The Fall

Geheel onverwacht strijkt van op de Olympus een immens mooie film neer in de verduisterde zaal. Meteen staan wij, stervelingen, voor een groot probleem: waar o waar moeten we de woorden vinden om het wonderlijke 'The Fall' te beschrijven? Plop!, een fles bordeaux zal misschien helpen.

Eerst de feiten. De Indiase regisseur Tarsem Singh, huurder van een duplex op de Olympus, liep al heel lang rond met het idee voor een film over een vierjarig meisje en een verlamde stuntman die anno 1915 vriendschap sluiten in een ziekenhuis in Los Angeles (de plot is losjes gebaseerd op de Bulgaarse prent 'Yo-ho-ho' uit 1981). Als een moderne Sheherazade betovert de stuntman de uk met een wonderbaarlijk sprookje over vijf avonturiers (onder wie een gemaskerde bandiet, een fakir en Charles Darwin!) die door de vijf continenten heen jacht maken op een boosaardige gouverneur. Maar niemand wilde de centen op tafel leggen, en dus ging Tarsem zich maar bezighouden met videoclips (onder meer voor Suzanne Vega en REM) en met het Jennifer Lopez-vehikel 'The Cell'. Toen gebeurde er iets verschrikkelijks: zijn lief maakte het uit. Koud gepakt door het besef dat hij niets meer te verliezen had ('Ik wilde kinderen met haar. Nu heeft ze kinderen met een andere man') haalde hij zijn bankrekening leeg, greep een camera vast, floot enkele onbekende acteurs bijeen (de vijfjarige Roemeense Catinka Untaru is een schátje!) en reisde, gedreven door weltschmerz, vier jaar lang de aardbol rond (India, Nepal, Fiji...) om zijn sprookje beetje bij beetje tot leven te brengen. En wat we zien is adembenemend: magnifieke begintitels in zwart-wit die doen denken aan de beroemde treinfoto's van Winston Link (google hem!); oceanen van rode duinen; een blauwe stad; een labyrint van witte trappen die lijken weg te zinken in de aarde...
Is 'The Fall' dan alleen maar een aaneenrijging van mooie plaatjes, zoals het gros van de Amerikaanse critici beweerde? Allerminst: langzaam sijpelen de zielenpijnen van de stuntman (die er een sinister motief op nahoudt) én van de cineast de locaties binnen, en ineens begint 'The Fall' iets met je te dóén. Je zit je te vergapen aan de beelden, maar onder je voetzolen voel je aldoor de scherven van een gebroken hart priemen.
'The Fall' is dus veel en veel méér dan zomaar een commercial voor National Geographic: het is een vangnet voor je eigen smart; een liefdesbrief aan de Cinema (in één van de mooiste shots projecteert de zon door een sleutelgat het beeld van een paard op de muur); een magische luchtbrug tussen wanhoop en verbeelding; een kathedraal van liefdesverdriet; een trip om nooit te vergeten; 'The Princess Bride' meets Salvador Dalí meets 'The Wizard of Oz' meets 'Baraka' meets David Lean meets Zhang Yimou meets Dennis Potter meets Beethoven (het uit diens 7de geplukte allegretto, alomtegenwoordig op de soundtrack, krijgt de allure van een betoverende mantra). Meer woorden hebben we niet; de fles is leeg.

Het schandalige is dat dit juweel slechts in twee zalen zit – 't is alsof u 'The Fall' niet mág zien. Straks op de flatscreen dan maar? Pfff: je kunt evengoed proberen om een bord kreeftensoep op te lepelen met een tandenstoker. En dus zit er maar één ding op: neem de trein/auto/plooifiets, reis naar Leuven of Mechelen, zet uw zintuigen wijdopen en laat u wegzinken in de stof waar dromen van worden gemaakt.

Bekijk de trailer

undefined