The Antlers: uw ongezonde verslaving voor de zomer
The Antlers is, als je Twitter en Reddit-fora mag geloven, een soort auditieve sm. De meest gelezen opmerking over de indiegroep uit Brooklyn is: ‘Het doet pijn om naar hun platen te luisteren. Maar wel pijn die je voortdurend terug doet gaan om méér.’ Met het bloedmooie, aldoor naar adem, keel en troostende fles grijpende ‘Familiars’ hebben ze net een nieuwe plaat uit.
Hoe populair zijn The Antlers precies? Songkick, het prominentste internetoverzicht van welke bands waar en wanneer optreden, houdt bij hoeveel mensen het tourschema van een band opzoeken. In die rangschikking nemen The Antlers plaats 889 in, wat hen tussen Tom Jones en Apocalyptica plaatst. Pakweg Netksy staat dan weer op 1.543, Coldplay op 1. Dat u dat weet.
HUMO Ik vind de gitaren op ‘Familiars’ erg mooi. Subtiel, nooit opdringerig, bescheiden – maar toch helder en compromisloos. Als de gitaarpartijen van klassieke soulsongs.
Peter Silberman «Wow! Dank je. Dánk je. Dat is inderdaad precies zoals ik ze bedoeld heb. Ik heb me altijd aangetrokken gevoeld tot de gitaren in soulsongs – omdat ze een ritmische kwaliteit hebben die je nooit in rocksongs vindt. Ik heb geleerd de gitaar te aaien. Op zachte wijze lief te hebben. Een gitaarstijl waarin fingerpicking centraal staat voelt aan als het equivalent van slordige, snelle, op prestatiedrang gerichte seks. Soulgitaren penetreren veel achtelozer. Liefdevoller.»
HUMO Ik weet dat Jeff Mangum van Neutral Milk Hotel ooit een held van je was. Begrijp je waarom hij na het magistrale ‘In the Aeroplane over the Sea’ nooit nog een volwaardige plaat heeft gemaakt, ook al zat de halve wereld erom te smeken?
Silberman «Ja. Misschien. Ik wil niet speculeren. Niemand kan dat weten behalve hijzelf.
»En helden heb ik al lang niet meer. Maar het klopt dat hij mij eind jaren 90 qua songschrijven een zekere weg heeft opgeduwd. Zijn teksten zitten in mijn schrijf-DNA.»
HUMO Ik bedoel: ‘In the Aeroplane’ draagt het hart zo uitdrukkelijk op de tong dat het bijna te veel lijkt voor één mens om te dragen. Van ‘Hospice’ kon destijds hetzelfde gezegd worden, vond ik. Heb jij ook ooit overwogen om ermee te kappen?
Silberman «Voortdurend. Op dit eigenste moment overweeg ik dat. Ik heb altijd het gevoel dat ik niets meer toe te voegen heb aan wat ik al gezegd heb. Als Darby (Cicci, red.) en Michael (Lerner, de andere Antlers, red.) er niet zo veel zin in meer zouden hebben, was ik er al lang mee gestopt. Omdat ik de songschrijver en de stem van The Antlers ben, word ik te vaak het hart en de ziel van de band genoemd, maar dat is onzin. Zij zijn dat. Ik ben hoogstens de innerlijke handrem.»
HUMO The Antlers bestaan nu acht, negen jaar. Hoe hard zijn jouw ambities voor de band in die tijd veranderd?
Silberman «Ik stelde mezelf in die tijd heel concrete doelen. Het absolute summum was: ooit de Mercury Lounge in New York uitverkopen. Niet eens een bijzonder grote concertzaal, maar in mijn hoofd was er niets Hogers. Bleek: dat is ons redelijk snel na het oprichten van The Antlers stommelings gelukt, en de eerste minuten nadat dat concert was afgelopen, behoren tot de meest surreële van mijn leven. ‘En nu?’ was het enige waar ik aan kon denken. ‘En nu? En nu? En nu?’ Als de mantra van een simpele ziel.»
undefined
undefined
