#Temptationwatch, aflevering 12: 'Dit kan alleen maar eindigen in tranen!'
De crème de la crème van de reality-tv garandeert drama, beesterij en decadentie, dus laat de spierballen rollen, de billen schudden en het verstand zachtjes inslapen. Omdat we onze hersencellen niet graag voor niets zien afsterven, bieden we tekst en uitleg bij uw favoriete guilty pleasure.
Vooruit, we staan al met één been in een Temptationvrije wereld, want deze aflevering zien we het laatste kampvuur vóór de grote finale. Naar goede doch duivelse gewoonte krijgen de koppels weer de stoute fratsen van hun wederhelften te zien – al is er op dit punt eigenlijk niets meer dat ons nog echt kan verbazen, en waarschijnlijk ook niets meer dat de situatie voor de mensen daarginds nog erger kan maken. Megan heeft bijvoorbeeld na drie dagen haar (toegegeven, ongezonde) relatie al opgegeven voor flinke batspartijen met Joshua, Daniëlle heeft de stiekeme avontuurtjes van Mezdi meteen afgestraft door na beredeneerde introspectie de relatie in de vuilbak te kieperen, en Deborahs onschuldige hartje ligt nog steeds in frut vaneen (lees: aan gruzelementen) na Tims behoorlijk ziekelijke gedrag met Cherish. Voor degenen met het geheugen van een gedrogeerde vis: Tim wilde na het programma trouwen met Debke, maar besloot na een week dat hij toch liever zijn leven wilde delen met verleidster Cherish. Dat is een zo’n beetje even verstandig als een gebruikte pamper op uw salontafel te laten fungeren als fruitschaal, maar kom.
Natuurlijk zijn Tims avonturen nog steeds het kroonjuweel van dit seizoen, maar het heeft (naar wij hopen) de makers van dit programma aan een existentiële crisis geholpen: waar de fuck zijn we eigenlijk mee bezig? De hartverscheurende reactie na het vorige kampvuur daargelaten (die hebben we immers al gefileerd), blijft Tims gedrag iets wat eigenlijk niet op televisie zou moeten komen – het beeldmateriaal dat Temptation Island ons nu voorschotelt, is ongetwijfeld leerstof voor de colleges psychopathologie aller lande, if not voor een nakende rechtzaak. Ook Cherish zelf krijgt het Spaans benauwd van Tims onaflatende drang naar muilpartijen en poeslieve woordjes – een bodemloze put, die kerel, niet alleen qua breininhoud, maar ook qua aanhankelijkheid. In de kaarsen en rozenblaadjes die hij vorige aflevering voor Cherish had klaargelegd, horen we enkel een verontrustende echo van Friedrich Nietzsche: ‘Als u lang genoeg in de afgrond kijkt, dan kijkt de afgrond ook in u.’
Soit, op dit kampvuur ziet Deborah hoe Tim de Hannibal Lecter-achtige tortelduif uithangt met Cherish, en dat boort haar nog enkele meters verder de grond in. Euh, is de mentale annihilatie van een onschuldig meisje niet waarvoor we allemaal ’s avonds in onze zetel ploffen? Uiteraard; als het aan de makers van Temptation ligt, hoeft dat zelfs geen vraag meer te zijn. Tegelijk hoopt Tim dat ze vrienden kunnen blijven, dat hij de situatie kan uitleggen, en dat ze zijn keuze op de een of andere manier zal begrijpen. Nu vragen we ons wel af in welke fantasiewereld deze minkukel leeft als hij denkt dat Deborah ooit nog een woord uit zijn keelgat wil horen komen – op zijn doodsreutel na, welteverstaan. Hij heeft ook geen spijt van zijn beslissing, en stilaan wordt pijnlijk duidelijk dat het vermogen tot empathie zich pas ontwikkelt vanaf een bepaalde vorm van intelligentie die onze Tim, met het verstand van een gelobotomiseerde cavia, niet bezit. Het excuus ‘ik volg mijn hart’ is voor hem nog steeds een vrijgeleide om Deborahs hart ‘Apocalypto’- of ‘Mortal Kombat’-gewijs uit haar borstkas te rukken en ritueel te offeren aan een of andere god der marginaliteit.
Tim neuzelt ook dat dit het speciaalste is wat hij in zijn leven gevoeld heeft, en maakt, hou u vast, al trouwplannen met Cherish. Even tussendoor: het is al ethisch twijfelachtig om een kudde naïevelingen mee te lokken naar een programma dat bedoeld is om hun relaties te ruïneren, maar het is doorslecht om dan ook uw uiterste best te doen om die mensen met de grond gelijk te maken – om zoveel mogelijk vocht uit hun traanbuizen te puren. Na het kampvuur volgt een cameraman Deborah naar haar badkamer, waar ze ineengezakt op het toilet zat te janken – het voelt bijna aan als een parodie van zichzelf, alsof de makers dit bedacht hebben om te spotten met ons emotioneel voyeurisme. Al twijfelen we eraan dat zo’n programma ook maar een greintje zelfreflectie kan bevatten, dus waarschijnlijk ging het enkel om het sappige, in zilte tranen gedrenkte beeldmateriaal.
Eigenlijk was het (positieve?) hoogtepunt van deze aflevering iets totaal anders: Daniëlle heeft zich eindelijk op de iets minder kosjere manier laten inkleuren door de befaamde kleurplaat Fabrizio, iets wat gepaard ging met gekir, geblaat, gesteun, en andere tjilpende geluiden. De rest dan: Jeremy en Vanessa zijn de enige reden tot jolijt daarginds, want met die twee komt het warempel nog goed. Kevin en Chloë hebben intussen samen een slagerij opgericht, als we op het vleesklappende geluid vanuit hun kamer moeten afgaan. Weer twee trotse ouders erbij!
