'The Last Post': 'We gingen papa uitzwaaien, maar het was niet zeker of hij zou terugkeren'

Aden, Arabisch Schiereiland, 1965. Eén van de laatste koloniën van het eens zo machtige Britse rijk, en in de woorden van de Britse koningin: ‘a perfect example of colonial rule’. Maar daar is niet iedereen het mee eens.

Een groep rebellen plant een aanslag op de Royal Military Police, hét symbool van de Britse bezetting, net op het moment dat er een wissel van de wacht plaatsvindt. Kortom: broeierige spanning in het nieuwe zesdelige BBC-drama ‘The Last Post’, uit de koker van de gevierde scenarist Peter Moffat, zoon van een officier bij de Royal Military Police.

undefined

PETER MOFFAT «Ik was 3 jaar oud toen we aankwamen in Aden, en 5 toen we weer vertrokken. De herinneringen uit die tijd vormen het uitgangspunt voor ‘The Last Post’. Ik weet nog dat mijn moeder en ik mijn vader eens gingen uitzwaaien. Ik zag hem in een Land Rover stappen en vertrekken, samen met de andere militairen. ‘Waar gaat daddy heen?’ vroeg ik. ‘O, hij gaat op oefening,’ antwoordde ze geruststellend. Maar ik begreep toen al dat ze niet de waarheid sprak. Later vertelde ze me dat mijn vader off country was gegaan, een eufemisme voor een missie naar een héél gevaarlijke plek. En dat ze ontzettend bezorgd was geweest of hij wel heelhuids zou terugkeren. Dat is exact wat er destijds van de vrouwen van militairen werd verlangd: voor de kinderen zorgen en doen alsof er geen vuiltje aan de lucht was. Maar het waren de jaren 60, de wereld was aan het veranderen, en vrouwen leerden voor zichzelf op te komen.»

HUMO Klopt het dat de personages major Harry Markham en zijn vrouw Mary jouw vader en moeder moeten voorstellen?

MOFFAT «Zo simpel is het niet. Ik herinner me hoe mijn moeder en één van haar vriendinnen me op een dag in een Fiat 500 meenamen naar het strand. Ik was nog klein maar het was me wel duidelijk dat wat we daar deden ongehoord was. Het was te gevaarlijk: twee vrouwen alleen op het strand. In de serie zul je een soortgelijke scène zien, maar dan veel grootser en belangrijker. Dat is wat je als schrijver doet: je gebruikt allerlei momenten uit je leven, je dikt ze wat aan, je maakt ze wat grootser en je dramatiseert ze vóór ze uiteindelijk op het tv-scherm belanden.»