The Dark Tower
Hij staat scheef, maar hij staat er.
undefined
FANTASY Afgaande op de voortekenen, stond deze toren vanaf het prille begin van het productieproces op instorten. Om te beginnen hadden de scenaristen er naar verluidt een hele kluif aan om het uit acht boeken bestaande magnum opus van Stephen King in één scenario te wurmen. Tijdens de opnames botsten diverse artistieke visies als hertengeweien tegen elkaar, er werd 6 miljoen dollar gespendeerd aan reshoots, regisseur Nikolaj Arcel (‘A Royal Affair’) werd uit de montagekamer geflikkerd, de release werd meermaals uitgesteld en de eerste testscreenings draaiden uit op een catastrofe. Stephen King zelf verklaarde tijdens een recent interview dat de hardcorefans van de boeken wellicht ontgoocheld zullen zijn, maar hij gaf finaal wel zijn zegen aan het eindresultaat: ‘They’ve done a wonderful job.’ En er is geen reden om aan te nemen dat King zou liegen, want als hij een verfilming maar niks vindt, dan zégt hij het ook, zoals die arme Stanley Kubrick indertijd mocht ondervinden met het door King verguisde ‘The Shining’.
Ondanks de hogergenoemde obstakels moet het zijn dat de makers de meubelen op de valreep enigszins hebben kunnen redden, want zelf zagen we een tamelijk entertainende fantasyprent met een speelse ‘Lord of the Rings in de Far West’-inslag. Een lekker strakke film ook – ‘The Dark Tower’ klokt af op 95 minuten – met een plot die in weerwil van alle doemberichten zeer goed te volgen valt: in het centrum van het universum (en néé, het gaat niet om Antwerpen) staat een zwarte toren die het kwaad buiten houdt. Er is sprake van een Man in het Zwart die de toren probeert te vernietigen en van een Scherpschutter die hem probeert te stoppen. En we maken kennis met een door donkere visioenen geplaagde jongen die via een portaal in Brooklyn naar de Midden-Wereld reist, een apocalyptisch landschap waar pretparken staan die zo oud en vervallen zijn dat niemand zich nog herinnert waarvoor ze dienen.
’t Was een goeie zet om Matthew McConaughey, voor de gelegenheid met rechtopstaand Christopher Walken-kapsel en zich steevast voortbewegend met de handen relaxed op de rug, te casten als de Man in het Zwart, een wreedaard over wie we gaandeweg te weten komen dat geduld niet zijn sterkste kant is en dat hij van mooie snoetjes houdt. Geinig detail: in tegenstelling tot Darth Vader, die zijn slachtoffers meestal nog enige uitleg verschaft wanneer hij hen beveelt om te stoppen met ademen (‘I find your lack of faith disturbing!’), houdt de Man in het Zwart het op een binnensmonds gemompeld ‘Stik!’. En om de onmetelijk coole Idris Elba in ‘Matrix’-stijl vanuit de heup in het rond te zien knallen: ja, beste vrienden en vriendinnen, daarvoor gaan we toch naar de cinema.
‘The Dark Tower’ torent nergens boven de gulden middenmaat van het fantasygenre uit, de allure van de Harry Potter- of ‘Lord of the Rings’-verfilmingen wordt nergens gehaald en de duels hadden iets meer bloed kunnen gebruiken, maar al bij al heeft deze jongen zich prima geamuseerd.
