TeringTyfusTelex: Onze Man op Best Kept Secret 2014 (Dag 1)

'Where is my mind?' wilde Frank Black weten. Nou, de mijne zat weer te kwijlen in de pornobioscoop in mijn kop, maar mijn lichaam bevond zich op Best Kept Secret, het indiesnoepje onder de zomerfestivals. In het hemelse - dat meertje, dat strand, die bossen, die geRayBande meisjes! - decor van het Nederlandse safaripark de Beekse Bergen is muziek koning, en de homo hipstericus prins. Het verslag van dag één!

MIDLAKE

Als Eric Pulido ooit voor m'n deur staat, verkleumd en verlegen om onderdak, krijgt hij m'n pluizigste deken, m'n oudste whisky en m'n warmste hart. Pulido - de frontman van Midlake sinds Tim Smith 'Ajuus, ik ga poepen op Ibiza!' riep - is zo'n goeierd die dealt in kalme, gedresseerde weemoed en zich, oog in oog met een dievenbende in zijn huis, nog zou excuseren voor de rommel. *** Op het WK bedaagde melancholie speelden Pulido met zijn Midlake de kwartfinale. Verder doorstoten zat er niet in - hadden ze die voorzet van Belle & Sebastian maar precies moeten afwerken, en die dieptepass van Fleetwood Mac slimmer moeten benutten. *** Want wat hou ik van een hartje van koekenbrood hier en een liedje van eenvoudige komaf daar, maar helaas had het ook allemaal de spanningsboog van een ambtenarenleven. *** Terloopse antropologische observatie: de homo hipstericus heeft nog altijd een snor. *** De rage is intussen zelfs overgeslagen op de jongens.

JAMES BLAKE

Terloopse meteorologische observatie: de wolken boven Hilvarenbeek hadden zich tot gedichten geplooid, de golven op het meer probeerden een voorzichtig dubstepdansje. Daar moest wel een concert van James Blake van komen. *** Niemand schreit schoner dan James Blake. Niemand weet beter wat soul in 2014 kan zijn. Niemand heeft het hart meer op de beat. En sinds Blake bestaat zal bas nooit meer gewoon een jongensnaam zijn. Tussen dansbaar en troostend, tussen cool en weerloos argeloos: James bleek uitstekend in vorm. *** De luizige woordspelingenpolitie duidelijk níét. *** Het publiek ook niet, eigenlijk. Er werd gesnaterd als betrof Best Kept Secret een conferentie voor babbelzieke watervogels. Jammer, want als James Blake uit zijn dagboeken citeert, past alleen luisteren en deemoedig schaafwondjes tellen. Weet: elke keer u zichzelf door Blakes precieuze deephousesoul sampelde, werd er ergens ter wereld een pasgeboren eendje door een reiger ontmaagd. *** 'I Never Learnt To Share' ging aan het fucken met m'n hartkleppen, 'Limit To Your Love' weifelde zich enig elegant voorbij, en het van Bill Withers geleende 'Hope She'll Be Happier' doceerde een teneerdrukkende les: de liefde is een kloothommel die al je nectar jat. *** Jazeker, het thema vandaag is: dieren. *** Maar zo schonk James Blake het strand van Best Kept Secret dus, ondanks het gekakel, een liederlijk aperitiefuur. De avond had rode lipstick op, en wie zou het de avond ooit kwalijk nemen? *** Terloopse de lever benadelende observatie: op Best Kept Secret komt er Jupiler uit de tapkranen. *** Wat natuurlijk erg sneu is voor de theeliefhebbers die op een weekendje Heineken gerekend hadden.

INTERPOL

Interpol is nog altijd in love with something real. Verliefdheid glorieerde naast zeurderig ennui, New Yorkse zakelijkheid zette het op een condoomloos copuleren met verdorven sentiment. Catchy rocken, hoekig dansen: same as it ever was. *** En ja hoor: 'Evil', 'Narc' en 'Slow Hands' zijn nog altijd diezelfde dampende dansnummertjes voor neurotici. En in 'NYC' laat de stem van Paul Banks nog steeds dat protserig spoor slakkenslijm achter - yummie! *** Maar dat wísten we natuurlijk al. Of er niet wat nieuws te scoren viel, vraagt u, nieuwsgierig aagje? Zeker, want Interpol keizersneet straks z'n vijfde plaat ter wereld. Drie primeurs kregen we, en vooral 'My Desire' mocht meteen iets in m'n poëzie droedelen. *** Bref: strakker dan Interpol krijgen we deze zomer niet meer. *** Zélfs als Lesley-Ann zich straks aan een of ander cote d'azuurtje in een A-cup-bikini wurmt. *** Terloopse solidaire observatie: ook ik heb net in m'n mond gekotst.

PIXIES

Terloopse tinnitusgerelateerde observatie: het is niemand toegestaan om zo Eustachiusonvriendelijk in mijn oor te brullen als Pixies - tenzij Pixies zelf. *** En Carla Kompany natuurlijk, net nadat haar beau in de blessuretijd van de WK-finale de 1-0 heeft binnengekopt. *** Knappe corner, Dries Mertens! *** Maar Pixies dus: ze hebben de grijnzende tempowisseling, het esthetisch gekrijs, het puberend voorspel van de grunge én de speculoospasta uitgevonden. En Frank Black heeft in zijn leven misschien te veel slecht ontvette patrijsjes gegeten, maar stop hem een gitaar in zijn handen en hij wordt weer de ranke den in het volgevreten sparrenbos. *** En van Joey Santiago hoort iedere man te weten: laat hem een gluiperig 'How are you doin'?' fluisteren tegen je vriendin, en je relatiestatus op Facebook wordt 'It's complicated'. *** 'Gouge Away' was de Brabançonne voor leren jekkers, 'Mr. Grieves' de losbollige anarchie waar deze tijden zo nood aan hebben. Het tragische rammelen van 'Ed Is Dead' spoorde mooi met de kamikazegitaar, de uit het rioolputje geviste tekst en de op de rauwkostschool geleerde attitude van 'Nimrod's Son'. *** En 'La La Love You', met drummer David Lovering op zang, was 'Femme de la rue', façon Pixies. *** 'My Velouria' was my euphoria. 'Isla de Encanata' bokste alle niceness weg. En het aardige walsje 'Debaser' wordt vast een hit. *** Zeker, die nieuwe plaat is de zetpil die je niet had willen krijgen van de jaren negentig - Pixies op Fristi. Maar toch: live was 'Bagboy' wat punk had kunnen zijn als het genre zichzelf niet vernietigd had, en de tederheid van 'Indie Cindy' krijg je niet in een liefdesbrief. *** Zo, this monkey is gone to heaven: dag twee van Best Kept Secret. Zeven pils en een homo hipstericussnor, graag!