The Lion King: een topper, maar wel een overbodige
Een topper, maar wel een overbodige.
De fans van Simba mogen op hun beide manen slapen: van alle remakes die Disney de laatste jaren van de band heeft laten rollen (en dat zijn er nogal wat: ‘Beauty and the Beast’, ‘Dumbo’, ‘Aladdin’, ‘Cinderella’, ‘The Jungle Book’), is ‘The Lion King’ zonder meer de indrukwekkendste. De dieren die massaal aan de Koningsrots verzamelen om de pasgeboren troonopvolger te eren; de dodelijke stormloop in de canyon; Timon en Pumbaa die de onsterfelijke klassieker ‘Hakuna Matata’ inzetten: wie zijn hart heeft verpand aan de classic uit 1994, zal van pure nostalgie siddering na siddering over de wervelkolom voelen lopen.
In de IMAX-zaal waar wij ‘The Lion King’ zagen, hebben wij volwassen mannen zien wenen! Hoewel de gehanteerde computertechnologie duidelijke beperkingen vertoont (dadelijk meer daarover!), mag de fotorealistische benadering, die ervoor zorgt dat de dieren en de landschappen er levensecht uitzien, in sommige scènes een ware verrijking worden genoemd. Scar die in de nachtelijke nevel de immer hongerige hyena’s toespreekt: ‘t is een onwaarschijnlijk fraai tableau, dat de ukken in de zaal de daver op het lijf zal jagen. Geinig moment: wanneer Simba tijdens een wandeling aan Mufasa vraagt of het wel oké is om antilopen te verorberen, steekt zijn vader de carnivoren onder ons een hart onder de riem door te stellen dat het in de levenscyclus is toegelaten om vlees te eten. Laat de steaks in bearnaisesaus aanrukken!
En tóch – sta paraat, fans, want hier komt onze kritische noot! – mag Disney wat ons betreft stilaan kappen met die live action-remakes. Want hoe meer we er te zien krijgen, hoe duidelijker wordt dat die remakes een stuk minder magisch zijn dan de tekenfilmklassiekers waarmee u en ik zijn opgegroeid. Neem nu ‘The Lion King’: in vergelijking met de traditioneel getekende personages uit de originele film, die naar hartenlust mochten lachen, angstig kijken, gesticuleren of gewoon gek doen, vertonen de fotorealistische dieren uit de nieuwe versie nauwelijks enige gelaatsexpressie. Geen idee hoe úerover denkt, maar als puntje bij paaltje komt vinden wij het nét iets makkelijker om ons hart te verliezen aan een bende vrolijk kwetterende tekenfilmfiguurtjes dan aan een hyperrealistische leeuw waarvan je alleen het mondje open en dicht ziet gaan.
Doe zelf de test: leg een afbeelding van de nieuwe Pimbaa naast een foto van zijn kleurrijke en vrolijk lachende tegenhanger uit de versie van ‘94, en beslis vervolgens welk beeld u het leukste vindt. Tot slot: uiteraard is het fijn dat die remakes u de kans bieden om uw jeugdherinneringen opnieuw te beleven, maar toch: is het niet lichtjes verbijsterend om te moeten vaststellen dat het straks twee jaar geleden zal zijn dat de Walt Disneystudio nog eens een écht originele animatiefilm (‘Coco’) heeft uitgebracht? De vele successen uit het verleden, van ‘Bambi’ tot ‘Frozen’, bewijzen nochtans dat het best mogelijk is om ook met frisse, originele verhalen geschiedenis te schrijven, aha! En zo laat Simba ons achter met extreem gemengde gevoelens. Was deze remake nodig? Hakunéé. Is de nieuwe ‘The Lion King’ een prachtig kijkstuk? Matataja!
