The Good, the Bad & the Queen op Rock Werchter: match gewonnen, lang voor het laatste fluitsignaal

Geen idee wat Damon Albarn gesmurft had, maar goed spul was het zeker, en het was dankzij hem dat de doortocht van The Good, The Bad And The Queen in The Barn uitgroeide tot een muzikaal spektakel.

Gezapigheid en sfeervol mijmeren leken aanvankelijk nochtans de grondtoon te gaan vormen. Op het podium zag het er reuze-gezellig uit: gedimd licht, rode lampionnetjes, een mooie Hitchock-achtige backdrop in sepia met daarop een straat met twee kerkjes, en vier strijkers die lang op voorhand netjes klaarzaten om hun sausjes te serveren. Toen de camera er even op inzoomde, konden we op de grote schermen lezen wat er op de achterkant van hun stoeltjes stond: Gorillaz. Dat andere project van Albarn. Op zich niet zo vreemd: Simon Tong en Paul Simonon, gitarist en bassist van The Good, The Bad And The Queen, speelden ook mee op ‘Plactic Beach’ van Gorillaz, maar wel gek toch dat die dingen mee waren gekomen met de Eurostar.

Hoe dan ook, opener ‘Merrie Land’ nestelde zich perfect in de sfeer die er op het podium heerste. Dat Albarn echter geen zin had in ingetogenheid werd snel duidelijk: een handvol songs later had hij al hinnikend over het podium gekronkeld, een in een Engelse vlag gehulde pop in het gezicht gespuwd (hun recentste plaat ‘Merrie Land’ is een muzikaal verzet tegen de Brexit), was hij het publiek op de eerste rijen van dichtbij gaan bekijken, en een ouder wordend meisje (zijn ze dat niet allemaal?) een kus gaan geven. Verderop kregen we van hem zelfs het weerbericht voor morgen mee – paar graadjes minder.

undefined

Het enthousiasme van Albarn werkte aanstekelijk op de groep. Paul Simonon (ex-The Clash, uiteraard) stak een tandje bij, de 78-jarige Tony Allen (rechterhand van Afrobeat-legende Fela Kuti, uiteraard) zat breed lachend geniaal te wezen achter zijn drumstel, en de toetsenman kreeg van puur spelplezier zelfs een paar keer de slappe lach. Een paar keer liep er ook iets mis – toen Albarn op het foute pianopedaal ging staan, bijvoorbeeld – maar net dat maakte het er nog ontwapenender en beter op.

Wat niet betekent dat het alleen maar feestneuzerij was: de ingetogen pareltjes ‘Lady Boston’ en ‘Ribbons’ waren zelfs absolute hoogtepunten.

Het publiek was al helemaal mee, maar Albarn liet ze helemaal uit zijn hand eten toen hij om een drankje vroeg, en het even duurde voor men in de coulissen doorhad wat hij wilde. Simenon reikte hem een glas water aan, een roadie kwam met een fles wijn het podium opgehold. ‘Come on! The audience knows exactly what I want, don’t you, people? I want a nice, cold, fresh Belgian beer. The best in the world’. Albarn kreeg eindelijk zijn blikje Stella, en het feestje naar de eindmeet kon worden ingezet. Afsluiter ‘The Good, the Bad and the Queen’ eindigde in heerlijke chaos. Albarn stak de armen triomfantelijk in de lucht. Geen bissen, geen verlengingen. Match gewonnen, lang voor het laatste fluitsignaal.