The Low Anthem - Oh My God, Charlie Darwin
Beeld u de blokhut in op Block Island (Providence, Rhode Island, USA) waar The Low Anthem (twee mannen, één vrouw) vorige winter zijn tweede full cd opnam. Kijken goedkeurend toe vanuit één hoek: Fleet Foxes en Bon Iver.
Vanuit een andere: Bob Dylan, Paul Simon en Neil Young. In de derde houden zich Bruce Springsteen en Kings of Leon op, in de vierde Tom Waits en Leonard Cohen. Alstublieft! Waart er ook rond: de geest van meerstemmige trio's en quartets uit Amerika's rijke folkverleden, bijvoorbeeld The Carter Family. Denk daar drie fijne muzikanten en zangers bij, vaardige songschrijvers bovendien, en u komt vanzelf uit bij één van de wonderlijkste plaatjes van dit jaar: 'Oh My God, Charlie Darwin'.
Bol van de invloeden, maar toch met een eigen smoel. Zeer verscheiden ook, te danken wellicht aan de diverse achtergronden van de drie vrienden: Ben Knox Miller, de dichter/singer-songwriter/folkie/kunstschilder; Jeff Prystowsky, voormalig jazzbassist/baseball-rookie; Jocie Adams, klassiek geschoold.
Zoals de titel laat vermoeden gaat deze conceptplaat - we spoelen onze mond meteen met vloeibare Marseillezeep - over de evolutieleer van de heer Darwin, maar laat het u niet afschrikken! Eén voorbeeld van de puntigheid van schrijver Knox Miller: in het Coheneske 'Ticket Taker' klinkt het kort na elkaar 'They say the sky's the limit, but the sky's about to fall' en 'I keep a stock of weapons should society collapse'. En zo staan er nog meer rake observaties op 'Oh My God, Charlie Darwin'. Vrolijker wordt men er niet van - een wereld in verval - maar gelukkig staat tegenover die somberte de muziek.
Een ijverige promojongen heeft het geturfd: welgeteld 27 verschillende instrumenten hebben de drie en producer Jesse Lauter tijdens de opnames beroerd. Van klarinet tot gitaar, van tabla drums tot singing bowl. Niettemin: sober!
'Oh My God, Charlie Darwin' opent in loepzuivere Fleet Foxes-stijl met de meerstemmige hymne 'Charlie Darwin', gevolgd door het rootsy 'To Ohio' en 'Ticket Taker'. Om daarna prompt de boem-tsjakka-boem-rock van Tom Waits te verkennen in 'The Horizon Is a Beltway' en 'Home I'll Never Be' (van diezelfde Waits, op tekst van Jack Kerouac). Opmerkelijk: hoe vlot Knox Miller van hoog Robin Pecknold-stemmetje (Fleet Foxes) op diepe Waits-grom overschakelt.
Men heeft het dan al in de mot: 't wordt roetsjen van hoogtepunt naar hoogtepunt, een stop & go van beurtelings bedwelmend en vettig, fragiele close harmony en brute garagefolk. Gospel weerklinkt in 'OMGCD' (de eerste letters van de cd-titel); het knekelinstrumentaaltje 'Music Box' is een bizar intermezzo; Paul Simon en Crosby, Stills, Nash & Young schemeren door in 'Cage the Songbird' (kippenvel); hoe Dylan, Young, Springsteen en Kings of Leon zouden klinken als die samen een studio zouden afhuren, leert ons het jachtige 'Champion Angel'.
En dan is er nog het liefdesliedje '(Don't) Tremble': 't kan zijn dat wij aan een vooralsnog niet-gedetecteerde hartafwijking lijden, maar laten we het meermaals overslaan van ons hart voorlopig aan de schoonheid van dat liedje toeschrijven: zó mooi.
Waarlijk niks hebben wij op 'Oh My God, Charlie Darwin' aan te merken. Een plaatje!
