The Go! Team - Proof of Youth
De eerste en enige keer dat wij het gevoel hadden dat we in een teletijdmachine waren gestapt, was toen we in 2004 'Thunder, Lightning, Strike' van The Go! Team in onze cd-lader schoven.
We hoorden flarden van de tv-tunes waar we als kind gek op waren ('CHiPs', 'The A-Team', 'Magnum P.I.'), knullige hiphop à la The Rock Steady Crew en Cookie Crew encheerleader chants die klonken alsof ze met een aftandse Tandy-cassetterecorder waren opgenomen in de vuile badkamer van een kraakpand, dat alles vervat in grillige, binnenstebuiten gekeerde popsongs op de wijze van Sonic Youth.
Na een halve minuut 'Grip like a Vice', het uitstekende openingsnummer van 'Proof of Youth', dansten er wéér schokkerige Super 8-filmpjes voor ons geestesoog en werden wij opnieuw teruggekatapulteerd naar de tijd dat ons universum uit Lego-blokken, Playmobil-mannetjes en Matchbox-autootjes bestond. Voorts werden wij telkens een heel klein beetje week van 'Doing It Right', 'Keys to the City' (een chaotisch touwspringnummer van drie minuten met een hondsmooi refrein) en 'Titanic Vandalism' (het muzikale equivalent van een verjaardagsfeestje met vijftien balorige kleuters), en mogen 'Patricia's Moving Picture' en het sobere, door een akoestische gitaar aangedreven 'My World' meteen in onze playlist met favoriete zondagochtendnummers. Voor het razende 'Flashlight Fight' wist het Britse zestal trouwens niemand minder dan Chuck D te strikken, en als u het per se wilt weten: de frontman van Public Enemy still got game.
'Proof of Youth' is dus 'Thunder, Part II', maar dat kan ons eerlijk gezegd geen bal schelen. Er zijn ergere dingen dan groepen die doorbomen op hun eigen viersterrendebuut.
