The Black Crowes - The Lost Crowes
As we speak toeren The Black Crowes door de States, hebben wij twee nooit eerder verschenen studioplaten van hen in handen én maken ze plannen voor een volgend jaar te verschijnen nieuwe cd: niet slecht voor een groep die officieel niet meer bestaat.
Van de aardbol verdwijnen kan soms zwaar vallen: toen ze in 2005 voor de lol en de centen nog eens samen op het podium van The Fillmore in San Francisco kropen, merkten The Crowes tot hun eigen verbazing dat ze nog steeds één van de hottest live bands around waren. Een live-cd en -dvd van dat concert, 'Freak'n'Roll into the Fog', was het resultaat. Sindsdien spelen ze weer regelmatig - en stelden ze vast dat sommige van hun livefavorieten nooit op plaat waren uitgebracht. Enter 'Tall' en 'Band', twee volwaardige platen die destijds op het schap waren blijven liggen wegens te wisselvallig, en nu samen in een handig verzameldoosje zitten: 'The Lost Crowes'.
undefined
'Tall' is opgenomen in 1993, na 'The Southern Harmony and Musical Companion' en vóór 'Amorica' (onze favoriete Crowes-hoes, maar verre van onze favoriete Crowes-plaat), waarvoor het een vingeroefening zou blijken. Maar 'Tall' valt, toch voor een afgekeurde plaat, van meet af aan reuze mee. Een paar nummers haalden later in iets bijgeschaafde vorm 'Amorica': 'A Conspiracy', 'Cursed Diamond', 'Nonfiction', 'London p.25', 'Wiser Time' en 'Descending'. Nieuw zijn 'Hi-Head Blues', een gemene en tussen deze lange jams enigszins misplaatste rocker; het bij bootleggende fans al langer in de bovenste la liggende 'Feathers'; het zelfs naar 'Amorica'-normen extreem langdradige 'Tied up and Swallowed'; de verdienstelijke poging tot akoestische Jimmy Page genaamd 'Sunday Buttermilk Waltz'; de richtingloze rocker 'Lowdown'; en 'Thunderstorm 6:54', met fors gezwollen cello's die twijfelen tussen de Beatles en CSN&Y.
'Band' uit '97 is een compleet andere plaat: opgenomen toen de groep vers van de 'Three Snakes and One Charm'-tour de studio in stapte en nagenoeg alles in één take op band pleurde. Rauwer hebben we The Crowes nooit gehoord, maar op 'Band' staat méér dan wilde, onbezonnen kracht. Voor 'My Heart's Killing Me' hebben we het hele internet afgezocht, maar het bleek niét om een song van Otis Redding te gaan: een tour de force om 'Hard to Handle' tegen te zeggen. En 'Wyoming & Me' (de titel alleen al) is een geweldige ballad die van wal steekt met 'It turned ugly that day': woorden waarmee wij een song (boek, gedicht, film) graag horen beginnen.
Er is een maar. Maak ons uit voor kenners, maar wij menen te kunnen horen waarom deze platen nooit eerder zijn uitgebracht. Wij menen zelfs te weten waarom 'If It Ever Stops Raining' destijds is omgebouwd tot de titelsong van 'By Your Side': hier waren ze er duidelijk nog niet klaar mee, getuige de wazige strofes, halve solo's en hele aarzelingen. En de titels van 'Predictable' en 'Never Forget This Song' blijken perfecte voorzetten voor recensenten van kwade wil.
Het siert The Crowes dat ze het lef hadden om twee voor mindere goden méér dan volwaardige platen op het schap te laten liggen. Het siert hen evenzeer dat ze die twee platen, nu de feiten verjaard zijn, alsnog integraal aan de fans schenken.
