The Bony King of Nowhere - Eleonore
'Spaghetti koken, spaghetti eten': zo verbeeldspraakte onze eerbiedwaardige collega(jm)
de luttele vierentwintig minuten die het debuut van de Gentse singer-songwriter The Bony King of Nowhere
(echte naam: Bram Vanparys
) duurde. Zijn nieuwe houdt het met twee songs minder exact twaalf minuten langer vol. 'Hij wast weer af,' juichen de buren als ze slotsong 'Mother'
door de muren horen kreunen.
Dat het gekletter der borden af en toe de muziek overstemt, is geen ramp, want 'Mother' is niet het meest aan de ribben plakkende wat Vanparys op 'Eleonore' opdient. En als u op tijd klaar bent voor de slotzin, hebt u het mooiste gehad: 'Mother, listen before I go / I have only this to say / Love is a word that I rarely use'.
Wat voorafgaat is van een veel hoger niveau. De liturgische, woordeloze klaagzang en de gedempt geplukte gitaar waarmee de plaat opent, geven de eerste woorden van 'Sleeping Miners' meteen een smak meer diepgang dan er op papier van afstraalt. 'Can you hear the wind, how slow it blows?' vraagt Vanparys met een voorzichtige bariton die ons een beetje aan Ryan Adams doet denken, en we zijn meteen mee. De kracht van The Bony King schuilt in zijn onwrikbare melodieën en refreinen, waardoor hij zonder tekstueel alles vol te schilderen toch heelder verhalen op het widescreen in ons hoofd weet te projecteren. 'I will go down to Eleonore and have some fun' zingt hij, en u kiest zelf of Eleonore een warme, begripvolle muze dan wel een gehucht van plezier is. Wij weten het al. En intussen wordt onze spaghetti koud.
En dan 'The Garden' , een song met het DNA van een single, ook al is het er voorlopig geen, vernemen wij. Voor de strofes kruipt Vanparys als een volleerd methodacteur in de huid van Leonard Cohen, om vervolgens een refrein te plaatsen dat u zelfs na één keer horen met de beste wil van de wereld niet meer uit het hoofd krijgt. Niet dat u dat zou willen, overigens.
De titeltrack had in een drastisch omgegooid arrangement iets van een verloren soloplaat van Tim Vanhamel kunnen zijn, en bij 'Going Home' , 'Hear Them Calling' en 'The Poet' moesten wij indirect aan Neil Diamond denken. Stel dat die morgen het podium opstapt en zegt: 'This is a new song, it's called - bijvoorbeeld - 'The Poet'', dan zou niemand zeggen: 'Hij kan het niet meer.'
Conclusie: met 'Eleonore' laat The Bony King of Nowhere horen dat hij een volwassen en veelzijdig songschrijver is geworden met nog een heel oeuvre in de mouwen. U moest de parmezaan al aan het raspen zijn.
The Bony King of Nowhere speelt op dinsdag 22 februari in de Minard Schouwburg in Gent, op zondag 13 maart in de Cactus Club in Brugge en op woensdag 16 maart in de AB in Brussel.
