The Hold Steady - Thrashing thru the Passion

Mijn ex-vriendin noemde The Hold Steady graag ‘praatziekemannenmuziek’.

undefined

Ze had een punt, maar wat is er mis met bijvoorbeeld Dylan, Nick Cave of Elvis Costello? Niks. In datzelfde rijtje kun je gerust Craig Finn zetten, de frontman van THS. Hij ziet er steeds meer uit als een leraar Engels (brilletje, buikje), maar vanbinnen is hij Lowell George. Finns soloplaten werden de laatste jaren zo goed dat ik dacht: ‘Hij heeft zijn groepje niet meer nodig.’ En nu is er toch opeens een nieuwe The Hold Steady. En wat voor één! Het is hun eerste in jaren, en hun béste in ruim tien jaar. De band zit goed in het vel, wat Finn op de geweldige opener ‘Denver Haircut’ (The Clash meets Dinosaur Jr.) verwoordt als: ‘It doesn’t have to be pure, it doesn’t have to be perfect, it just sorta has to be worth it’. Oftewel: grote doorbraken jaagt deze groep niet meer na, ze willen gewoon rocken, en u bent van harte uitgenodigd. ‘Star 18’, ‘The Stove & the Toaster’ – alleen THS kan zulke verhalen zo lekker vertellen. Solo’s, powerakkoorden, orgels, blazers: alles wordt weer van stal gehaald. Mijn favoriet is ‘Entitlement Crew’, de zoveelste Hold Steady-track die klinkt als of Springsteen de frontman van The Replacements is. ‘Thanks for listening, thanks for understanding’, zingt Finn in het beste refrein van de plaat. ‘Thrashing thru the Passion’ is sublieme praatziekemannenmuziek, of zoals wij dat ook wel noemen: rock-’n-roll.