#Temptationwatch, aflevering 13: Pindanootjes eten! Lebberen! Leven in het stenen tijdperk!
De crème de la crème van de reality-tv garandeert drama, beesterij en decadentie, dus laat de spierballen rollen, de billen schudden en het verstand zachtjes inslapen. Omdat we onze hersencellen niet graag voor niets zien afsterven, bieden we tekst en uitleg bij uw favoriete guilty pleasure.
Trouwe volgers van de saga op het verleidingseiland weten uiteraard dat de vorige aflevering afsloot met een stroompanne die verdacht hard leek op een cliffhanger uit een of andere B-soap, en dat heeft de kaarten danig door elkaar geschud. Terwijl de mannelijke vrijgezellen op onze favoriete heidense offerplek allerhande aapachtige geluiden maakten, waren Gino en Deborah immers weggeglipt naar haar kamer, waar ze in Gino’s woorden ‘pindanootjes gingen eten.’ Een meesterlijke verwijzing naar vorig jaar, toen Jolien en verleider Karim stiekem elkaars champignonnetjes gesauteerd hebben. Deborah dacht dat de camera’s niet meer zouden werken, maar ze weet natuurlijk niet dat de Temptation-camera’s aangedreven worden door de miserie en het traanvocht van de deelnemers die ze registreren – leuk voor ons (euh, toch?) dat we dan kunnen zien hoe ze wat lijken af te lebberen en heen en weer friemelen. Weinig actie, maar beter dan niks, dixit Gino.
Wel fijn om Temptation zonder stroom te zien, want daarmee stemt de technologische vooruitgang in dat resort eindelijk eens overeen met hun gedrag – allebei rechtstreeks uit het stenen tijdperk! Trouwens, Fabrizio pocht dat hij Daniëlle te dronken vond om enige batsactiviteiten met haar uit te voeren en haar fijne vleeswaren dus niet aangeraakt heeft, maar wij menen toch gehoord te hebben dat er heel wat plakkerig gesmek en fluisterend geritself uit haar kamer kwam. Afijn, het zal ons een Italiaanse worst wezen.
Bij Tim is de roze wolk (of beter gezegd: de misselijkmakend zoete klomp suikerspin) intussen al wat kleiner geworden, want zijn vers opgescharrelde deerne Cherish wil bij de vrouwen gaan slapen – een beetje heel erg triest dat zelfs de verleidsters, die naar dat eiland zijn gekomen om alles met een hartslag te bespringen, bang worden van Tims pathologisch aanhankelijke gedrag. Hoe gaat die in steen geëtste wijsheid weer – what goes around, comes around? In ieder geval is Tims “relatie” met Cherish ongeveer even succesvol als de laatste vlucht van de Hindenburg, die u hier vanaf 0:50 kan bewonderen:
Zelfs Kevin, die we prematuur bestempeld hadden als de lompste orang-oetan op het eiland, zou het naar eigen zeggen gevoeliger en menslievender aangepakt hebben, al kunnen we moeilijk geloven dat er nóg een gruwelijkere manier bestaat om iemand te dumpen dan wat Tim Deborah heeft aangedaan. Tja, als zelfs Jason Voorhees of Freddy Kruger sympathiekere kerels lijken, heeft u uw sociaal leven zo’n beetje permanent upgefucked. Wel curieus: Kevins bizar zware accent zorgt ervoor dat hij lijkt te zeggen dat Tim Deborah niet ‘voor choco’ had mogen zetten. Euh? We vermoeden dat hij ‘voor schut zetten’ bedoelt.
Wanneer de camera’s even niet leken te draaien tijdens de stroompanne kon ook Mezdi, zoals we dat allemaal verwacht hadden, zijn libido van mammoetformaat weer niet bedwingen. In het donker was een compleet bezopen Denise (u weet wel, de verleidster wiens jachtstrategie ongeveer overeenstemt met die van een hondsdolle rottweiler) in zijn bed gekropen, en toen Mezdi terugkwam van God-weet-waar heeft hij Denise meegenomen naar zijn badkamer. Opnieuw hoorden we smekkende geluiden die zo ongeveer klonken alsof ze een spaghetti bolognese door elkaar roerden. Achteraf blijkt Mezdi nog steeds glashard te willen liegen, en vindt het dus allerminst aangenaam dat Denise heeft verteld dat ze (opnieuw) gemuild hebben. Hij gaat Denise dan ook duchtig ondervragen, maar speelt daarbij net een tikje te hard de agressieve gebronsde stoomtrein, waardoor Denise in tranen uitbarst en zichzelf ‘de allereerlijkste persoon op aarde’ noemt – zo ver zouden we misschien ook niet gaan, mevrouw verleidster, maar hoe Mezdi haar aan stukken scheurt, gaat toch ‘n tikkie te ver.
Uiteindelijk blijkt deze aflevering vooral een opwarmertje voor de onversneden atoombom van plaatsvervangende schaamte die de volgende aflevering gaat opleveren, wanneer de verschillende koppels elkaar terugzien. Deze episode bestaat daardoor vooral uit gezeik over wat voor een geweldige ervaring het was (vooral voor de vrijgezellen dan) en hoe hard iedereen elkaar gaat missen. Een beetje grienen op het laatste feestje dus, met Andrea die lalt dat dit de beste ervaring van zijn jonge leven was, en Thomas die zegt wat we al elke aflevering denken: de ondertitelaars moeten absolute Einsteins (of Noam Chomsky’s, whatever) zijn om Megans gebrabbel deftig te kunnen begrijpen en dan ook nog om te zetten naar zinnen die wél lijken op een menselijke taal. Hulde!
Op het laatste feestje zien we een oude bekende, een snoeperd op kousevoeten, weer de spotlight intrippelen. Inderdaad, het is Tijs, de verloren zoon, de verstekeling, de wekenlang onzichtbare krachtpatser met meer zelfvertrouwen dan goed is voor een mens! ’t Is Pinksteren, Pasen en Kerstmis tegelijk – onze favoriete Casanova is herrezen! Tien afleveringen lang is die bonkige zeebaars niet eens in bééld gekomen, en plots, out of nowhere, past hij zijn onweerstaanbare verleidingstrucs toe op Megan. Wij vermoeden dat hij daarvoor ongeveer evenveel lef moet hebben als om met een metalige klang zijn titanium testikels op tafel te leggen bij het eerste diner met Megans ouders. Joshua wordt plots jaloers en zegt dat Tijs ‘zijn pogingen geprobeerd’ heeft, maar er niet in geslaagd is Megans grotje te ontsluiten. Eloquent, dat wel.
Als uitsmijter een prachtige Instagrampoetry-achtige quote van Daniëlle: ‘Mezdi was maar een opvulling van mij; ik wil iemand die een aanvulling is.’ Wreed schoon!
