The Last Shadow Puppets - Everything You’ve Come to Expect

Acht jaar: zoveel tijd zit er tussen de eerste en de tweede van The Last Shadow Puppets. Niet dat ik al die tijd hunkerend uitkeek naar de wederopstanding van Miles Kane en Alex Turner in duo-uitvoering, maar ‘The Age of the Understatement’ lijkt intussen toch uit een heel ander tijdperk te stammen.

Bowie was nog jong (zie de cover die TLSP opnamen van zijn sixtiespopsong ‘In The Heat of the Morning’), Miles Kane was nog dat onbekende, opgeschoten Liverpoolse neefje van iemand van The Coral, Arctic Monkeys moesten nog naar Rancho de la Luna trekken om er hun power chords op te nemen en aan Rotherham, die voorstad van Sheffield waarover Turner zo achteloos zong in ‘Fake Tales of San Francisco’, kleefde nog niet de kwalijke stank van een grotesk kindermisbruikschandaal.

In feite komt de terugkeer van Kane & Turner als de betere balladeers dus als geroepen: strijkers, melodrama – het kan toch niet zijn dat we daarvoor in deze grijze dagen alléén aangewezen zijn op Adele? Bij opener ‘Aviation’ hoor je al: de aanpak is ongewijzigd – Turner en Kane laten zich van hun meest romantische retrokant zien, er is samenzang, aanzwellende strijkers, hier een snuifje John Barry, daar een beetje Morricone. James Ford is opnieuw producer, Owen Pallett doet weer de strijkers – een receptuur die acht jaar geleden pure warmte injecteerde in een muzieklandschap dat werd gedomineerd door harde Parijse electrobeats.

Maar intussen kennen we een rocker – minus de griezelfilmstrijkers dan – als ‘Bad Habits’ van Miles Kane z’n soloplaten, en bij ‘Miracle Aligner’ denk je toch: ‘Tiens, deze trage had niet misstaan op ‘AM’ van Arctic Monkeys.’ Mikken deze en andere songs daarom minder op het hart? Welnee, met name ‘Dracula Teeth’ doet ijsjes smelten, en – anders dan de first time around – lopen de songs nu ook over van vergif in plaats van tomeloze hartstocht. De spookachtige titelsong bijvoorbeeld, en het weinig aan de verbeelding overlatende ‘Used to Be My Girl’: ‘I’m a phoney / I’m a fake / A fraud / A snake’ sist Turner daar, als een volleerde Sir Hiss uit de ‘Robin Hood’-tekenfilm. Een bittere toegevoegde waarde, met dank aan de tijd en z’n lelijke tanden. ‘The Element of Surprise’ heeft een ongelukkige titel, dit is een song waarin de verwondering wel degelijk plaats heeft gemaakt voor herhaling. Een albumvullertje – but hey, what did you expect?