ze!' Ik juichte niet voor dat goud, maar omdat ik die Canadese met de vier wielen op de grond had gezet.»
HUMO Je lijdt aan progressieve myelopathie, een aandoening die je onderlichaam heeft verlamd. Wat brengt de toekomst?
Vervoort «Als rolstoelatlete maak ik nog steeds enorm veel progressie, ik heb geen buik- of rugspieren nodig. Maar mijn lichaam gaat toch zienderogen achteruit. De laatste weken ben ik weer een paar keer met de neus op de feiten gedrukt: sommige houdingen lukken me niet meer. Mentaal is dat het zwaarst, want de sport is mijn houvast, mijn leven, mijn alles.
»Gelukkig weet ik me omringd door veel ingoede mensen. Volgens het cliché kun je je echte vrienden niet op één hand tellen. Wel, ik kan de mijne niet op twéé handen tellen - op dat vlak ben ik een echte gelukzak.»
