The Hunger Games: Mockingjay – Part 2

Adieu, Katniss.

Drie uur voor de aanvang van de persvoorstelling van ‘Mockingjay – Part 2’, het sluitstuk van de ‘Hunger Games’-reeks, zwierven we al rond in de buurt van de bioscoop – we hadden de avond voordien eigenlijk een tentje willen opslaan aan de ingang, maar de Brusselse flikken hielden ons voor een Syrische vluchteling en verplichtten ons de nacht door te brengen in een opvangcentrum van Fedasil.

Dat we naar ‘Mockingjay – Part 2’ uitkeken met dezelfde roodgloeiende verwachting waarmee we enkele weken geleden naar ‘Spectre’ snakten, zegt natuurlijk alles over de verrassend hoge kwaliteit van de vorige episodes, én over de speciale plek die onze favoriete boogschutster Katniss Everdeen (Jennifer Lawrence) door de jaren heen in onze ziel heeft ingenomen. En we werden niet teleurgesteld! In het begin van de film gaan de rebellen door bijzonder zwaar weer: Peeta (Josh Hutcherson) loopt er nog steeds gehersenspoeld bij en is vervuld van een diepe verachting voor Katniss (‘Weet je nog van dat brood? Had ik het maar aan de varkens gegeven’). De sadistische president Snow (Donald Sutherland) is vastbesloten om de opmars van de rebellen tot een lijdensweg te maken. En Katniss? Nu Peeta haar niet meer lust, lijkt de levensvreugde totaal uit haar weggetrokken; ze begint te gruwen van de rol van ‘redder van de wanhopigen’ waarin ze voortdurend wordt geduwd; en tot overmaat van ellende zoent ze alsof ze dronken is (aldus Gale – we hebben het zelf niet kunnen checken). Een era dreigt tot een wreed einde te komen: ‘Het is oorlog, Katniss,’ zo vat iemand de toestand treffend samen, ‘doden is niet altijd persoonlijk.’ De filmstijl is al even onheilspellend, met die door de Vlaamse cameraman Jo Willems somber uitgelichte sets, die diep grommende, in mineur gestemde strijkers, en die dreigende trommels die alles van de donkere kant lijken te bekijken. De franchise heeft zichzelf dus in het laatste rechte stuk niet verraden: de laatste aflevering is zo mogelijk nog grauwer, nog terneerdrukkender, nog ontriomfantelijker dan de vorige episodes. De guerrillero’s die Panem binnendringen, krijgen vlak voor de laatste slag zelfs nachtschotpillen mee – de moderne variant op de gifpil in de holle kies. Luitjes die van oordeel zijn dat ‘het nu maar eens gedaan moet zijn met het cynisme in de samenleving’, blijven trouwens maar beter héél ver weg van deze film, want zeker in het laatste kwartier ontpopt ‘Mockingjay – Part 2’ zich tot het meest cynische manifest over de condition humaine sinds Kubricks ‘Paths of Glory’ – ‘We zijn domme wezens met een kort geheugen en een grote drang tot zelfdestructie.’ Tot slot: spannend dat de laatste aflevering is! De scènes waarin Katniss en haar vrienden-rebellen ondergronds gaan, doen qua claustrofobische suspense en kletterende actie heel hard denken aan ‘Alien’ (Captain Dallas die zich door de ventilatieschachten van de Nostromo wurmt) en ‘Aliens’ (Ripley en de mariniers voor de aliens op de loop in de verlaten kolonie – ‘Go, go,go, go!’). En zo komt er een grandioos einde aan één van de beste franchises van de voorbije jaren. Geen Spelen meer, geen Kwartskwellingen meer, geen propo’s meer. Adieu Peeta, adieu Haymitch, en adieu Philip Seymour Hoffman: zijn allerlaatste shots zitten in deze film. En vaarwel, Katniss, Spotgaaitje onzer dromen.

Bekijk de trailer:

undefined