The Curious Case of Benjamin Button

Nog even en de airwaves zullen weer worden gedomineerd door de Oscaruitreiking in Hollywood, live stand-ups in de televisiejournaals en deskundige commentaren van zelfverklaarde specialisten inbegrepen. Maar, zo vraagt een spelbreker zich af, zijn de Oscars en de Oscarnominaties eigenlijk wel een goeie waardemeter voor de kwaliteit van een film?

Didn't think so: de lijst met grote cineasten die nooit een Oscar hebben gewonnen is beschamend lang (Kubrick! Chaplin! Welles! Hitchcock! Hawks! Altman! Lieven Debrauwer!), en daarnaast zijn wij nog steeds niet vergeten hoe de comateuze fossielen van de Academy indertijd 'Ordinary People' verkozen boven 'Raging Bull', 'Rocky' boven 'Taxi Driver', en - het verstand staat erbij stil - de musical 'Oliver!' boven '2001: A Space Odyssey'. En met 'The Curious Case of Benjamin Button' wordt de bewijslast tegen de vermaledijde Oscarhype alleen maar groter.

Ergens valt het wel te begrijpen waarom deze met een Oscarrenvracht nominaties (dertien!) beloonde, op een (weinig memorabel) kortverhaal van F. Scott Fitzgerald gebaseerde prent van David Fincher (sinds 'Fight Club' in een neerwaartse spiraal) dit jaar als absolute topfavoriet geldt: de decors zijn netjes in beeld gezet, de protagonist straalt een soort heiligheid uit (doet het altijd goed), een levenslessen verkondigende voice-over geeft aan de taferelen een zweem van gewichtigheid, en Cate Blanchett gaat de helft van de tijd gebukt onder de oudewijvenschmink: en ja, zo win je! Máár: deze film doet niets met je, snijdt niet door het vel, beroert de hartvliezen niet.

Brad Pitt kruipt, met behulp van bakken make-up en een hoop computertechnologie, in de huid van een kerel die wordt geboren met een omgekeerd aflopende levensklok, wat betekent dat hij er achtereenvolgens uitziet als de baby uit 'Eraserhead', als de dwergversie van Robert Redford, en - het hoogtepunt waar de hele film naartoe schijnt te werken - de gouden Brad Pitt zoals we hem destijds leerden kennen in dat uit 1991 daterende reclamespotje voor Levi's. Wij zaten met een mengeling van hilariteit en geboeidheid te kijken naar Brads gestage gedaantevervorming, maar ongeveer halverwege begon het ons stilletjes te dagen dat de levensloop van die Button eigenlijk totaal niet intrigeert.

Terwijl 'Forrest Gump' - qua opzet een verwante film - nog een resem geinige oneliners ('I gotta find Bubba!'), een leuke kijk op de twintigste eeuw én een schep goeie rocksongs in huis had, zit je je met deze merkwaardig holle film steendood te vervelen, en dat vanwege een schrijnend gebrek aan emoties, plot (wat komt de orkaan Katrina in godsnaam in dit verhaal zoeken?), interessante conflicten en leven. Wat een mooie fabel over sterfelijkheid en afscheid nemen had kunnen zijn, verschaalt - parallel met Buttons metamorfose! - langzaam tot een platte knoop van een film. Geef die dertien nominaties maar aan Fikkie.

undefined

undefined