The Constant Gardener

Bij een John Le Carré-verfilming denk je meteen aan mannen met een raar accent die in donkere stegen verdachte pakjes aan elkaar doorgeven, ontmoetingen midden op mistige bruggen en statige kabinetten waarin duistere complotten worden gesmeed. 'The Constant Gardener', een bewerking van Le Carrés gelijknamige bestseller uit 2001, speelt zich echter op het Afrikaanse continent af, meer bepaald in Kenia, waar ontwikkelingswerkers in de bidonvilles rond Nairobi een verloren strijd vechten tegen armoede en aids, het gebied buiten de steden geregeerd wordt door moorddadige, met AK-47's gewapende bendes en grote multinationals in de slag zitten met de corrupte regering.

Justin Quayle (Ralph Fiennes) is een wat suffige en brave diplomaat wiens vrouw Tessa (de verrukkelijke Rachel Weisz) samen met haar chauffeur brutaal wordt vermoord. Als Quayle wil uitzoeken wat er precies is gebeurd, stuit hij op een onfris complot waarin de machtige farma-industrie is betrokken, én leert hij zijn geliefde Tessa op een heel andere manier kennen, waardoor 'The Constant Gardener' niet alleen een complexe, in flashbacks vertelde thriller is, maar ook een ontroerende en tragische liefdesgeschiedenis. Fernando Meirelles is de perfecte keuze als regisseur: sinds 'Cidade de Deus' weet de Braziliaan namelijk wat het is om een film te draaien in een sloppenwijk en, zoals iemand ergens opmerkt, omdat hij uit een arm land komt, is hij ook vertrouwd met 'de andere kant'. Zijn hectische, ongepolijste stijl past bovendien wonderwel bij de rauwe realiteit van het tegelijk prachtig mooie en gruwelijk wrede Afrika. Het mooiste compliment komt echter van Le Carré zelf. 'Haast geen enkele scène of regel uit het boek is intact gebleven,' zegt hij in één van de extra's, 'maar ik kan me geen betere filmbewerking voorstellen.' Wat kunnen we daar nog aan toevoegen? Niks!

Extra's **: Enkele weggelaten en verlengde scènes, een featurette over de opnamen in Afrika (de ploeg filmde onder meer in Kibera, een beruchte sloppenwijk in Nairobi waar 700.000 mensen zonder water en elektriciteit op een kluit zitten) en een beknopte, duidelijk voor de Amerikaanse markt bedoelde behind the scènes-docu. Het best zijn de interviewfragmenten met Le Carré, die helaas frustrerend kort aan het woord komt.