The Black Box Revelation - My Perception

Yés,The Black Box Revelation heeft met 'My Perception' een geweldige, onverbiddelijke plaat gemaakt, volgestouwd met elf bakbeesten van tracks waar ze ook in Engeland en Amerika niet naast zullen kunnen kijken: hoe graag hadden we dát hier geschreven, beste lezers.

Want sinds wij dit uitstekende rock-'n-rollduo in de preselectie van Humo's Rock Rally voor het eerst bezig zagen (in de Nijdrop in Opwijk, we zullen het nooit vergeten) dragen wij hen in ons hart. Helaas, vrienden: onze flaporen zeggen ook na tig beluisteringen dat 'My Perception' niet die plaat geworden is.

Jazeker, er stáán een aantal bakbeesten op, maar als geheel is dit te veel een hit and miss-aangelegenheid geworden om ons echt te kunnen overtuigen. Opener 'Madhouse' is meteen exemplarisch voor wat we bedoelen: yep, die openingsriff ergens halverwege deStooges en de Stones hakt er zéér lekker in, maar helaas blijft de song vervolgens drie minuten lang in diezelfde openingsriff hangen - een probleem dat nog wel enkele andere nummers parten speelt.

Of neem het andere uiterste, afsluiter 'Lonely Hearts': Jan Paternoster (volgens zijn identiteitskaart toch nog altijd maar een piepjonge twintiger) heeft de tekst geschreven vanuit het perspectief van een oude man die op zijn leven terugkijkt, en wil het nummer graag om de tien jaar opnieuw opnemen. Op zich een origineel, boeiend en geheel excellent idee, alleen: we vinden het de zwakste, meest warrige song op de plaat.

Niet dat er niks aan de pluskant te vinden zou zijn, integendeel zelfs: 'Rattle My Heart' was in al zijn simpelheid best een aardige single, het bijna funky 'Shadowman' staat nog een trapje hoger, en 'Skin' vinden we zelfs absolute top: een nummer waarin ze twijfelen tussen dance en rock, en waarmee ze volgens ons zowel een potentiële dansvloerkraker als een potentiële hit op festivalweides in handen hebben.

Ook '2 Young Boys' is zo'n moment van genade, met één helft die voer voor luchtgitaristen is en één helft die een compleet andere, bijna dromerige richting uitdrijft, zonder dat het geheel één seconde geforceerd klinkt - sterk. Het absolute klapstuk van deze 'My Perception' heet echter 'Sealed With Thorns': een machtige, zwaar door Neil Young beïnvloede song vol gierende gitaren die ruim boven de zeven minuten afklokt, en die wat ons betreft nog gerust zeventien minuten langer had mogen doorgaan.

Talent in overvloed dus - en aan drive, spirit en livekracht heeft het hun nooit ontbroken. Het enige wat The Black Box Revelation na zes jaar nog altijd mist is een echt gemene motherfucker van een plaat, zo eentje die - zoals hun optredens - van voor tot achter knalt. We brengen u op de hoogte als het zover is.