#Temptationwatch, aflevering 11: Het einde is in zicht, halleluja!
De crème de la crème van de reality-tv garandeert drama, beesterij en decadentie, dus laat de spierballen rollen, de billen schudden en het verstand zachtjes inslapen. Omdat we onze hersencellen niet graag voor niets zien afsterven, bieden we tekst en uitleg bij uw favoriete guilty pleasure.
Na elf afleveringen 'Temptation Island' spookt er maar één vraag door ons hoofd: wanneer beslissen de makers van deze mensonterende zwijnerij dat het genoeg geweest is? Wanneer mag ons brein eindelijk weer afsterven door overmatig drankgebruik in plaats van door de achterlijkheden op ons beeldscherm? Wij zullen er in ieder geval niet rouwig om zijn dat onze persoonlijke versie van Dante’s Inferno binnenkort weer een jaar de ijskast in mag.
Soit, onze vitale organen staan dan wel op barsten van de langdurige blootstelling aan zo’n obscene hoeveelheid marginaliteit – piepende longen, korstige oogbollen, zwartgekleurde urine – maar er flonkert licht aan de horizon! We slepen ons immers levend en wel naar de eindlijn van het verleidingseiland, en durven zelfs tegen onszelf fluisteren, hier in de duistere Temptationkelder, dat we dit misschien zullen overleven.
Hopelijk geldt dat ook voor Deborah, want die ligt nog steeds grotendeels aan scherven van verdriet. Mocht de overvloed aan moppen op sociale media u niet opgevallen zijn: haar Timmeke heeft de vogeltjesdans gedaan met verleidster Cherish, en probeert nu zelfs een nestje te bouwen in Thailand. Terzelfdertijd proberen de makers nog steeds de allerlaatste vochtresten uit Deborahs traanbuizen te persen, en wel door haar zo debiel mogelijke vragen te stellen, à la ‘hoeveel verdriet heb je op een schaal van een tot tien?’ Echt goeie tv, jongens!
Dat doet ons eraan denken: het verdriet dat dit programma ons berokkent, overstijgt het hele concept van ons menselijk wiskundig systeem – geen grafiek die dit lijden kan beschrijven. Debke doorworstelt daarbij een Beckettiaanse existentiële crisis, want ze vraagt zich af ‘wat gevoelens dan nog zijn’ en ‘wie was ik dan?’ Maar soit, ’t is intriest – als we iemand zó hard willen zien janken, kijken we wel naar een compilatie van Karen Damen-bleitmomentjes. Of om het met ‘The Simpsons’ te zeggen: I came here to laugh, not to feel.
Deze aflevering komt er een leugendetector aan te pas, en Mezdi zal ongetwijfeld zijn overspelige dikke teen al voelen twinkelen bij die gedachte. Misschien komt zo de waarheid naar boven over zijn nachtelijke strapatsen met verleidsters Zwanetta (een plonsbadje in de zee met ontblote mamacita’s) en Denise (een muilsessie waarbij hij de YOLO-tattoo op diens onderlip van naderbij bekeek). Alleen jammer dat een leugendetector ongeveer even goed werkt als de gemiddelde Belgische minister, en dus vrijwel nutteloos is om de ontegensprekelijke waarheid te achterhalen – het ligt qua betrouwbaarheid tussen een ouijabord en het lezen van duiveningewanden. Weinig interessant dus, al voelen we wel een vreemdsoortige collegiale band met de man die zijn duim omlaag steekt achter Mezdis rug.
Verleider Fabrizio heeft nu plots ook het verstand van een sanseveria en is ongeveer zo slap als een orchidee op een vensterbank in Fukushima – om maar te zeggen: hij hangt zo’n beetje de verwelkte muurbloemuit, en ziet niet in dat hij daar geen enkele reden toe heeft. Volgens Fabrizio danst Daniëlle immers te dicht bij de andere heren in het resort, wat hij (zoals zo ongeveer alles) respectloos vindt. Dan stellen we ons toch de vraag wat die meneer denkt te doen in een programma waarbij losbandigheid, overmatig gezuip en lillend bilvlees de kernwoorden zijn. Alweer iemand die dit programma met ‘Blind Getrouwd’ verwart, denken wij zo, want in zijn hoofd heeft hij precies al vijf kinderen verwekt bij Daniëlle.
Voor degenen die graag geesteszieken op tv zien zonder daarvoor naar Dr. Phil of James Cooke te moeten kijken, is er natuurlijk ook onze goede vriend Tim voorhanden, de grootste ontheiliger van het huwelijkssacrament sinds mensenheugenis – inderdaad, erger dan Hendrik de Achtste, de Engelse snoeperd die zelfs een eigen godsdienst heeft bedacht en de paus een middelvinger heeft gegeven om tóch maar een ander vrouwtjen te kunnen huwen. Tim is overduidelijk nog een graadje erger, want hij dumpt Deborah voor een vier dagen durende romance op een tropisch eiland.
Ook Chloe is opeens verliefd geworden op Kevin, koning van de koekerondheid, en dat bewijst wel dat mensen uiteindelijk niets meer zijn dan stomende hormooncocktails. Of zoals Deborah al zei: wat is een mens zonder gevoelens? Inderdaad: een sociopatische Terminator, of een beetje zoals Kevin nu met Chloe omspringt – als een batspop, zeg maar. Nog terzijde: Chloe is verliefd op Kevin omdat hij een vaderfiguur is voor haar – we willen ons niet voorstellen wat voor een handtastelijke en zuiplappige vader dat eigenlijk zou zijn, maar soit.
En toch, hoe walgelijk dat ook moge zijn en hoeveel onzalige braakneigingen dat ook in ons maagportier moge oproepen, het kan onmogelijk erger zijn dan Tim en Cherish. Eerlijk waar, nooit hebben wij iets walgelijkers op tv gezien dan het beksmekken van die twee – en we hebben al eens een hippie gezien die een placenta-omelet opvrat. Tims zelfreflectie gaat nog steeds niet verder dan ‘ik heb een keuze gemaakt voor Cherish’, en dat vinden we eigenlijk niet zo erg, want dat betekent dat hij na Temptation dubbel en dik het deksel op de neus gaat krijgen. Hij vertrouwt Cherish meer dan z’n eigen moeder, kraait hij. Brrr. Alsof Timsmans nog niet misselijkmakend of griezelig genoeg is, noemt hij Cherish ook nog eens ‘protje’ – mensen die dat doen, mogen wat ons betreft stante pede ten dienste gesteld worden van het Waals gewest voor een leven lang halfslachtige dwangarbeid. Een goeie raad voor Cherish: neem de eerste helikopter weg van dat eiland.
