The Great Escape – Dag 2
In Brighton heb je een pier die al jaren verbrand in het water ligt, en ernaast een niet-verbrande vol kermisattracties en snoepstalletjes. Het Queens Hotel ligt aan de dijk, biedt zicht op de niet-verbrande pier en vandaag ook op een helemaal opgeklaarde hemel. Het is het soort oude statige hotel waarover je in de inkomhal al fantaseert dat er in één of ander verleden weleens een pijprokende Rotary Club vergaderde.
Ettelijke uit het tapijt geschrobde vlekken en honderden blikken koperpoets later, op een middag in 2014, houdt IC Music er een bijeenkomst. IC Music is een alliantie van Vlaamse, Franse en Engelse clubs die groepen uitwisselt ter bevordering van kruisbestuivingen allerhande. Aan Vlaamse kant zijn dat de clubs 4AD en De Kreun, de landgenoot die hier voor me speelt is The Bony King of Nowhere. Bram Vanparys travels light: hij is alleen gekomen, zonder groep, maar met z’n akoestische gitaar. Ook voor artiesten zijn showcasefestivals véél indrukken ineens: Vanparys blijkt het liefst onder te duiken tijdens zo’n massabijeenkomsten.
Hij kwam hier een paar maanden geleden nog kijken naar Van Morrison in The Brighton Dome. ‘Een verrassing van mijn vriendin (Bony-king groepslid Cleo Janse, red.), zij had de kaarten besteld. Een schitterend concert in een prachtige zaal. Ik zit ook in een Van Morrison-fase. Ik denk graag dat mijn helden me af en toe een hand op de schouder leggen. Wel, Van Morrison heeft dat gedaan en hij heeft gezegd dat ik een betere zanger moet worden (lacht). Ik wil nu echt ‘een zanger’ worden. Ik ben daardoor ook heel andere nummers aan het schrijven.’ Hoe anders precies, zouden we nog dit najaar moeten horen op de nieuwe Bony King-plaat.
Onder een onverwacht stralende zon maakt ‘Oh the warm feeling / As we sat beside the sea’ van Van Morrison pirouetjes in mijn hoofd, wat het racen van wachtrij naar queue en van pub naar club er toch iets aangenamer op maakt dan gisteren, achtervolgd door regen, wind en pech. Onze Oscar & The Wolf doen met hun plaat ‘Entity’ onder de arm een propvolle, aardedonkere Sticky Mike’s Frog Bar dromen van exotische oorden. Het schijnt hier nogal moeilijk te zijn om je stage managers te vinden, maar het publiek is dankbaar op The Great Escape: men is talrijk en komt duidelijk voor de muziek. In voornoemde Brighton Dome zie ik een Britse groep die in het programmaboekje beweert beïnvloed te zijn door – écht waar – Van Morrison én Arthur Russell: Adult Jazz. Veel percussie en nog meer stemoefeningen, het blijkt een bluesy Alt-J waarvan ik denk: goed gedaan, daar horen we nog van, maar raken doet dit me niet bijzonder. Idem dito voor de Britse singer-songwriter James Bay, die z’n wat geforceerde vibrato door de Unitarian Church laat galmen, tot groot plezier van de aanwezige hipsters. Hiphop dan: in de door NME gesponsorde club The Hope zie ik Ratking, een trio uit New York dat spuwt en rapt op stuiterballenbeats – lang niet slecht, maar toch iets harder razen om me bang te maken jongens. Vermakelijke rocksets later op de avond: Best Friends, joligaards uit Sheffield, en het heviger Royal Blood, een duo uit Brighton dat qua volume kan tippen aan hun stads- en halve naamgenoten Blood Red Shoes. Aangenaam zoete bourbon voor het slapengaan wordt me toegediend in de Americana-set van Ethan Johns in de Dome Studio. De Britse producer van o.a. Ryan Adams en The Vaccines (hij is ook de zoon van Stones-producer Glyn Johns) doet het tegenwoordig andersom: binnenkort komt z’n door Ryan Adams geproducte tweede album ‘The Reckoning’ uit.
Vreemde tweede dag: alles loopt gesmeerd, maar geen enkele coup de foudre. Wél nog nuttige wenken van een Belgische manager. De wat lakse houding van het zaalpersoneel hier – ‘Zoek het zelf maar uit!’ en met wat geluk bots je in de gangen op je stage manager – is niet zozeer eigen aan dit festival, alswel aan de Britse muziekscene tout court. Wie hier iets wil betekenen, moet de noodzakelijke ‘toilet tours’ doen: waar je met wat geluk op een podium mag spelen waar er nét geen groepslid afvalt, en waar je met nog meer geluk met z’n vieren één WC toegewezen krijgt als kleedkamer. ‘Zoals wij Bourgondisch zijn en gastvrij, zou word je hier aan je lot overgelaten: ‘Niet flauw doen, jullie zijn maar één van de vijf groepen van de avond.’ Er is evenwel licht aan het eind van de tunnel. Wie de uithoudingstest van een vijftal tours – en met de krimpende budgetten van platenfirma’s wordt die kans alsmaar kleiner, want zo’n campagnes kost véél geld – doorstaat én doorstoot naar zalen met een capaciteit van 1500 man, krijgt ineens wél een uitstekende ontvangst. ‘Het is echt opvallend: 1500, en ineens is niks nog een probleem.’ En er is maar één Belgische groep die daarover kan meespreken. Maar zoek dat vooral zelf uit, ik moet de stage manager gaan zoeken.
