The Imaginarium of Dr. Parnassus
Vraag ons niet naar een objectief oordeel: 't is onmogelijk om 'The Imaginarium of Dr. Parnassus' binnen te stappen zonder in je achterhoofd doodsklokken te horen luiden. Hoe kan het anders? Dit is het grafmonument van Heath Ledger.
De wetenschap dat je zit te kijken naar de laatste film van een fantastisch acteur, kleurt je blik en werkt zwaar op je gemoed: elke scène ruikt onbedoeld naar een balseming.
Sommige taferelen krijgen een ongelooflijke impact, die ze wellicht nooit zouden hebben gehad als de ster niet twee jaar geleden die ongelukkige combinatie van pillen had geslikt: Ledgers lugubere entree onder de Blackfriars Bridge, bijvoorbeeld, of de pakkende 'Plotse overlijdens'-monoloog van Dr. Parnassus (Christopher Plummer).
Het klinkt cru, maar het lijkt er inderdaad op dat het overlijden van Ledger 'The Imaginarium of Dr. Parnassus' sterker heeft gemaakt.
Want voor het overige is dit een typische Gilliam-film: chaotisch, onevenwichtig, onsamenhangend, half mislukt, maar ook tomeloos en fabelachtig en wonderbaarlijk.
De plot is een zootje van jewelste, maar op de momenten dat de ex-Python de veulens van zijn verbeelding de vrije teugels geeft, verschijnen er soms machtige tableaus op het scherm (de steltladders!).
Zo is Gilliam nu eenmaal: meer ideeënman dan scenarist, meer dromer dan regisseur. Precies daarom houden we zoveel van hem.
Bekijk de trailer:
