The Kills: In rechte lijn naar Siberië

Wanneer The Kills straks op Pukkelpop het podium bestijgen, hebt u onze toelating om gitarist Jamie Hince te begroeten met de gestrekte middenvinger: de man zal alleen maar minzaam lachen en u danken voor de bezorgdheid. Dat zit zo: in de vijf jaar die Alison Mosshart en Hince tussen hun magistrale ‘Blood Pressures’ en opvolger ‘Ash & Ice’ lieten sluipen, wist de Britse helft van The Kills zijn vinger zodanig te verbrijzelen dat er geflirt werd met amputatie. En als er nu één vinger is die je niet mag missen in de rock-’n-roll, is het wel díé.

'Misschien zit Poetin wel met homo-erotische gevoelens waar hij geen blijf mee weet'

Jamie Hince «Het was een bizarre samenloop van omstandigheden. Je moet eerst weten dat ik al enige tijd regelmatig cortisone-injecties in mijn knokkels kreeg: op tour kreeg ik weleens last van mijn hand omdat ik zo vaak en zo lang speelde, en die injecties hielpen om de pijn te verbijten. Maar toen ik op een dag de vingertop van mijn linkermiddenvinger verbrijzelde tussen een autodeur, ging die cortisone ineens tégen me werken. Het bot in mijn hand raakte ontstoken, en de pees die eraan vastzat begon te rotten. Op het einde was die zo goed als vloeibaar.»

HUMO Klinkt behoorlijk traumatisch allemaal.

Hince «Nogal. Je hebt ongeveer één kans op een miljoen dat je die pech hebt. Maar goed, ik heb een transplantatie gekregen, een nieuwe pees, en nu kan ik mijn vinger weer voor 10 procent gebruiken. Ik speel gitaar, maar op een aangepaste manier – de meeste majeurakkoorden kan ik niet meer volledig spelen.»

HUMO Voortaan alles in mineur dan maar?

Hince (lacht) «Zoiets. En toch: het klinkt misschien vreemd, maar ik ben ergens ook dankbaar dat ik dit heb mogen meemaken.»

HUMO Die moet je even uitleggen.

Hince «Nu ja, niet het ongeluk zelf. Maar het zorgde er wel onrechtstreeks voor dat ik mijn eigen carrière anders ben gaan bekijken: ik had de hoop om ooit nog gitaar te kunnen spelen al opgeborgen, en toen ben ik serieus gaan nadenken over mijn muziek, en vooral over de manier waarop ik die maak. Daardoor ben ik me gaan verdiepen in productie en heb ik zelf mijn eigen studio opgebouwd.»

HUMO ‘Elk nadeel heb zijn voordeel,’ zei een Nederlandse filosoof ooit.

Hince «Helemaal waar, dus. Het is trouwens een verhaal dat je bij opvallend veel muzikanten hoort. Tijdens mijn revalidatie zag ik een documentaire over Les Paul, de gitarist die zijn naam schonk aan het legendarische gitaarmodel, en daarin ging het over het auto-ongeluk waarin hij ooit bijna zijn arm verloor. Mettertijd was hij dat ongeluk gaan appreciëren, omdat hij toen gedwongen werd om zijn hele leven onder de loep te nemen. Zo was het ook bij mij. Ik heb aan dat ongeluk meer voordelen overgehouden dan nadelen: ik ben alles gaan analyseren, waardoor ik nu het gevoel heb dat ik beter begrijp hoe mijn eigen muziek in elkaar zit.»

undefined

''Ash & Ice' is een gitaarplaat die gemaakt is alsof het een dubplaat was. Snappie?'

HUMO Dat hoor je aan ‘Ash & Ice’, dat een buitenbeentje in je discografie is geworden: iets meer afgeborsteld dan jullie andere platen.

Hince «Dat is omdat ik deze keer dus meer aandacht besteed heb aan productie. Als je een gitaarplaat maakt, is er een manier om dat te doen: gitaren voorop, goed hoorbaar. Dat wou ik op zijn kop zetten, en dus heb ik gedaan alsof ik een dubplaat aan het maken was. Meer reverb, meer delays à la Lee ‘Scratch’ Perry of J Dilla.»

HUMO Ben je bang geweest voor het voortbestaan van The Kills?

