The Help

Het is waar wat ze zeggen: de mens is een vat waarin verschillende persoonlijkheden tegelijk schuilgaan. In ons, bijvoorbeeld, zitten onder meer een onverbeterlijke macho, een would-belijnpiloot, een dorpsidioot, een eeuwig verliefde schooljongen, én een huiselijk Flair-lezeresje ondergedoken - en het is die laatste persoonlijkheid die hoofd over hakken is gevallen voor 'The Help', de verfilming van de bestseller van Kathryn Stockett.

Het verhaal grijpt je bij de ponystaart en neemt je mee naar het begin van de jaren zestig, naar een door- en doorburgerlijk stadje waar een beginnende journaliste (Emma Stone) middels een reeks diepte-interviews in de hoofden tracht te kruipen van de plaatselijke zwarte dienstmeiden, die door hun rijke blanke bazinnen meestal als het vuil van de straat worden behandeld.

De emotionele confrontatietjes, de hartverheffende ontknoping – het gaat erin als peperkoek. De onverbeterlijke macho in ons zat zich dan weer blauw te ergeren aan de overdreven stereotiepe karaktertekeningen (de keukenmeiden worden zonder uitzondering afgeschilderd als gezellig dikke black mamma’s), de net iets té vuistdikke Missisippi-accenten, de nadrukkelijke manier waarop regisseur Tate Taylor op de emoknopjes zit te duwen, en vooral: het feit dat het toch weer een blanke griet moest zijn die er op het einde uitkomt als de verlossende patrones van het zwarte ras.

Bekijk de trailer: