The Beatles - Remasters
En of de tijden veranderd zijn! Twee voorbeelden. Eén: onlangs werden wij door organisator Rob Vanoudenhoven gekoppeld aan de flikken van Tervuren voor de ploegentijdrit in zijn ludieke wielerwedstrijd 'De Grute Plattoo'. Wij, gepokt en gemazeld bij een antiautoritair onafhankelijk weekblad voor radio & televisie, als kopman van het afgetrainde politieteam van ons dorp! Terwijl wij vroeger wel eens stiekem tegen een rijkswachtcombi hebben gepist, als protest tegen alles wat een kepie droeg.
Twee: onze moeder vond een paar weken geleden dat 'The Beatles toch schone liedjes hebben gemaakt', terwijl wij nog altijd haar kwaaie stem horen, onderaan de trap, schreeuwend 'of dat tjingel-tjangel-lawijt niet een beetje minder kon, en dat het weer die lelijke Bietels waren zeker, met hun lang haar'. Op onze gammele platendraaier moet op dat moment het smetvrije 'She Loves You' hebben weerklonken (met het onsterfelijke yeah-yeah-yeah, het genre had meteen ook een naam) of het eveneens zeer onschuldige 'I Wanna Hold Your Hand'. En die zogezegde schandálige Beatles-coupes van toen (zie foto) zouden vandaag net geen broskes worden genoemd. Andere tijden!
Bijna een halve eeuw later worden de ooit zo verguisde Beatles door de hele wéreld omarmd, door iederéén van zes tot zesennegentig, ongeacht kleur, status of gezindte. Niemand deed hen dat ooit voor of na. Sinatra niet, Presley niet, Jacko niet. Men kan het belang en de pioniersrol van John, Paul, George & Ringo - zie ook 'De 55 Voornaamste Verwezenlijkingen van de Fab Four' in Humo 3600 en 3601 - dan ook niet genoeg beklemtonen. En over het succes van de langverwachte 'Remasters' mag geen schijntje twijfel bestaan: al hun studioplaten liggen vanaf morgen (09/09/09) in de rekken en zullen de komende weken, maanden en feestdagen wereldwijd de winkels uitvlíégen.
Vier jaar hebben een handvol van de beste geluidstechnici van de Abbey Road-studio erover gedaan om de originele masters van álle Beatles-songs op álle Beatles-platen af te stoffen, op te kuisen en het digitale tijdperk binnen te loodsen. En ze hebben dat zo gewetensvol gedaan dat het verschil... soms nauwelijks hoorbaar is! De originele analoge opnames werden met zoveel schroom en respect benaderd dat men over goeie oren en een perfécte installatie moet beschikken om de verschillen te merken. Pas wanneer men de remasters naast de vorige cd-uitgaves (circa '88) en naast de originele vinylplaten legt, en men de songs pal na mekaar beluistert, moet men proefondervindelijk beamen dat The Beatles inderdaad nooit dynamischer hebben geklonken dan op deze remasterings van hun dertien studioplaten plus de verzameling singles en ep'tjes die nooit op langspeelplaat hebben gestaan maar later bijeengebracht werden op 'Past Masters 1' en 'Past Masters 2'.
Een tour de force van de geluidstechnici dus, maar evenzeer van The Beatles zelf - en van hun producer George Martin - die hun tijd ook audiotechnisch blijkbaar ver vooruit waren. Men kan de huisvlijt van de technici vergelijken met restaurateurs die een doek herstellen: aan het kunstwerk zelf wordt niet geraakt, maar kleuren worden opnieuw verlevendigd, dofheid weggewerkt, het patina hersteld. Of als de Sien & Maria in u het prozaïscher willen: denk aan een karaktervolle, rustieke tegelvloer die net is geschrobd - dezelfde tegels en dezelfde kleine oneffenheden, maar het oogt frisser. Dat is, zonder in technische prietpraat te verdwalen, wat ze in Abbey Road met de songs van 'hun' Beatles hebben gedaan. En het best is dat te horen aan de oorspronkelijke mono-opnames die naar stereo werden vertaald. Een heikele onderneming die in het verleden al menig audiofiel tot wanhoop heeft gedreven, maar die hier met zoveel eerbied werd uitgevoerd dat het de originele versies alleen maar beter heeft gemaakt. Een pluim daarvoor.
Wélke opgefriste Beatles men aldus - opnieuw of voor de eerste keer - in huis wil halen, hangt natuurlijk af van ieders smaak (en beurs): de okselfrisse beat-Beatles van het eerste handvol platen (tot en met 'Rubber Soul' en 'Revolver') of de meer gelaagde, beredeneerde muziek van het magnum opus 'Sgt. Pepper's' en wat erop volgde (onder andere de dubbele witte). Vreemd trouwens dat van alle platen het veelbejubelde meesterwerk 'Sgt. Pepper's' intussen het meest gedateerd en zelfs overroepen klinkt, een paar individuele songs buiten beschouwing gelaten. Of is dat heiligschennis? Afijn, ónze top 5, in volgorde: 'Rubber Soul', 'Revolver', de dubbele witte, 'A Hard Day's Night' en 'Past Masters'.
Wat ons naadloos bij de dienstmededelingen brengt: alle studioplaten en de beide 'Past Masters' (op dubbel-cd) zijn apart te koop (15 à 17 euro) en bevatten naast de oorspronkelijke plaat - géén bonussen - ook een mooi cd-boekje en een minidocumentaire over de opnames (in Quick Time). De hele hap (twaalf enkele cd's, twee dubbel-cd's, plus een dvd met al de minidocumentaires) is ook beschikbaar in een zwarte Stereobox (richtprijs: 250 euro) of in een exclusieve, wereldwijd maar op tienduizend exemplaren verspreide witte Monobox (300 euro). Laat het sparen een aanvang nemen! Of het ongelofelijk veel chance hebben, want op humo.be kunt u zo'n Stereobox winnen. (Klik hier om naar de wedstrijdenpagina te gaan.)
Maar als u ons nu wilt excuseren: we gaan een pint drinken met de flikken. Hopelijk staat het tjingel-tjangel-lawijt in de kroeg niet te luid.
PS: Tot grote ergernis wellicht van dat ándere Apple heeft Apple Corps. Ltd. (de platenfirma van de Fab Four) de Beatles-catalogus (nog) niet vrijgegeven voor iTunes of andere online-verkoop. 't Is maar dat u het weet.
