The Black Box Revelation (AB)
Het was niet het weekend van OH Leuven, Umberto Eco en Jeb Bush, wel dat van The Black Box Revelation.
'The Black Box revelation steelt nog altijd met een zeefje het modderigste uit de Mississippi'
I think I liiiiiike you. Dat ene simpele, uit het bonkende jongenshart gedruppelde zinnetje is nog steeds de waterpas waartegen élk Black Box-exploot gelegd wordt: is het eerlijk, opwindend en een beetje vuil? En uiteraard was het weer dát zinnetje dat het hele weekend als een genoeglijke echo door je hoofd zou botsen, maar toch: in drie allemaal even uitverkochte passages in de AB toonden Jan Paternoster en Dries Van Dijck dat ze al een backcatalogue gespaard hebben waarin de hits niet fundamenteel méér bijval scoren dan de onder de paraplu van het album schuilende liedjes, en dat ze met ‘Highway Cruiser’ een plaat gemaakt hebben die eerder erotisch is dan geil. Beweren dat The Black Box Revelation grondig van kleur verschoten is, zou een belabberd geïnformeerd viswijf van me maken. Ze stelen nog altijd met een zeefje het modderigste uit de Mississippi, gehoorzamen wanneer het drumstel ‘Spank me, baby, trommel m’n billen blauw!’ roept, en behandelen de gitaar als een uit haar jurk gestapte minnares. Toch is ‘Highway Cruiser’ een klein keerpunt: songs als ‘I Can’t Find It’ (een voorgerech’je introspectie, een couvert geile gitaar), ‘Riverside’ (vettig en smerig, smerig en vettig), ‘Live forever’ (met die kekke orgel-tune) en de titelsong droegen vrijdag iets spectaculair matuur in zich, iets onwankelbaar sexy.
In een aantal liedjes lieten Paternoster en Van Dijck zich bijstaan door twee Gospel Queens, Marie-Ange en Monique, want Gospel Queens zullen nooit Frieda en Geertje heten. Daardoor kreeg een liedje als ‘Warhorse’ plots ook een soeverein stukje soul mee. En in ‘My Perception’ wist je niet wat er gebeurde: waren de gitaar van Paternoster en de stem van één van de twee Queens aan het duelleren of aan het vrijen? Een kleine memo tussendoor aan de man die in vrije Kempische tongval de twee schonen toeriep dat het nu echt wel tijd werd om die zwarte dozen te onthullen: dat niemand lachte had met de cheape textuur van uw grapje te maken, en misschien ook wel met het feit dat u al een dronken ellenboogstoot of drie had uitgedeeld terwijl u hardnekkig een foto probeerde te maken waarop én The Black Box Revelation én uw gin-tonic stonden.
Ook het ouder werk kreeg unaniem een goed rapport. Als ‘Set Your Head On Fire’ het Atomium in hun oeuvre is, dan ‘Never Alone / Always Together’ hun Boerentoren. ‘Madhouse’ is de song waarmee The Rolling Stones hun cv zouden kunnen vervalsen, ‘Do I Know You’ is exact wat ik m’n spiegelbeeld een dag eerder had gevraagd (het antwoord: ‘Not anymore, sentimentele vetklep’), en dan was er natuurlijk nog ‘I Think I Like You’: als Rose uit ‘Keeping Up Appearances’ een liefdesbrief op muziek zou zetten, zou ie zo klinken. Neen, echt: heerlijk weekendje daar in de AB – The Black Box revelation was opwindend als een Tindermatch met Fatma Taspinar.
Het moment
‘Riverside’. Maar gisteren zei ik ‘Highway Cruiser’, en morgen ‘Gloria’.
Het publiek
De meisjes hadden hun meest al dente spaghettibandjes uit de dressing gelicht, de jongens zetten het tijdens ‘High On A Wire’ op een heerlijk puberaal crowdsurfen en stagediven.
Quote
‘Dit is het tweede concert, maar wel het eerste dat aangekondigd en uitverkocht was. Jullie wilden er dus het hardst bij zijn.’ (Tegen het publiek vrijdag.)
Tweet
