'Tegen de sterren op': Clara Cleymans tussen hemel en aarde

Nomen est omen, een naam is een voorteken. Spreekstalmeesters vinden wellicht dat haar allitererende naam buitengewoon lekker bekt: ‘Klerelijers en klotenklappers, zijn jullie klaar voor Clara Cleymans of hoe zit het, stelletje zeikerds?’ Met zo’n naam heb je geen artiestennaam nodig.

Ten huize van mijn vriend Johan Jacobs, de welbekende fotograaf en schoonheidsvereerder wiens naam óók allitereert, zit Clara Cleymans voor me in een catsuit, haar werkkleding tijdens de uitputtende fotosessie van daarnet.

Ze is drieëntwintig en ziet er heden geen dag ouder uit. Als begiftigd kind van deze tijd heeft ze een waaier van mogelijkheden in de aanbieding: ze acteert, zingt, imiteert, speelt piano en werkt aan een scriptie teneinde haar studie wijsbegeerte naar behoren af te ronden.

In het najaar van 2013 zal ze te zien zijn in ‘De Ridder’ op Eén, een serie waarin ze in haar eentje de procureur des Konings Helena De Ridder speelt. En nu, tijdens ‘Tegen de sterren op’, doet ze zich weer aan het publiek voor in de verneukeratieve gedaante van onder anderen Selah Sue, Free Souffriau, Erika Van Tielen, Hannah Maes, Inge Vervotte en Linda De Win.

Clara Cleymans is wat Amerikanen in het Frans petite noemen, klein en fijn en teer, maar als ik haar in ‘Quiz Me Quick’ het raadselachtige meisje Monica zie spelen, is er niets frêle aan. Mijn intuïtie geeft me in dat Monica misschien wel nauwer bij de ware Clara Cleymans aansluit dan je zou denken.

Clara Cleymans «Ik had haar anders niet meteen te pakken: ze is heel zelfverzekerd – zo wil ze toch overkomen. Er is een steekje los aan haar, en je kunt haar moeilijk inschatten. En wat haar gewiekstheid betreft: ik heb lang moeten zoeken naar de vanzelfsprekendheid waarmee ze mensen om de vinger windt. En ook naar de flair en het lef waarmee ze op een motor stapt en jointjes paft. Eigenlijk is het makkelijker om een onzeker personage te spelen, want daar kun je je eigen twijfel en je eigen gezoek als actrice in investeren.»

HUMO Hoe heb je greep op Monica proberen te krijgen?

Cleymans «Door mezelf tot in de details te controleren. Ik doe wat de toneelschool verbiedt: een rol inoefenen voor de spiegel. Ik wil greep hebben op mijn eigen tics, ik wil ze met mijn eigen ogen zien. Monica heeft altijd een verborgen agenda; ze is mysterieus, en precies daarom vond ik het goed om haar zo veel mogelijk te controleren. Want dat doet Monica ongetwijfeld zélf. Ik heb ook altijd gedacht dat ze eigenlijk een klein hartje had, en dat heb ik in die rol proberen te leggen.»

HUMO Het valt me op dat jij, hoewel je petite bent en op het oog lieftallig, vaker als perfide meisje wordt gecast: alsof mensenkenners toch een duivels element in je vermoeden. Ik denk aan je personage Nina Oostvoghels in ‘Thuis’ en aan Amber Claessens in ‘Dag en nacht: hotel Eburon’.

Cleymans «Toen ik zestien was, heb ik in de film ‘Happy Together’ van Geoffrey Enthoven meegespeeld. Die zei me dat hij een mangafiguur in me zag: een onschuldig ogend schoolmeisje in een plooirokje, dat niettemin een vechtmachine blijkt te zijn, of toch een nare, donkere kant blijkt te hebben.»

HUMO Herken je daar iets van jezelf in?

Cleymans «Op dit ogenblik niet, neen. Maar ik herinner me dat ik in mijn puberteit ijzig kon worden in de omgang, van het ene moment op het andere, puur uit zelfbescherming. Als iemand me te na kwam, verstarde ik meteen. Ik was duidelijk niet klaar voor intimiteit – intimiteit betekent dat je controle durft te verliezen, en dat was lang niets voor mij.

»Ik heb vriendjes dan ook lang uitgesteld. Nu ja, er kwamen ook geen eventuele vriendjes op me af, waardoor ik dan weer ging denken dat ik een trut was die helemaal geen aantrek had. Maar ’t kwam door mijn ijzigheid.

»Vóór mijn achttiende koos ik ervoor om nadrukkelijk níét met mijn uiterlijk bezig te zijn. Ik droeg m’n haren met opzet kort: een warrig jongenskapsel. En in tegenstelling tot mijn klasgenotes had ik een hekel aan sieraden, eigenlijk aan allerlei typisch vrouwelijke rekwisieten: ik ben ook laat een beha beginnen te dragen.»

HUMO Ik ben blij dat ik nog steeds niet hoef te zeggen: ‘Ik ook.’

Cleymans (lacht) «Ik zag er niet meisjesachtig uit, maar mijn interesses waren wel veeleer vrouwelijk: tekenen, muziek, musicals...»

HUMO Je speelde als kind al mee in musicals.

Cleymans «Vanaf mijn achtste. En ik kreeg er jongensrollen in: zowel in ‘Peter Pan’ als in ‘Kuifje’. Ik vond dat absoluut niet erg, ook al moest mijn haar nog korter geknipt worden dan ik het gewoonlijk droeg. Ik vrees dat ik het stiekem altijd leuk heb gevonden om speciaal te zijn.

»Ik heb drie jaar in de Musica gezeten, een basisschool in Antwerpen waar muziek dagelijkse kost is: fantastisch. Maar op een gegeven moment verhuisden we naar een dorp, waar ik in de dorpsschool terechtkwam. Daar was alles op sport gericht, waar ik niet goed in was. Ik ben me er snel een buitenbeentje beginnen te voelen.

»In die tijd speelde ik in ‘Les Misérables’. Ik heb een video die me aan die tijd herinnert: op een schoolfeest had ik gevraagd om een liedje uit die musical te mogen zingen, a capella. Gekleed in een lelijk oranje T-shirt. Best zielig, eigenlijk. En niemand die snapte wat ik daar stond te doen, iedereen tetterde maar door mijn nummer heen. Ik was niet ongelukkig op die school, maar ik voelde dat ik er niet helemaal op mijn plaats zat.

»Later, in het lyceum, voelde ik me pas echt beroerd in de groep: ik werd er uitgelachen, onder andere wegens m’n rode haar, maar om de één of andere reden heb ik daar nooit zwaar aan getild. Ik stond doodeenvoudig niet toe dat ik me gepest voelde.»

undefined

Clara Cleymans als Selah Sue

Clara Cleymans in 'Dag en nacht"