TeringTyfusTelex: dag 1 op Down The Rabbit Hole 2015

Onderweg naar Down The Rabbit Hole, in overstapstation Roosendaal, verscheen op het scherm een kort berichtje in verband met de trein richting Zwolle: 'Rijdt niet verder dan Breda i.v.m... aanrijding met persoon'.

Wachtend op vervangbussen die lang wegblijven beland ik al gauw in een amateursociologenparadijs. 'Het gebeurt altijd op de lijn Tiburg-Breda'. 'Een gratis extra-ticket zou een mooie geste zijn'. 'Ik mis mijn lunchafspraak in Nijmegen'. 'Best egoïstisch van die persoon'. Het spoorbedrijf zegt ondertussen: 'Dames en heren, gezien de omstandigheden bieden wij u graag een kopje koffie of thee aan'. De zakenman in streepjeshemd die wilde voorsteken mag op zo'n momenten evenmin ontbreken: zes van die lui geteld die de anderen op de zenuwen werken. ▸▸▸ Ik heb niemand verteld dat ik een afspraak aan het mislopen was met Songhoy Blues, drie Noord-Malinezen die - op de vlucht voor de klote-islamisten in hun land - in de hoofdstad Bamako een drummer vonden. Er zijn er drie bij met de familienaam Touré. Maar wel geen familie. Hun plaat heet 'Music in exile'. ▸▸▸ Onlangs leerde ik ook een Malinese versie van Terry Riley's minimale compositie 'In C' kennen. Damon Albarn en Nick Zinner (de gitarist van Yeah Yeah Yeahs) hebben er kennelijk iets mee te maken. Ze doen wat Peter Gabriel, Paul Simon en Ry Cooder eerder al deden: de wereld groter maken. 'In C' duurt 40 minuten. Ik zit ondertussen aan twee thuisbeluisteringen na mekaar, twee sessies in een forensentrein, eentje halfdronken pendelend tussen living en rookterras. De tussenscore stond dus op 200 minuten. Ik wilde er onderweg net 40 minuten bij doen toen 'Aanrijding met persoon' aanfloepte. ▸▸▸ Ik kan op Down The Rabbit Hole nog anderhalve song van Songhoy Blues meemaken in de middelgrote Teddy Widder. Maar ik kan er niet veel van maken. De konijnenpijp waar ik in beland ben oogt op het eerste gezicht mooi, dat wel. Overal draaien wielen in het rond. Bij mij draaien vooral de windmills of the mind waar Dusty Springfield over zong. Mensen gaan zwemmen, of zitten in een walvisbios naar een film te kijken, in een op ware grote nagebouwde walvis. Je kan mee een toren helpen timmeren. Wees inderdaad je eigen Arne Quinze of Wim Delvoye! Of preek ik nu te veel als Patti Smith. ▸▸▸ Ik heb Death From Above 1979 nodig gehad. Dat groepje was het best geschikt om mijn aanrijding-met-persoonblues te doen exploderen. Ze hebben tenslotte een songtekst die begint met 'I was born on the highway in a trainwreck / with a heart that was beating out of my chest'. Het geluid was een rommeltje. Ik gaf drie sterren omdat ik het rommeltje nodig had. ▸▸▸ Een wonderlijke Ryan Adams en nachtregen en -bliksem deden de rest. Goed geslapen. Vroeg op. Nog weinig volk bij de douches en aan de ontbijttafels. Gesprekjes bij de koffie, die op Best Kept Secret beter was, maar ik ga niet zeuren. ▸▸▸ Op naar muziekdag 2. Benjamin Booker. The Gaslamp Killer. Maar eerst tosti.