The Black Box Revelation - Set Your Head on Fire
Rockmuziek: ooit was het hét middel waarmee een pubermens zich, middelvinger fier opgestoken, tegen z'n ouwelui kon afzetten, maar die tijden lijken voorgoed voorbij. Neem nu het piepjonge duo The Black Box Revelation: dat produceert het soort teringherrie waarmee wíj onze ouders vroeger graag ijlings de gordijnen injoegen, dat loopt erbij als een stel ongewassen zwervers en dat weigert pertinent met twee woorden te spreken, maar dat wordt door vader- en moederlief wél doodleuk op bemoedigende schouderklopjes onthaald.
'Doe zo voort jongens! En o ja, zou je je haar niet wat langer laten groeien?' Een mens zou van de weeromstuit muisgrijze debardeurkes beginnen te dragen en de hele dag naar de vernieuwde Radio 1 beginnen te luisteren.
Niet dat we de ouders van Jan Paternoster en zijn drummende maat Dries Van Dijck ongelijk kunnen geven: The Black Box Revelation is een uiterst opwindend groepje, en wel één dat zopas een uiterst opwindende debuut-cd op de mensheid heeft losgelaten. 'Set Your Head on Fire' (goeie titel!) opent verzengend met 'I Think I Like You', een brandbom van een song waarin Paternoster zijn karakteristieke sneer over een insmerige riff drapeert en Van Dijck zijn drumstel alle hoeken van de studio laat zien. Zo mogelijk nog harder gaat het in 'We Never Wondered Why' dat - als er ergens nog iemand is die met deze referentie wat aankan - naar The La's geurt, en vooral in het fantastische titelnummer: een gitaarriff om Angus Young tegen te zeggen, een drumpartij die van holderdebolder gaat en een outro van een intensiteit die we niet meer gehoord hebben sinds 'Higher Ground' van de Peppers. Veruit het sterkste nummer van de plaat.
Uit een ander vaatje tapt 'Never Alone / Always Together', een mooie, ingetogen song over schizofrenie die van de Ray Davies van na de Kinks had kunnen zijn. Paternoster klinkt ook als Ray Davies (en bij vlagen ook als wijlen Joey Ramone), maar helaas als Ray Davies van vóór de Kinks: de baard in de keel lijkt nog niet geheel tot volle wasdom gekomen, en dat wil na een paar nummers weleens storen. Maar ach, laten wij ons in dezen maar aansluiten bij de woorden van Paternosters taalcoach BJ Scott: 'Nothing a broken heart can't fix.'
Mogen wij onze loftrompet toch nog even verruilen voor de mantel der liefde? Dan bedekken we er meteen 'Misery Box' mee, een song die zijn titel iets te letterlijk lijkt te nemen. 'Stand Your Ground' kan ons evenmin bekoren: begint aardig, maar wordt halverwege wat slapjes. En 'Dollars Are Sweet, They Say' heeft een leuke gitaarriedel in huis, maar ook niet veel meer dan dat. Is het overigens wel een goed idee om een song 'Dollars are sweet' te noemen wanneer je geboren en getogen bent in Dilbeek, en je zakgeld iedere week in euro's wordt uitbetaald? Wij dachten van niet (toegegeven, de euro is nu ook niet de meest spannende munteenheid).
Maar dat zijn kleinigheden: 'Set Your Head on Fire' is een bijzonder fijn plaatje geworden, en Jan en Dries hebben talent, ballen en toekomst in overschot. Als ze de rock-'n-roll-lifestyle niet al te enthousiast omhelzen, tenminste: na afloop van de plaatvoorstelling in de AB zagen wij de snaken zowaar champagne drinken in het gezelschap van een stel blozende vrouwelijke fans. Hou het in het oog, beste ouders!