Hince «Neen. Alison en ik gruwen sowieso van het idee dat we een klassieke rockgroep zouden zijn, die het alleen maar van gitaren moet hebben, dus de band houdt niet op te bestaan de dag dat ik geen gitaar meer kan vasthouden. The Kills draait om de vriendschap tussen Alison en mij, en er was geen enkel moment dat ik daaraan twijfelde.»

HUMO Voelde het ook aan als vijf jaar toen je dan eindelijk aan ‘Ash & Ice’ kon beginnen?

Hince «Totaal niet. Het was nu ook niet alsof we elkaar vijf jaar niet gezien hadden, we hebben tussendoor ook eindeloos veel op het podium gestaan. Maar in deze job word je nu eenmaal afgerekend op hoe vaak je muziek uitbrengt, niet op hoe vaak je die op een podium speelt. Al moet ik toegeven: ik stond wel even te kijken toen iemand me eraan herinnerde dat er al vijf jaar voorbij was sinds ‘Blood Pressures’.»

HUMO Was je niet op z’n minst een beetje jaloers in de periode dat jij in de lappenmand lag en zij intussen weer met The Dead Weather op tour vertrok?

Hince (denkt na) «Jaloezie is het woord niet. Toegegeven, op het moment zelf heb ik weleens gedacht: ‘Nou, zou ze dan niet meer met The Kills bezig willen zijn?’ Maar dan denk je er even langer over na en besef je dat zoiets niet noodzakelijk betekent dat ze er geen zin meer in heeft. Nergens goed voor, zulke ideeën: je ziet tegenwoordig zoveel groepen uit elkaar vallen omdat de leden elkaar opjutten en de ego’s de bovenhand halen als er zijprojecten ontstaan. Niet bij ons: ik ben trots op alles wat Alison doet, ook als dat niet met The Kills is.»

HUMO Niet dat jij intussen met je duimen zat te draaien: tijdens je revalidatie heb je de hele trans-Siberische spoorweg afgereisd. Vrijwillig. Nog niet zo lang geleden werden mensen nog naar daar gestuurd als straf.

Hince «Dat was het ook wel een beetje (lacht). Ik sloot me onderweg dagenlang op in mijn cabine, dus ik bracht grote delen van de reis geïsoleerd door. Maar daar had ik een reden voor: ik wou voor ‘Ash & Ice’ geen dingen recycleren die we nog over hadden van ‘Blood Pressures’, ik wou helemaal van nul beginnen. Alleen maar nieuwe dingen schrijven. Twee weken lang op een trein zitten met niets dan een notitieboekje als gezelschap leek me een goed begin.»

HUMO Hoe ziet een doorsneedag eruit op de trans-Siberische spoorlijn?

Hince «Moeilijk te zeggen, want de tijd staat stil op zo’n trein. Eens je onderweg bent, betekenen de begrippen dag en nacht niet veel meer. Soms werd ik ’s nachts wakker, soms bleef ik 48 uur aan een stuk op om door te werken. Een beetje zoals een kat leeft, denk ik (lacht). Maar het hielp wel, alle rock-’n-rollclichés die in het dagelijkse leven voor afleiding zorgen, waren ver weg.»

HUMO Gaat een nummer als ‘Siberian Nights’ op de nieuwe plaat dan over die reis?

Hince «Ik heb het daar wel geschreven, maar het gaat niet over mezelf. Ik heb het geschreven met het Pussy Riot-schandaal in het achterhoofd, toen de hele wereld naar Rusland en Poetin keek. Een fascinerende figuur, die Poetin: hij is zo übermannelijk dat het op den duur een beetje lachwekkend overkomt. Hij deed me een beetje denken aan rappers die het heel de tijd hebben over hoe groot hun lul wel niet is en hoe ze je in elkaar kunnen rammen, dus kreeg ik het idee om hem in een nummer ook zulke dingen te laten zeggen – met als pointe dat hij zich zo stoer voordoet omdat hij eigenlijk homo-erotische gevoelens koestert waar hij geen blijf mee weet.»

HUMO Apart.

Hince «Tja, zoiets krijg je als je wekenlang alleen doorbrengt op een trein.»

HUMO Kom je met de tour voor ‘Ash & Ice’ ook in Rusland?

Hince «Jawel, in Moskou. Maar ik weet al wat je wilt vragen: of ze daar weten dat het nummer over Poetin gaat? Ik weet het niet. Kijk, ik hoop alvast van niet (lacht).»