The Kite Runner
Het zal ons benieuwen of 'The Kite Runner' evengoed zal scoren als de gelijknamige roman van Khaled Hosseini, die nu al een eeuwigheid de internationale en nationale fictie toptien aanvoert. Waarschijnlijk níet.
Hoewel Marc Foster ('Finding Neverland', 'Monster's Ball' en straks 'A Quantum of Solace') zich angstvallig aan Hosseini's verhaallijn blijft vastklinken - een bakhsjiesj voor zijn moeite, aub - laat de verfilming een nogal bleekneuzige indruk na.
Aan de basisingrediënten van de plot werd niet geraakt - de vriendschap tussen Amir en Hazara vertedert, de vliegerwedstrijd entertaint, het verraad van Amir schokt, het lot van de tot een staat van armoede gevallen vader gaat je ter harte - maar toch konden we ons niet van de kwalijke impressie ontdoen dat scenarist David Benioff de bestseller een paar keer stevig door de Hollywoodzeef heeft gehaald.
De film bevat - althans naar Amerikaanse normen - weliswaar enkele verrassend brutale taferelen, zoals de openbare steniging van een overspelige vrouw, maar zelfs dán blijft de camera discreet op afstand - alsof de regisseur van de studio instructies heeft gekregen de Talibanhorror vooral niet van té dichtbij te laten zien.
Vooral op het einde, wanneer de personages plotsklaps in een knullige versie van 'Midnight Express' verzeilen, werkt 'The Kite Runner' zich serieus in nesten.
Dat je uiteindelijk naar een onversneden Tinseltownproduct zit te kijken, valt eigenlijk nog het best af te leiden uit de indrukwekkende fopbaarden die de als Taliban vermomde figuranten onder de kin dragen. Trek eraan, en je ziet het rekkertje.
