The Hives - The Black and White Album

Even surfen op het net en u weet: onder fans van The Hives is lichte paniek uitgebroken. De strakst geklede inwoners van de Zweedse metropool Fagersta zijn in zee gegaan met Pharrell Williams, rapper en helft van The Neptunes, en (ex-)producer van Britney Spears en Babyface.

't Is de onwaarschijnlijkste combinatie van 2007, en ze tekent voor twee songs op 'The Black and White Album'. De ene, 'Well All Right!', is heerlijk wilde Nuggets-punk met een plechtig intermezzo, de andere heet 'T.H.E.H.I.V.E.S' en is vettige discofunk met een hoge meligheidsfactor. Voor garagerockers die vergroeid zijn met hun oogkleppen zal het wel een onverteerbare move zijn; wij daarentegen hebben er niets op tegen dat The Hives na tien jaar rechtdoor rocken eens een zijweg inslaan.

Ze doen dat op deze plaat wel vaker, met wisselend resultaat. 'Giddy Up' is ook disco, maar dan lichtelijk irritant. 'A Stroll through Hive Manor Corridors' is een onnozel pauzemuziekje met ritmebox en orgel. En het wél zeer genietbare 'Puppet on a String' leunt op een houterige piano en lijkt geplukt uit een bejaarde horrorfilm met Vincent Price.

Blijven over: de rocksongs, en die zitten The Hives nog altijd als gegoten. 'You Got It All... Wrong', het glamrockende 'Try It Again' en de onstuimige Heartbreakers-punk van 'Return the Favour' zetten op eenvoudig verzoek elk feest - en straks ook menige concertzaal - in vuur en vlam. Opener 'Tick Tick Boom', met gitaren op oorlogssterkte en Howlin' Pelle Almqvist in zijn aloude rol van hysterisch speenvarken, is zowaar één van de strafste rocksongs die we dit jaar al gehoord hebben. 'The Black and White Album' is zeker niet hun magnum opus, maar draai de volumeknop op gepaste tijden op elf en u vergeeft The Hives al hun zonden.