TeringTyfusTelex: Donderdag op Dour 2015: Woop woop, that's the sound of da police!

Iemand vroeg een paar dagen geleden of ik naar de drummer Ginger Baker ging kijken in Gent. 'Nee, ik ga naar Doureuuuuh', antwoordde ik. 'Naar de hoeren?', vroeg hij.

U zag de flauwe mop wellicht al van ver aankomen. Ik heb op de Dourdonderdag lang moeten wachten op de eerste uit honderden kelen gescandeerde 'Doureuuuuh, Doureuuuuh, Doureuuuuh'. Het hield eigenlijk niet op tijdens de vele zweverige momenten waarin de uit Detroit overgevlogen Carl Craig en Mike Banks een tijdlang de beats in bedwang hielden, om daarna des te harder te kunnen uithalen. Het was op dat moment half drie 's nachts. Maar eerst terug naar bijna 12 uur vroeger.

Romare staat in de kleine Labotent. Zijn artiestennaam heeft Archie Fairhurst geleend van Romare Bearden, een zwarte knip- en plakschilder van tijdens de Harlem Renaissance, die in die ver vervlogen tijd ook een jazzdeuntje schreef dat 'Sea Breeze' heet. In de versie van Dizzy Gillespy is het een prachtig ding. ✤✤✤ Zoals Jamie XX oude stemmen naar de dansvloer van nu laat tijdreizen, zo last Romare eerst iets van Nina Simone in, en daarna 'Sometimes I Feel Like a Motherless Child'. En zo gaat de man - zijn tijd nemend, scheve beat na schuine sample - in rustige losvastheid naar boven. Ik moet aan Motorbass denken, aan Rockers Hi-Fi, aan DJ Food. Maar dat was toen, en dit is een mooi en helder nu. Wel wat meer van de standard-claxonknop afblijven, Romare! Het is hier de dubcorner niet. ✤✤✤ De eerste waaiers en waterpistolen worden bovengehaald. Het is aan de hete kant, vandaag, en het zal nog veel heter worden. U mag kiezen: 'Tja' of 'What can you do!' ✤✤✤ Anderzijds, net twee Nederlandse festivals bijgewoond, en ook even binnen- en weer buitengesprongen op Couleur Café: de tenten zijn er onderaan opengeklapt. Een voorsprong via techniek die de tenten lucht, en die zorgt voor de frisse bries die nog naar Dour moet overwaaien. ✤✤✤ Songhoy Blues zijn woestijnrockers uit Noord-Mali. Op de vlucht voor gekken die van godsdienst een strafkamp willen maken - en evenmin blij met het gedrag van de Toearegrebellen en het regeringsleger - belanden drie van de vier groepsleden in de hoofdstad Bamako, waar ze een drummer vinden, en ook Damon Albarn van Blur treffen, die een veerman belt om hen naar dit continent te brengen. Soms doet Songhoy denken aan dat liedje van Amadou & Mariam over Bamako op zondag - de jour de mariages - maar dit zijn veel jongere veulens. Drie (!) keer bij een intro aan een best of van Chuck Berry moeten denken. ✤✤✤ Songhoy-quote: 'Dit lied is voor alle vrouwen. Géén uitzondering.' De zanger is zichtbaar blij dat er vrouwen aanwezig zijn. Een op zich banale boodschap die doet denken: voor hetzelfde geld waren drie van deze vier gasten er niet meer geweest. Een beetje - een beetje, zeg ik - zoals wanneer iemand een oude foto toont van een vakantiehotel in Aleppo waar nu niet veel meer van overblijft. ✤✤✤ Unknown Mortal Orchestra (foto rechts) is licht psychedelisch, doet aan The Beach Boys, Prince, Das Pop en Scritti Politti denken, en dat is zoveel om aan te denken dat ik het opgeef en plots een niet onaardige en geheel eigen Orchestrasmoel ontwaar. Mooi hoe drummer, toetsenist en voorman Ruban Nielson (wiens gitaar elk moment van z'n schouder lijkt te gaan vallen) hun solospotje krijgen en het toch vooruit gaat. Ook straf: iemand vooraan knalt - precies op het moment dat ook 'Multi-Love' na een pauze en een drumroll openklapt - middels een powershot papiersnippers de lucht in. ✤✤✤ Op zitten sjieken, trouwens, tijdens het UMO-concert: waar komt in godsnaam dat accent van Ruban Nielson vandaan? Het uiteindelijk opgezocht: Auckland, Nieuw-Zeeland. ✤✤✤ Soms loont het om te blijven zitten. Voor La Petite Maison Dans La Prairie bijvoorbeeld waar ook Young Fathers staan te popelen om brijant te zijn. ✤✤✤ Kijk, een late revelatie is ook een revelatie. De drieënhalvesterrecensies in Humo heb ik hooghartig genegeerd, in het singletje 'Get Up' heb ik vooral Peter, Bjorn and John willen horen, maar na een paar drumslagen al, na een paar jaren '80 kkkkkkkkkkkkkkkggggggggggggg's (Cabaret Voltaire, Fad Gadget, Human League - u kiest maar), na wat zeer asymmetrische samenzang (twee zwarten, één blanke: er zou een Robert Mapplethorpe-achtige foto van kunnen gemaakt worden), na dissonantie in een songfestivallied, na nogal bedaarde vocalen boven oorlogsdrums, en na sommige songs die echt swingen tot er opnieuw gepruttel uit doosjes komt... bind ik in. Machtig! ✤✤✤ De dobbelsteenbeslissing van de dag levert daarna niet veel op: terwijl ik binnenstap in de tent rond de Cannibal Stage zegt de zanger van Orange Goblin - niét in het oranje gekleed en eigenlijk het tegendeel van een dwerg: 'Fuck all that hip hop shit'. Een hint, maar wat er dan wel volgt? Eén, twee, ja zelfs drié Motörhead-soundmixen op een rij. We're outta here. ✤✤✤ Ook even A Place To Bury Strangers uitgeprobeerd: veel Jesus, nog meer Mary Chain. Stop! ✤✤✤ Stel: de muziekliefhebber die ik midden jaren '80 was (Mary Chain, Neubauten, John Hiatt, garagerock, soulpop, Beatles, Stones en verder van alles wat) zou vanuit 1985 naar 17 juli 2015 zijn geflitst naar de plek net achter de mixtafel van La Petite Maison Dans La Prairie, net voor Squarepusher daar om 21.40u aan zijn compleet gestoorde set begint. Dat Squarepusher gemaskerd is als een imker (?), een schermer (?), of als de de schoonmaker van de plaatselijke kerncentrale (!), tot daar. Dat data voorbijflitsen op de schermen, in flitsend wit licht tussen het zwart en het rood: misschien, heel misschien zouden uit de jaren '80 afgereisde mensen het overleefd hebben. Maar die muziek, zeg, dat immer doorgaande spervuur van kapotte klanken, die fusionwarboel op Tom Jenkinsons platen klinkt vandaag gewoon als een aanslag. ✤✤✤ Met fluorescerende verf beschilderde hippietieners staan er gewoon op te dansen alsof er een verzameling zomerhits opstaat. ✤✤✤ Overigens: mocht die 1985-ik op een ochtend van een werkdag naar het marktplein van Dour van 2015 zijn geflitst, hij zou zich nog steeds in 1985 hebben gewaand. ✤✤✤ KRS-One nog: de man zet een tent in lichterlaaie, brengt een eresaluut aan zowat elke hiphopper die te vroeg is gestorven, brengt al zijn grootste hits, ziet het serieus uit de hand lopen als hij b-boys en b-girls die kunnen breakdancen op het podium vraagt (de feestende menigte wilde niet opnieuw de zaal in, het optreden lag minutenlang stil), heeft zijn geweldige rauwe rasp nog, ook als hij na die pauze 'Woop woop / that's the sound of da police' inzet, en zijn hoekige rhymes komen ook vandaag uitstekend binnen. Een feestje! Eén in een sauna, maar goed, een feestje! ✤✤✤ Had ik mijn dansbenen niet ook de opdracht gegeven vannacht de Detroit techno van Carl Craig en Mike Banks nog 'es uit te proberen? Klopt, maar dat begon zo vroeg op de ochtend dat ik het naar de vrijdagtelex doorsluis.