The Jayhawks in jeans: ' Levi's, bel me op!'
Toen de voortreffelijke Jayhawks in het jaar 1992 volledig terecht doorbraken met ‘Hollywood Town Hall’, en zo in één moeite door de weg baanden voor de alt.country-beweging, was hun frontman Gary Louris al enige tijd geen broekventje meer. Eigenlijk zou het ons dus niet hoeven te verbazen dat Louris ondertussen alweer 61 is – 61-en-een-half tegen het aanstaande Jayhawks-concert in De Roma – maar verbazen doet het ons toch.
The Jayhawks spelen op 21 september in De Roma. Info en tickets »
Gary Louris «Je bent niet de enige die verbaasd is: er wordt me wel vaker gezegd dat ik er geen 61 uitzie. Misschien heeft het ermee te maken dat ik in zowat alles een laatbloeier ben. Ik zat pas in een band op mijn 26ste, kreeg pas een zoon op mijn 44ste, raakte pas aan de drugs rond mijn 50ste, begon pas rond mijn 55ste grijs te worden. En ik heb de ware liefde pas vorige maand ontdekt. Haar naam is Muriel, ze is professor antropologie in North Carolina, en ze is de vrouw van mijn dromen. Binnenkort gaan we samenwonen.»
HUMO Wat een verschil met vijf jaar geleden: toen stond u op de richel van een hotelkamerraam en dreigde u naar beneden te springen.
Louris «Dat was het dieptepunt, en meteen ook het einde, van een jarenlange worsteling met een drank- en pijnstillersverslaving. Die substanties maakten me bij momenten gelukkig, maar ze zorgden er ook voor dat ik periodes van diepe neerslachtigheid kende, en dat ik mijn gezondheid ondermijnde. Ik ben heel blij dat ik in rehab ben gegaan, al mis ik het ontspannende effect van de drank weleens, zeker op momenten waar van me verwacht wordt dat ik sociaal doe – ik bén eigenlijk niet zo’n sociaal type. »
HUMO Eerder dit jaar brachten jullie met ‘Paging Mr Proust’ de meest diverse plaat uit jullie carrière uit.
Louris «Dat komt omdat ik de songs niet per se voor The Jayhawks had geschreven – ik dacht, ik zie wel wat ik ermee doe. Dat ik ze uiteindelijk toch niet gebruikt heb voor een soloproject of zo, komt vooral omdat ik me wilde revancheren voor onze vorige plaat, ‘Mockingbird Time’.»
HUMO Was u daar dan niet tevreden over?
Louris «Nee. Ook al zei ik in interviews van wel – je kunt moeilijk anders, natuurlijk. Voor ‘Mockingbird Time’ hadden we Mark Olson terug aan boord getrokken (de zanger-gitarist die lid was van ’85 tot ’95, red.): op papier een goed idee, in werkelijkheid niet. Niks ten nadele van Mark; de chemie was gewoon verdwenen.
»‘Paging Mr Proust’ heeft overigens een overkoepelend thema: slow down. Tegenwoordig gaat iedere reclame die je ziet over hoe we ons leven sneller en efficiënter kunnen maken, alsof we daar gelukkig van zullen worden. Ik zou voor het omgekeerde willen pleiten: neem rustig de tijd.»
HUMO Het soort muziek dat jullie maken, is niet in de mode.
Louris «Klopt. Ik heb het er laatst nog met mijn vriendin over gehad: ik ben ervan overtuigd dat ik een song kan schrijven, maar ik weet dat mijn type songs – met strofes, een brug en een refrein – niet echt populair meer is. Ach, als we maar lang genoeg doorgaan, raken we misschien vanzelf wel weer in de mode, bij een volgende generatie. Dat kán, hè: kijk maar naar wat er in de jaren 90 met Johnny Cash is gebeurd. In ieder geval weiger ik gedicteerd te worden door de shit die ik tegenwoordig op de radio hoor.»
HUMO Bill Janovitz van Buffalo Tom vertelde me twee jaar geleden dat het meeste geld dat hij met zijn muziek verdiend had, van reclamespots kwam.
Louris «Dat gaat ook voor ons op. Onze grootste pay day hadden we toen Ralph Lauren ‘I’m Gonna Make You Love Me’ gebruikte in een tv-spotje voor een mannenparfum. In ’92 of ’93 zijn we ook eens door Levi’s benaderd: ‘We zijn gek op jullie nummer ‘Waiting for the Sun’. Zouden jullie geen gelijkaardig nummer kunnen schrijven over onze 501-jeansbroeken?’ Destijds vonden we dat echt niet kunnen – stel je voor! – maar nu zou ik zeggen: ‘Levi’s, bel me op, ik heb een paar ideeën’.»
