The Darkness - Hot Cakes

U kent The Darkness nog. Het zijn de Ronny’s van de glamrock. In 2003 overheersten ze maandenlang de hitparade met het sportsokken ‘I Believe in a Thing Called Love’. Andere tijden.

Tweede plaat ‘One Way Ticket to Hell... and Back’ was officieel de grootste stinker van het decennium, frontman Justin Hawkins belandde met een verslaving in rehab, en de groep leek – even snel als ze waren gekomen – ontbonden.

Fast forward naar 2012. The Darkness is terug, in de oorspronkelijke line-up, en ze klinken nog steeds als Queen, Thin Lizzy en Meat Loaf die geblinddoekt een heuvel op worden geleid, een Glock tegen de slapen krijgen en gevraagd worden wie van de drie de beste mop kent.

‘Hot Cakes’ is beter dan ‘One Way...’, maar alleen voor wie hen destijds al te pruimen vond. Gelukkig is hun onzin van een goed jaar. ‘She’s Just a Girl, Eddie’ draagt Hawkins op aan drummer Ed Graham: ‘Way back in caveman times / Sabretoothed ladies chewed up and spat out our hearts’. Of: ‘Vergeet die trut, er zijn wijven genoeg.’

The Darkness is een circusact zonder beren, maar met clowns in overvloed. ‘Forbidden Love’ doet vreemd en onaangenaam genoeg aan de tieten van Meat Loaf in ‘Fight Club’ denken, en hun cover van ‘Street Spirit (Fade Out)’ zou voor een executiepeloton gezet moeten worden.

The Darkness is terug. Vraag is: voor hoelang?

undefined