Terug naar Wimbledon: Mats Wilander wikt en weegt de tennisgoden

Wie wint Wimbledon dit jaar? Een jonge leeuw? ‘Nee, we zullen de winnaar bij the old guys moeten zoeken.’

'Federer en Nadal zijn hoe dan ook opnieuw de favorieten'

Hij won tussen 1982 en 1988 zeven grandslamtitels, wat van hem op dat moment ’s werelds beste tennisser maakte. De jonge Zweedse god die Mats Wilander (52) toen was, is vandaag één van de vaste analisten voor Eurosport. ‘Game, Set & Mats’ heet het programma dat hij er samen met de Oostenrijkse oud-speelster Barbara Schett presenteert, maar dat tijdens de Open Engelse tenniskampioenschappen in Wimbledon plaats maakt voor ‘Mats’ Day’. Daarin blikt hij, zonder Schett, dagelijks achteruit én vooruit op de gebeurtenissen op het heilige Londense gras.

HUMO Wie zijn je favorieten?

Mats Wilander «Roger Federer en Rafael Nadal. Ik twijfel er niet aan dat Federer zonder kleerscheuren door de eerste week komt. Normaal is hij dan op z’n best. Bij Nadal is het omgekeerd: hij moet de eerste week zien te overleven – daar heb ik altijd mijn twijfels over. Het gras is nog groen, de bal botst niet zo hoog, en door zijn manier van spelen kan hem dat voor problemen plaatsen. Ook van Andy Murray verwacht ik het beste in de eerste week. Voor hem is Wimbledon een thuismatch: hij is in staat om erg sterk voor de dag te komen.»

HUMO En Novak Djokovic? Hij worstelt sinds vorige zomer, na vier opeenvolgende grandslamzeges, met motivatieproblemen. Iets wat jou ook overkwam na je boerenjaar 1988.

Wilander «Wimbledon zal nog meevallen. Je kunt er spelen als een doelman en proberen de bal gewoon in het spel te houden. Je hoeft niet in alle hoeken te duiken en te vechten alsof je leven ervan afhangt. Dat maakt het mentaal toch iets minder zwaar. Maar ik zou hem adviseren om er na Wimbledon een tijd tussenuit te knijpen en het hardcourtseizoen te laten voor wat het is. Beter wacht hij rustig de geboorte van zijn tweede baby af en gaat hij daarna vier, vijf maanden trainen als een gek. Als je niet meer kunt vertrouwen op je sterkste wapen – in zijn geval de backhand – en de forehand het moet overnemen om winners te slaan, dan kom je in de problemen. Je wordt niet beter door van de ene wedstrijd in de andere te rollen. Zelfs niet als je blijft winnen. Je behoudt dan gewoon je niveau in plaats van te wérken aan de zaken die beter moeten: daar is geen tijd voor. Hij moet zijn niveau weer opkrikken en beter worden in bepaalde onderdelen van het spel. Als hij dát doet, verwacht ik begin volgend jaar in Australië mentaal weer de oude Djokovic te zien. Een agressievere Djokovic ook, iets wat ook Andre Agassi (zijn huidige coach, red.) meer wil zien.»

HUMO Federer wordt over een maand 36, Nadal is 31, Murray en Djokovic 30. Jij was 17 toen je in 1982 je eerste grandslamtitel won. Dat lijkt zo goed als onmogelijk geworden.

Wilander «Sinds Rafael Nadal zijn eerste French Open won (in 2005, als 19-jarige, red.), heeft niemand het hem nog nagedaan. Maar kijk eens naar de vrouwen: Jelena Ostapenko haalt in Parijs de hoofdtabel als ongeplaatste speelster, wordt beter met elke wedstrijd, en wint uiteindelijk het toernooi. It’s a mindset, you know. Ik denk dat het mogelijk is, alleen is het erg moeilijk in te schatten in welke mate een tiener kan groeien tijdens een twee weken durend toernooi. De Ostapenko van de finale zou de Ostapenko van de eerste ronde met 6-2 en 6-2 hebben geklopt. Daar ben ik honderd procent zeker van.»

HUMO Volgens Andy Murray liggen er boeiende tijden in het verschiet. Hij ziet een rist jonge, interessante spelers die zich manifesteren.

Wilander «De tieners van vandaag zijn mentaal en tactisch nog niet zo stabiel als Boris Becker, Michael Chang, Lleyton Hewitt, Rafael Nadal of ikzelf op die leeftijd waren. In onze tijd was het niet zo belangrijk om je bovenlichaam te ontwikkelen en hard tegen een bal te kunnen meppen. Tegenwoordig moet je op fysiek vlak veel sterker zijn om mee te kunnen. Als je weet dat je fysiek nog een achterstand hebt, is het ook mentaal lastig om de evenknie te zijn van de ervaren mannen. Maar het klopt wel: er zijn een pak jonge gasten die niet meer zo snel geïntimideerd raken door wie er tegenover hen staat. Zij spelen hun spel, en draait het goed uit: des te beter. Maar of ze Wimbledon kunnen winnen? Dat weet ik niet. Er zijn zóveel goede spelers nu dat het haast onmogelijk is om er drie op een rij te kloppen. Daarom denk ik dat we de winnaar toch bij the old guys moeten zoeken.»

HUMO Welke jonge leeuw zie jij verrassen?

Wilander «Misschien Alexander Zverev. Als hij door de eerste week geraakt, wordt hij misschien nog zóveel beter in de kwartfinales. Denis Shapovalov – zo heet-ie toch? – is een gevaarlijke speler. En Nick Kyrgios kan op elk moment om het even wie verslaan, net als Milos Raonic. Eén van hen zal zich wel laten opmerken, maar wie? Moeilijk te zeggen.»

HUMO Moeten we het nog over de vrouwen hebben? Volgens John McEnroe zou Serena Williams, die Wimbledon vorig jaar op 34-jarige leeftijd nog won, bij de mannen rond de 700ste plaats op de ranglijst staan.

Wilander «Kijk. Mannen lopen de 110 meter horden, vrouwen de 100 meter, en mannen raken de bal in het tennis 20 procent harder dan de vrouwen – gemiddeld, ik heb het dan niet over Serena Williams. Op een goeie dag is Serena een geweldige speelster – of het dan om een man of een vrouw gaat, is compleet irrelevant. Op haar best is haar niveau zo hoog dat ze kan wedijveren met de top 100 bij de mannen. Maar stel dat je haar in het mannencircuit laat meedraaien, dan is ze niet langer ’s werelds nummer één en speelt ze bijgevolg niet meer op het centercourt. Hoe zal ze het ervanaf brengen op een dinsdag, op court 2, in de eerste ronde van een challengertoernooi? En omgekeerd: hoe zal de als 700ste gerankte man reageren als hij tegen Serena Williams moet spelen op het centercourt, voor 11.000 toeschouwers? Ik weet het niet, hoor. Dit debat is zó dom, zó onbelangrijk: ik wil er gewoon geen mening over hebben.»

HUMO Eén vraag nog. Waarom heb jij Wimbledon nooit gewonnen?

Wilander «Ik was van nature geen grasspeler. Ik won de Australian Open wel een paar keer toen die nog op gras werd gespeeld, maar de omstandigheden zijn anders: het is de eerste Grand Slam van het jaar, en je hebt meer tijd om je voor te bereiden. Tussen de French Open en Wimbledon zitten maar drie weken – vroeger zelfs maar twéé. Te weinig voor mij. De overgang van gravel naar gras is bijzonder lastig, zeker met het tennis zoals het in mijn tijd werd gespeeld. Ik begrijp nog altijd niet hoe Björn Borg vijf keer Wimbledon kon winnen, waarvan drie keer nadat hij ook de French Open had gewonnen. Maar goed: Borg is dan ook een genie. Federer en Nadal hebben het ondertussen ook gekund. Echt, het is het allermoeilijkste wat er is.»