'The Kominsky Method' op Netflix

‘The Kominsky Method’ is de nieuwste serie van Chuck Lorre, bedenker van populaire sitcoms als ‘Two and a Half Men’ en ‘The Big Bang Theory’. In de Netflixreeks proberen twee showbizzfiguren op leeftijd, gespeeld door niemand minder dan Michael Douglas en Alan Arkin, zich staande te houden te midden van al hun ouderdomskwaaltjes en relatieproblemen.

undefined

Michael Douglas speelt Sandy Kominsky, een verguisde acteur maar vermaarde acteercoach, met wie hij zijn geaccidenteerde huwelijkspalmares, voorliefde voor jongere vrouwen en imago van overjaarse macho deelt. Kominsky brengt zijn vrije tijd meestal door aan de zijde van zijn impresario en beste vriend Norman, vertolkt door die andere Oscarwinnaar Alan Arkin. Hun sowieso al cynische vriendschap wordt danig op de proef gesteld door enkele financiële, medische en relationele obstakels.

‘The Kominsky Method’ kunnen we het best omschrijven als een tragikomische reeks, zij het één die noch tragisch noch komisch kan overtuigen. Dat is in de eerste plaats te wijten aan het slordige script, dat zeker wat betreft tempo en opbouw rammelt aan alle kanten. De gebeurtenissen volgen elkaar soms ongeduldig snel op, terwijl er elders weinig zeggende scènes van een kwartier worden ingevoegd. De verhaallijn meandert maar door als een ongeleid projectiel; elke vorm van commotie lijkt uit het niets te ontstaan en ook uit het niets weer te gaan liggen. Zo krijgen we nooit tijd of motivatie om mee te leven met de nochtans enigszins interessante hoofdpersonages die dit alles gedwee ondergaan. De nevenpersonages zijn dan weer stuk voor stuk zodanige karikaturen dat de acteurs die hen vertolken allen miscast of zelfs ongetalenteerd lijken, ook wanneer dat niet het geval is.

Zeker in de eerste afleveringen wordt het knullige verteltempo adequaat geruggensteund door een nog knulligere regie en montage. De visuele kwaliteit overstijgt vaak nauwelijks die van geïmproviseerde Snapchatfilmpjes: door een afgrijselijke belichting en een beroerde kadrering zijn sommige scènes simpelweg hallucinant lelijk. Daar komt nog bij dat die beelden in de montagekamer om onbegrijpelijke redenen in moten van minder dan één seconde zijn gehakt en aan elkaar geplakt, waardoor eenvoudige dialoogscènes aanvoelen als hyperkinetische diavoorstellingen. De regie en montage zijn zo belabberd dat we nu eens met open mond zaten te staren, dan weer onbeholpen moesten lachen.

Minder lachwekkend waren de grappen in ‘The Kominsky Method’. We zullen niet zeggen dat dit de minst grappige reeks is in het op zijn zachtst gezegd wisselvallige oeuvre van Lorre, maar erg veel moeite kost het niet om het gezicht acht afleveringen lang in de plooi te houden. Ook op komisch vlak spreekt uit het script immers weinig gevoel voor tempo: de grappen zijn onhandig getimed, ze hebben een onverklaarbaar lange of korte aanloop, en naar een pointe is het soms zoeken met een vergrootglas. De typisch Amerikaanse comedystrategie om grappen over grappen over minderheden te maken, in het genre ‘of mogen we dat ook al niet meer zeggen?’, is bovendien gemakzuchtig en flauw.

Dat we het desalniettemin zonder al te veel problemen acht afleveringen hebben uitgezongen, is enkel en alleen te danken aan de hoofdacteurs. De af-en-aanrelatie tussen Kominsky en Lisa heeft weinig om het lijf, maar Douglas en zijn tegenspeelster Nancy Travis creëren toch een aanstekelijke wisselwerking. Hollywoodcoryfeeën Douglas en Arkin geven uitstekend gestalte aan hun worstelende personages en de moeizame vriendschap tussen de twee is dankzij hen ondanks de vlakke dialogen genietbaar en geloofwaardig. Vooral Arkins ijzersterke vertolking als goedbedoelende brompot vloekt zo met de kwaliteit van het script dat het haast gênant wordt.

Lorre had met ‘The Kominsky Method’ een diepzinnige tragikomedie over de parallellen tussen acteren en het echte leven voor ogen, maar daar komt weinig tot niets van terecht. De reeks is door een rommelig script en een goeddeels incompetente crew in niets de boeiende reeks over ouderdom en vriendschap die het had kunnen zijn. Enkel in het onberispelijke spel van de hoofdrolspelers vervult de reeks iets van haar potentieel, maar dat kan de meubelen bij lange na niet redden.