The Dexateens - Hardwire Healing
Als wij dezer dagen even willen afkicken van het gewéldige Hellwood, gaan we te rade bij The Dexateens, troonpretendenten van de southern rock-revival die ons sinds een paar jaar uit het Zuiden van de States komt aangewaaid.
Twee jaar geleden, op hun titelloze debuut, klonk het vijftal uit Alabama nog alsof The Rolling Stones tegelijk Angus Young en John Fogerty's evil twin brother hadden ingelijfd: feestmuziek voor bars waar lieden als u en wij met een kopstoot zouden worden begroet, alvorens omringd te worden door een kudde rednecks met de dringende vraag of we iets van hen aanhebben. Voor 'Hardwire Healing', hun derde, werd een deel van die tomeloze energie ingeruild voor nuance en een breder assortiment aan stijlen: The Stones en The Faces zijn nog onmiskenbaar aanwezig, net als Drive-By Truckers (oppertrucker Patterson Hood is trouwens coproducer) en Fogerty's CCR, maar elders trekken The Dexateens hun geluid open, en het resultaat is bij vlagen ronduit meesterlijk.
'Neil Armstrong', een simpele popdeun met een al even simpele tekst ('Come down, down down, from the moon, Neil Armstrong / You been up there too long, and it's time to come home') en één van de meest ontroerende nummers van het jaar, houdt zich op in de invloedsfeer van Alex Chilton. 'Downtown' werd opgenomen in de echoput die vroeger door Elliot Smith bezet werd, en in het wondermooie 'Own Thing' verbroederen The Jayhawks met The Flying Burrito Brothers. 'Fyffe' is vintage DBT, en noopt die laatsten revanche te nemen voor het mindere 'A Blessing and a Curse' van eerder dit jaar. En dan hebt u hun intro's nog niet gehoord: die van opener 'Naked Ground' en het bedaarde 'Some Things' hadden zo op 'Sticky Fingers' gekund - en wedden dat ze The Dexateens minder moeite gekost hebben dan The Stones indertijd? Dat ze hier nog niet de maximumscore halen, komt voornamelijk doordat ze nog beter kunnen. Afspraak volgend jaar, zelfde tijd, en hou intussen die concertkalender in de gaten.
